Τελικά οι άνθρωποι που μας κυβερνούν φαίνονται να είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Επαναλαμβάνουν τα ίδια σφάλματα ξανά και ξανά κολλημένοι στις αυταπάτες τους.
Το 2015 ζούσαν με την αυταπάτη ότι θα συγκρουστούν μετωπικά με την Ευρώπη και θα υποχρεώσουν τη Γερμανία να μας χαρίσει το χρέος και θα επιτύχουν την κατάργηση των μνημονίων. «Οχι μόνο δεν θα μας πιέσουν να δεχτούμε μέτρα αλλά θα μας δώσουν και χρήματα», έλεγε τότε, εκτός τόπου και χρόνου, ο κ. Τσίπρας, οδηγώντας τη χώρα που μόλις είχε βγει στην ανάπτυξη σε βαθιά ύφεση και στα πρόθυρα του Grexit. Για να υποχρεωθεί ύστερα από έξι μήνες παλαβής διαπραγμάτευσης και ένα ντροπιαστικό δημοψήφισμα να κάνει τη μεγάλη κυβίστηση και να δεχθεί τα πάντα. Το πουλάκι, όμως, είχε πετάξει. Η Ελλάδα έχασε τριάμισι χρόνια, για να μπορέσει τελικά, έπειτα από νέες θυσίες και ζημία πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, να φτάσει σήμερα περίπου εκεί όπου ήταν τον Δεκέμβριο του 2014!
Ολοι οι σοβαροί αξιωματούχοι των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και του Λουξεμβούργου συνιστούν στην κυβέρνηση να μην πάρει μεγάλα ρίσκα τον Aύγουστο ρίχνοντας τη χώρα απροστάτευτη στα βαθιά των διεθνών αγορών. Προτείνουν να δεχθεί μια προληπτική γραμμή, να έχει στη διάθεσή της φτηνά κεφάλαια από τον ESM, στην περίπτωση που δεν καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών και δεν μπορέσει να δανειστεί τα χρήματα που ζητεί με χαμηλό επιτόκιο. Η κυβέρνηση, ωστόσο, για ακόμη μία φορά θέλει να ακολουθήσει τις αυταπάτες της. Να βγει στις αγορές χωρίς καμία προφύλαξη για να έχει να λέει στον ελληνικό λαό ότι τα κατάφερε μόνη της να απαλλάξει τη χώρα από τα μνημόνια. Ωστόσο, πέραν του ότι καθαρή έξοδος από τα μνημόνια δεν υπάρχει στην πράξη, αφού ήδη έχουν προγραμματιστεί μέτρα περίπου 5 δισ. ευρώ για το 2019 και το 2020 (μείωση του αφορολόγητου ορίου και των συντάξεων), οι κίνδυνοι της προσφυγής στις αγορές χωρίς προφύλαξη είναι προφανείς.
Αν τα επόμενα 1-2 χρόνια, όταν η ελληνική οικονομία θα είναι ακόμη ευάλωτη, πάει κάτι στραβά στη διεθνή σκηνή, τότε τα επιτόκια δανεισμού της χώρας, που θα είναι ο ασθενέστερος κρίκος της ευρωπαϊκής αλυσίδας, είναι πολύ πιθανόν να εκτοξευθούν στα ύψη. Και να αναγκαστεί, και πάλι, η Ελλάδα, αδυνατώντας να δανεισθεί με βιώσιμο τρόπο, να ζητήσει τη βοήθεια της Ευρώπης. Ποια κυβέρνηση, όμως, θα έχει το πολιτικό σθένος να υπογράψει ακόμη ένα μνημόνιο και ποιες ευρωπαϊκές χώρες θα είναι διατεθειμένες να μας δανείσουν ξανά; Μια τέτοια προοπτική είναι προφανώς εφιαλτική για την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Η καθαρή έξοδος στις αγορές, χωρίς προληπτική γραμμή, κινδυνεύει, αν κάτι «στραβώσει», να μεταβληθεί σε έξοδο της Ελλάδα από το ευρώ με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα και το δημοκρατικό μας πολίτευμα.
Δυστυχώς, όμως, η καθαρή έξοδος δεν είναι η μόνη αυταπάτη της κυβέρνησης. Ο κ. Τσίπρας, στην προσπάθειά του να μειώσει τη δημοσκοπική διαφορά με τη Ν.Δ. για να έχει κάποια ελπίδα στις εκλογές, έχει βάλει μπρος μια πρωτοφανή επιχείρηση παροχολογίας, υποσχέσεων και ρουσφετιών – με μονιμοποίηση χιλιάδων συμβασιούχων, με πώληση σε καταπατητές δημοσίων εκτάσεων και με υποσχέσεις για αυξήσεις μισθών, συντάξεων, μείωση φόρων, κ.λπ. κατά το πρότυπο του προγράμματος της Θεσαλονίκης. Η κυβέρνηση, μάλιστα, έχει την αυταπάτη ότι οι θεσμοί θα δείξουν ανοχή στην υλοποίηση τέτοιου σχεδίου παροχών εάν η κυβέρνηση τηρήσει τις μεταρρυθμίσεις που έχει συμφωνήσει στο πλαίσιο της τέταρτης αξιολόγησης. Ο επικεφαλής του ESM Κλ. Ρέγκλινγκ, πάντως, ο υπεύθυνος για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας, έκανε σαφές (στους Δελφούς) ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται σε αυστηρή επιτήρηση τα επόμενα χρόνια και σε εποπτεία για δεκαετίες έως ότου το ελληνικό χρέος φτάσει να είναι στο 60% του ΑΕΠ – από 180% του ΑΕΠ σήμερα. Υπογράμμισε μάλιστα ότι οποιαδήποτε συμφωνία για ρύθμιση του χρέους θα συνδέεται με συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις από την πλευρά της Ελλάδας.