«Γιατρέ μου, εγώ δεν είμαι κανονικός;»
Κύριε διευθυντά
Ακολουθεί μια νοερή επίσκεψη σε ψυχίατρο: «Γιατρέ μου, όλη μου τη ζωή, ήμουνα ήσυχος άνθρωπος. Στο σχολείο δεν συμμετείχα σε καταλήψεις επειδή πίστευα πως δεν είχα το δικαίωμα να εμποδίζω εκείνους που ήθελαν να κάνουν μάθημα και γιατί δεν μου άρεσαν οι μουτζούρες στους τοίχους και στα θρανία και οι καταστροφές, την αποκατάσταση των οποίων θα πλήρωναν οι άλλοι. Σπούδασα και τελικά κατάφερα να γίνω τεχνοκράτης. Προσπάθησα να εργαστώ στη ΔΕΗ στην πατρίδα μου Πτολεμαΐδα, μα δεν τα κατάφερα. Δούλεψα όμως σε πολλά ιδιωτικά εργοστάσια. Οπου δούλεψα, αύξησα τη δουλειά, με αποτέλεσμα εγώ να δουλεύω περισσότερο –χωρίς να αμείβομαι παραπάνω– η δουλειά όμως να πηγαίνει καλά και να προσλαμβάνονται άνθρωποι. Σε μία περίπτωση μάλιστα απέτρεψα το κλείσιμο εργοστασίου (Ξινό Νερό), το οποίο δουλεύει μέχρι σήμερα. Σήμερα εργάζομαι σε μια αντιπροσωπεία στον χώρο της υγείας. Με τη συμβολή μου αντέξαμε στην κρίση και δεν έχουν απολυθεί εργαζόμενοι. Είμαι περήφανος που είμαι ένας αμετανόητος τεχνοκράτης και τέτοιος θέλω να συνεχίσω να είμαι, και δεν θέλω με τίποτε να είμαι ο πρωθυπουργός της χώρας μου, γιατί τότε μπορεί να πίστευα ότι οι τεχνοκράτες είναι ανόητοι. Το ξέρω ότι έχω πρόβλημα, μου το λέει και η πεθερά μου.
Γιατρέ μου, τι πρόβλημα έχω;».
Υπατιος Ιωσηφιδης, Χημικός
Η αιθαλομίχλη, το πετρέλαιο, τα τζάκια
Κύριε διευθυντά
Τον φετινό χειμώνα, στο λεκανοπέδιο της Αθήνας, η έντονη παρουσία της αιθαλομίχλης, με το πλήθος των επικίνδυνων συστατικών της, ξεκίνησε νωρίτερα από ποτέ, ακόμη και από τον χειμώνα 2012-13. Η θερμή παράκληση του υπουργείου Περιβάλλοντος στις 11 Δεκεμβρίου, για την αποφυγή χρήσης τζακιών και άλλων εστιών στερεών καυσίμων, ουσιαστικά αποσείει τις κυβερνητικές ευθύνες για το πρόβλημα. Η αιτία για την αιθαλομίχλη στο λεκανοπέδιο, όπως και σε άλλες περιοχές της χώρας, είναι μία και γνωστή. Το πανάκριβο, για τα χειμαζόμενα νοικοκυριά, πετρέλαιο θέρμανσης. Η από τον χειμώνα 2012-13 πολιτική του ακριβού πετρελαίου θέρμανσης, λόγω της κατά 450% αύξησης του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης (ΕΦΚ), είναι περιβαλλοντικά επιζήμια, κοινωνικά ανάλγητη και οικονομικά άστοχη (στροφή πολλών νοικοκυριών στη χρήση στερεών καυσίμων για –ελλιπή– οικιακή θέρμανση, πολύ αυξημένη ατμοσφαιρική ρύπανση και καταβαράθρωση των δημοσίων εσόδων από τη μειωμένη ζήτηση του πετρελαίου), με επιπτώσεις και στη δημόσια υγεία, ιδίως των παιδιών. Αυτή η πολιτική, σε πολιτικό επίπεδο, είναι αυτοκτονική, αλλά αυτό δεν αφορά το ευρύ κοινό. Εστω ότι το 2012 η τότε πολιτική ηγεσία «δεν ήξερε» και συνελήφθη καθεύδουσα. Το 2013; Το 2014; Το 2015 υπήρξε μείωση του ΕΦΚ κατά 30%, αλλά για τον φετινό χειμώνα, με την εκ νέου αύξηση του φόρου κατά 20%, πάλι προϋπολογίσθηκε αύξηση των δημοσίων εσόδων και, κατά τα ειωθότα, πάλι οι προβλέψεις θα είναι αποτυχημένες.
Η εμπειρία των περιόδων 2012-13 και 2013-14, με τη μείωση της κατανάλωσης του πετρελαίου θέρμανσης κατά 65%-70% σε επίπεδο χώρας και των δημοσίων εσόδων κατά πλέον των 250 εκατομμυρίων ευρώ, αντί της προσδοκώμενης αύξησης κατά 500 εκατομμύρια, κακώς αγνοήθηκε τα επόμενα έτη. Είναι πλέον γεγονός ότι, πέραν των εκατομμυρίων ενήλικων κατοίκων του λεκανοπεδίου, και όχι μόνο, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά εκτίθενται συστηματικά στις επικίνδυνες ουσίες της αιθαλομίχλης. Το ερώτημα, αν υπάρχουν (κωφεύοντες) αρμόδιοι, πέραν του Αιόλου, να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, μάλλον είναι ρητορικού χαρακτήρα. Ισως το δικαστικό σύστημά μας, που διαθέτει και εισαγγελέα Περιβάλλοντος, με το ενδιαφέρον του μπορεί να διαταράξει τη νιρβάνα του «συστήματος».
Δημ. Χατζηδακης, Δρ χημικός μηχανικός, Αθήνα
Η αυτοχειρία ενός φυγάδα…
Κύριε διευθυντά
Πριν από την πτώση του κομμουνισμού, ένας νεαρός Βούλγαρος αεροπόρος διέφυγε από το σιδηρούν παραπέτασμα και κατέφυγε με το αεροπλάνο του στο ελληνικό έδαφος. Το τότε κομμουνιστικό καθεστώς της Βουλγαρίας ζήτησε την έκδοσή του και η υπόθεση συζητήθηκε στο Εφετείο Θεσσαλονίκης. Το Εφετείο δέχθηκε το αίτημα της εκδόσεως με πλειοψηφία τριών ψήφων και μειοψηφία δύο ψήφων. Μειοψηφήσαμε κατά της εκδόσεως, ο αείμνηστος τότε εφέτης και κατόπιν αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Αναστάσιος Βερνάρδος, που δολοφονήθηκε από τη «17 Νοέμβρη», και εγώ, με την αιτιολογία ότι η έκδοση αντικαθεστωτικού στην κομμουνιστική Βουλγαρία ισοδυναμούσε με καταδίκη σε θάνατο. Ο αεροπόρος άσκησε έφεση ενώπιον του Αρείου Πάγου, αλλά κατά τη μεταγωγή του στην Αθήνα για να παραστεί στην εκδίκαση της εφέσεώς του, αυτοκτόνησε, προφανώς αναλογιζόμενος ότι η απόρριψη της εφέσεώς του θα σήμαινε τη δολοφονία του με βασανιστήρια. Η έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών στο σημερινό καθεστώς της Τουρκίας ισοδυναμεί με βέβαιο θάνατό τους με βασανιστήρια.
Eυάγγελος Ανδριανός, Επίτιμος Αρεοπαγίτης
Οι ξένοι επενδυτές και το ούζο με μεζέ
Κύριε διευθυντά
Είναι να γελάει κανείς με τις λεκτικές παραινέσεις του πρωθυπουργού μας προς τους ξένους επενδυτές, γενικώς και αορίστως να φέρουν τα λεφτά τους στη χώρα μας, έτσι, διότι η χώρα μας έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα απέναντι σε άλλες, όπως την Ιρλανδία, την Πορτογαλία κ.ά, όπως ρετσίνα κεχριμπάρι, ούζο με μεζέδες εκλεκτούς, ωραίο κλίμα και φιλόξενους ανθρώπους. Στην απέναντι μεριά της Μεσογείου, το Ισραήλ, διαβάζουμε, ανήγγειλε περαιτέρω μείωση της φορολογίας επί των κερδών τόσο των εταιρειών που θέλουν να επενδύσουν τώρα όσο και αυτών που ήδη δραστηριοποιούνται στη χώρα, από 16% έως 25% που ήταν μέχρι σήμερα σε 6% έως 12% (αναλόγως του ύψους της επένδυσης), τα δε μερίσματα από 20%-25% που ήταν, σε 4%. Γιατί δεν σοβαρευόμαστε λιγάκι; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε τι είναι αυτό που προσελκύει επενδυτές στη χώρα; Ως λαός, οι Ελληνες δεν είμαστε κουφιοκεφαλάκηδες, διαπρέπουμε στο παγκόσμιο στερέωμα μόλις βρεθούμε σε περιβάλλον αξιοκρατίας. Κουφιοκεφαλάκης γίνεται αμέσως κάθε Ελληνας που, ως πολιτικός, παίρνει ένα οφίτσιο· και κάθε πολιτικός που αρνείται να ενσωματωθεί στο σύστημα, εξοβελίζεται και τον τρώει το σκοτάδι. Τα προγνωστικά για το μέλλον του τόπου είναι θλιβερά! Ζητείται επειγόντως τρόπος να ψαλιδιστεί δραστικά το ελληνικό Δημόσιο και να μικρύνει, επίσης δραστικά, το τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου. Ας ιεραρχήσουμε επιτέλους σωστά τις προτεραιότητές μας για να δώσουμε ένα νόημα στον πατριωτισμό μας, που και αυτόν τον καταντήσαμε λεκτική παραίνεση.
Ι. Ιωσηφ, Πόρτο Ράφτη
Οι σταθμοί ΗΣΑΠ και οι… περαστικοί
Κύριε διευθυντά
Ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος υπήρξε για περίπου εκατό χρόνια το αγαπημένο «τρενάκι» που ένωσε τον Πειραιά με την Κηφισιά, εξυπηρετώντας τους κατοίκους όλων των ενδιάμεσων προορισμών και γενικότερα τους πολίτες στις κάθε μετακινήσεις τους. Αν και χώρισε κατοικημένες περιοχές, δημιουργώντας πανωχωρίτες και κατωχωρίτες, όπως στην Κηφισιά, όμως υπήρχε η δυνατότητα διέλευσης από τους κατά τόπους σταθμούς και όσων δεν χρησιμοποιούσαν τους συρμούς, αλλά απλώς ήθελαν να βρεθούν από την άλλη πλευρά για κάποιον λόγο, χρησιμοποιώντας τις διευκολύνσεις όταν επρόκειτο για ανισόπεδο κόμβο π.χ. κυλιόμενες σκάλες, ασανσέρ κ.ά. Αυτή η δυνατότητα ήταν έως σήμερα αυτονόητη, εφόσον η επίγεια τροχιά αποκόπτει την επικοινωνία στις συγκεκριμένες περιοχές. Με την τοποθέτηση όμως των νέων μηχανημάτων για τα ηλεκτρονικά εισιτήρια, είδα ότι τοποθετούνται και κιγκλιδώματα απαγορευτικά για τη χρήση του ασανσέρ από όσους θέλουν να περάσουν απέναντι, αλλά δεν τους εξυπηρετεί η σκάλα ανόδου από την υπόγεια διάβαση στον σταθμό της Κηφισιάς. Προφανώς οι ΗΣΑΠ δεν ενδιαφέρονται για τον πολίτη, ο οποίος θα ταλαιπωρείται πλέον αναγκαζόμενος να χρησιμοποιεί μόνον τα πολλά και στενά σκαλοπάτια της υπόγειας διάβασης προκειμένου να κουβαλήσει τα ψώνια, τις αποσκευές ή και το καροτσάκι με το παιδί του μετά μια βόλτα στο άλσος. Εκτός αν θεωρείται ακίνδυνη και άνευ σημασίας για τον ηλικιωμένο ή τον τουρίστα ή τη μικρομάνα η αναζήτηση διεξόδου προς την άλλη πλευρά της Κηφισιάς, κάνοντας τον γύρο του σταθμού από στενά και δεντροφυτεμένα πεζοδρόμια χωρίς ασφάλεια και χωρίς αρκετό φωτισμό πάντοτε. Ποιος θα ασχοληθεί με το πρόβλημα που δημιουργούν η ηλεκτρονική πρόοδος και ο κακός σχεδιασμός εφαρμογής της, εις βάρος των πολιτών όπου υπάρχει αντίστοιχο θέμα; Οπωσδήποτε είναι δυνατή η τοποθέτηση των μηχανημάτων και των κιγκλιδωμάτων σε άλλη θέση, εάν οφείλεται εξυπηρέτηση όλων των κατοίκων. Γιατί σε λίγο θα τιμωρούνται να πληρώσουν εισιτήριο όχι για να ταξιδέψουν, αλλά για να περάσουν από τη μία πλευρά των γραμμών στην άλλη, εφόσον δεν μπορούν να γυμνάζονται ανεβοκατεβαίνοντας όσες φορές την ημέρα πηγαίνουν για τις δουλειές τους στο άλλο κομμάτι της πόλης τους…
Μ. Παναγοπουλου
Τα ρωσικά και τα απαρέμφατα
Κύριε διευθυντά
Διάβασα την επιστολή «Η δοτική πτώση και τα απαρέμφατα» («Κ», 10/12/2016). Ο συντάκτης της, καρδιοχειρουργός κ. Τόλης, γράφει μεταξύ άλλων: «Οι Θεσσαλονικείς αδελφοί και μοναχοί Κύριλλος (827-869 μ.Χ.) και Μεθόδιος (815-885 μ.Χ.), που εκχριστιάνισαν τους Ρώσους (και τους λοιπούς Σλάβους), συγχρόνως οικοδόμησαν τη ρωσική γλώσσα σε ελληνικά γλωσσικά πρότυπα. Μέχρι σήμερα οι Ρώσοι, στον προφορικό και στον γραπτό λόγο, χρησιμοποιούν τη δοτική πτώση των ουσιαστικών – επιθέτων και το απαρέμφατο των ρημάτων». Εχω μια απορία: Δεν είχε δοτική και απαρέμφατα η ρωσική γλώσσα πριν από τον Κύριλλο και τον Μεθόδιο;
Β. Αργυροπουλος, Λεξικογράφος