Η αστοχία της πρωθυπουργικής δήλωσης που έσπευσε να υποεκτιμήσει την καμένη έκταση στην Ανατολική Αττική μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο στο πλαίσιο του νέου κυβερνητικού αφηγήματος: «Μπορεί να μην είμαστε η καλύτερη κυβέρνηση όλων των εποχών, αλλά θέλετε πραγματικά να συγκρίνουμε τις επιδόσεις μας στις πυρκαγιές;».
Το κυβερνητικό «μάντρα» μπορεί να έχει εφαρμογή κατ’ αναλογίαν σε όλα τα βασικά μέτωπα υψηλής πολιτικής: από την οικονομία μέχρι το αγαπημένο θέμα της διαφθοράς: «Εντάξει, δεν είμαστε άγιοι, αλλά πιστεύετε ότι μπορεί να γίνει οποιαδήποτε σύγκριση με τις δικές σας εποχές;».
Εδώ που είναι τα πράγματα, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια κινήσεων για το κυβερνητικό στρατόπεδο, και το ξέρουν καλά στο Μέγαρο Μαξίμου. Το βασικό σενάριο στο οποίο ελπίζει η κυβέρνηση είναι η οικονομική ανάπτυξη του αμέσως επόμενου διαστήματος να διασκεδάσει κάπως τον συσσωρευμένο θυμό των Ελλήνων, κι όταν με το καλό προκηρυχθούν εκλογές, να τεθεί το γνωστό δίλημμα εμφυλιοπολεμικής καταγωγής: «Με εμάς ή με αυτούς;».
Σε ένα κοινωνικό σώμα τόσο θυμωμένο, τόσο εξουθενωμένο και τόσο απρόβλεπτο, ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για την επίδραση που θα έχουν οι αντιδεξιές και οι δήθεν αντισυστημικές κορώνες του Αλέξη Τσίπρα.
Η οικονομία θα πηγαίνει καλύτερα, το κλίμα θα έχει βελτιωθεί, μια επίφαση κανονικότητας θα έχει επιστρέψει στη χώρα. Δοκιμάσαμε το ίδιο αίσθημα το 2014, αλλά τότε υπήρχε στο βάθος ο εντελώς αστάθμητος παράγοντας ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, όχι μόνο έχει εκλείψει παντελώς κάθε κίνδυνος «παρεκτροπής», αλλά επιπλέον στην αντίπερα όχθη βρίσκεται το πλέον φιλοευρωπαϊκό κόμμα της χώρας.
Σε αυτό το περιβάλλον προκαλεί εντύπωση η ευκολία με την οποία η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται κάθε φορά εγκλωβισμένη στην κυβερνητική ατζέντα. Η ένταση με την οποία έρχονται και επανέρχονται θέματα όπως η αριστεία, η Βενεζουέλα και τώρα το θέμα της καταδίκης των εγκλημάτων της σταλινικής περιόδου αποκαλύπτουν μάλλον περιορισμένη γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας. Ολα αυτά είναι ωραία για να γίνεται συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι η κοινωνία «ακούει». Ακόμα κι όσοι συνεχίζουν να συμπαθούν τον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν τι έγινε. Ολοι έχουν στραμμένη την προσοχή τους στην «επόμενη μέρα». Εκτός από τη Νέα Δημοκρατία, μερικές φορές.