Αβυσσος το μυαλό του ΣΥΡΙΖΑίου βουλευτή. Οχι σε βάθος, αλλά σε χάος. Γι’ αυτό και 28, από εκείνους –που το 2015 «έφεραν την ελπίδα»– ζητούν να ξεψηφίσουν μια διάταξη που πριν από μερικά εικοσιτετράωρα είχαν ψηφίσει. Από τις 940 σελίδες του «Μνημόνιο 4» οι 28 δεν στάθηκαν ούτε στις μειώσεις συντάξεων, ούτε στη μείωση του αφορολογήτου. Καημός τους είναι ένα άρθρο που «προέβλεπε τη λειτουργία ανεξάρτητης τριμελούς επιτροπής, έργο της οποίας θα είναι η εξέταση του αν είναι ή όχι καταχρηστική η καταγγελία της σύμβασης εργασίας ιδιωτικού εκπαιδευτικού». Προφανώς, υπήρξαν πιέσεις των συνδικαλιστών των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. «Πελάααατες μου», που ’λεγε και ο Θανάσης Βέγγος…
Αν και το καραγκιοζιλίκι αυτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν έχει παγκόσμιο προηγούμενο, πρέπει να πούμε ότι η συγκεκριμένη πρακτική ήταν η κακοδαιμονία όλων των μνημονίων στην Ελλάδα και όπως αποδείχθηκε ο ασφαλέστερος τρόπος για να μην βγούμε από την κρίση. Ολα τα μέτρα που απελευθέρωναν την οικονομία και θα επέτρεπαν τη δημιουργία νέου πλούτου συνάντησαν τους σκοπέλους οργανωμένων συντεχνιών με πρόσβαση στο πολιτικό σύστημα –«γεια σου, Θύμιο!»– και ακυρωνόταν. Eτσι, χωρίς την παραγωγή νέου πλούτου, η χώρα βυθιζόταν όλο και περισσότερο στην ύφεση, με αποτέλεσμα να χρειάζονται κάθε λίγο και λιγάκι περικοπές στα εισοδήματα και τις συντάξεις. Με κουτοπόνηρα προεδρικά διατάγματα «εξειδίκευσης» ψηφισθέντων νόμων, ακυρωνόταν κατ’ ουσίαν κάθε μεταρρυθμιστική πρόοδος και όλοι αναρωτιόμασταν τι έχει η έρμη η οικονομία και δεν ανακάμπτει. Τούτοι εδώ βέβαια, ως θρασύτεροι, πάνε την τακτική ψηφίζω – ακυρώνω λίγο παραπέρα.
Υπάρχει μια παρεξήγηση από την εποχή που οι μνημονιακές κυβερνήσεις προσπαθούσαν να δαμάσουν τα θηριώδη ελλείμματα της κυβέρνησης Καραμανλή. Η κοινή αντίληψη είναι ότι τα μέτρα είναι εγγενώς κακά και πρέπει να αντισταθμίζονται με λεφτά. Εξ ου και οι περίτεχνες θεωρίες περί καλής ή κακής διαπραγμάτευσης. Oμως είναι δύο πράγματα ξεχωριστά. Τα χρήματα δόθηκαν για να γίνει ομαλά η μετάβαση σε ένα κράτος δημοσιονομικά ενάρετο, να μην χρεοκοπήσει ξαφνικά η χώρα και μεταβληθεί σε μια «μαύρη τρύπα» της Βαλκανικής. Τα μέτρα ειδικά της απελευθέρωσης της οικονομίας ήταν για να μπορέσει η χώρα να σταθεί μόνη της στα πόδια· να καταπολεμήσει τη γραφειοκρατία, να προσελκύσει επενδύσεις, να αυξήσει την παραγωγή και τις εξαγωγές οι οποίες θα αναπληρώνουν τις αναγκαίες εισαγωγές. Τα πρώτα ήταν νομοτελειακά· δεν μπορείς να δημιουργείς ελλείμματα αν κάποιος δεν σε δανείζει συνεχώς. Το κατάλαβαν μέχρι και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Για τα δεύτερα χρειάζεται πολιτική βούληση, που δεν υπήρχε και δεν υπάρχει. Κι έτσι το παιγνιδάκι ψηφίζω – αναιρώ κρατά τη χώρα στο τέλμα…