Υπάρχουν επιχειρηματίες που ευδοκιμούν επιβεβαιώνοντας την αξιοσύνη τους όχι φοβούμενοι τον ανταγωνισμό αλλά παίρνοντας ρίσκα, με σεβασμό στον κόσμο της εργασίας, εμπιστοσύνη στις νέες γενιές και αγάπη στον τόπο.
Που αναπτύσσονται εντός κι εκτός συνόρων, χωρίς να διανοηθούν να λεηλατήσουν ως ατομικό πλούτο τα τραπεζικά δάνεια, χωρίς να βρίσκονται με απλωμένο το χέρι προς το κράτος – λες και υποχρέωσή του θα ήταν η αύξηση του EBITDA των επιχειρήσεών τους. Που στα χρόνια της κρίσης έκαναν προσλήψεις, έδιναν κάποιες αυξήσεις στους μισθωτούς τους και, αντί να αποκλείουν μορφωμένα νέα παιδιά επειδή δεν έχουν προϋπηρεσία, τα προσλάμβαναν και τα εκπαίδευαν στη δουλειά τους. Επιχειρηματίες που δεν αναλώνουν τον χρόνο τους σε business breakfasts-lunches-dinners, αλλά βρίσκονται σε ένα αεροπλάνο τις μισές μέρες κάθε μήνα, παλεύοντας να ανοίξουν νέες αγορές. Υπάρχουν και οι άλλοι – στα κόκκινα δάνεια βρίσκονται αρκετοί τέτοιοι, αραχτοί και «πετυχημένοι».
Υπάρχουν και πολιτικοί που έχουν κατανοήσει ότι η μεγάλη κατάρα του τόπου είναι το κομματικό πελατειακό σύστημα και, καθένας από τη δική του θέση, δίνουν τη μάχη τους για αξιοκρατία, διαφάνεια, αυστηρή διαχείριση του δημόσιου πλούτου, για να ευημερήσει η πατρίδα – όχι οι «πελάτες». Που υπερασπίζονται ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα, χωρίς να διανοούνται να τα παζαρέψουν για κομματικά οφίτσια/λάφυρα. Που στήριξαν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας σε δραματικά δύσκολες καταστάσεις μετά το 2010, όταν η διατήρησή της στην Ευρωζώνη κρεμόταν από μια κλωστή. Και χωρίς να νοιάζονται για την «καρέκλα», ύψωσαν με γενναιότητα τη φωνή και έδωσαν μάχη για να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη – άλλοι είναι γνωστοί, άλλοι λιγότερο γνωστοί, άλλοι δεν μιλούν καν για όσα έκαναν, έκαναν το καθήκον τους. Και σήμερα μιλούν με ειλικρίνεια – δεν τάζουν λαγούς με πετραχήλια.
Τέτοιοι πολιτικοί υπάρχουν σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα. Υπάρχουν και οι άλλοι – οι πολιτικοί των τζάμπα μακεδονομάχων, των Ζαππείων, της Πυθίας, οι εραστές των προγραμμάτων της Θεσσαλονίκης, οι τηλεπαραθυράτοι «Ρομπέν των φτωχών». Οι δημαγωγοί. Ανάλογες διχοτομίες ανιχνεύονται σε όλες τις σφαίρες της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο Ελλάδες.
Διαπερνούν οριζόντια τον κοινωνικό κορμό, τον κόσμο της πολιτικής, των επιχειρήσεων, της επικοινωνίας, των δημοσίων υπαλλήλων, των αγροτών, των δοκιμαζόμενων αστικών πληθυσμών. Η μία Ελλάδα, αυτή που ευημερεί χάρη στην αναπαραγωγή της καθυστέρησης, έχει ισχυρή φωνή γιατί είθισται αυτή να θέτει τους κανόνες. Η άλλη, αυτή που κρατάει τη χώρα όρθια σε κάθε δύσκολη καμπή, μόλις φανεί ότι ξεπερνιέται η κρίσιμη καμπή, θεοί και δαίμονες λες επιδιώκουν να πνίξουν τη φωνή της. Η μισαλλοδοξία, που βρικολακιάζει στις πιο σκοτεινές σελίδες της Ιστορίας (ο διχαστικός ρατσισμός του «φωτός και σκότους», του «εμείς ή οι άλλοι», των «ευπρεπών και των αλητών»…) επιστρατεύεται για να υπονομευτεί κάθε απόπειρα ευρύτερης εθνικής συνεννόησης, της μόνης που μπορεί να αποτελέσει την αναγκαία βάση για μια μεταρρυθμιστική πορεία με σταθερότητα. Στόχος, να μην αλλάξει το σημαντικό. Που δεν είναι τα πρόσωπα. Είναι οι κανόνες.