Την περιφέρουν σαν έκθεμα από υπουργικό συμβούλιο σε τηλεοπτικό κανάλι. Τη διαφήμισαν επειδή ήταν λέει καθαρίστρια στον Δήμο της Θεσσαλονίκης και τα κατάφερε να γίνει υπουργός. Μια μοντέρνα Σταχτοπούτα. «Θα ήταν τιμή μου να ήμουν καθαρίστρια», δήλωσε η ίδια. Κι αφού θα ήταν τιμή της να είναι καθαρίστρια, ουδέν το μεμπτόν, τότε γιατί δέχθηκε να υποτιμήσει τον εαυτό της και αντί να κρατάει σφουγγαρίστρα να μοιράζει φυλλάδια με τα αξιοθέατα στους τουρίστες; Και να θες να αγιάσεις δεν σε αφήνουν οι γνωριμίες. Αυτός ο τόπος τρώει τα παιδιά του σαν τον Κρόνο, κύριε Χαρίτο μου. Κι ενώ το όνειρό της ήταν να γίνει καθαρίστρια και να σπουδάζει συγχρόνως, διότι τρελαίνεται για το διάβασμα, ένα χέρι την άρπαξε απ’ τα θρανία, πέταξε τη μάπα και τον κουβά και τη διόρισε στο Γραφείο του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη για να ανταγωνίζεται το «κράτος των Αθηνών» με τη μόνη τέχνη που γνωρίζει εκ πείρας, τους διορισμούς. Κόπιασε, ίδρωσε, ξεπέρασε τον εαυτό της, με αποτέλεσμα να γίνει υφυπουργός για να διορίζει με μεγαλύτερη ευχέρεια. Για να υπηρετήσει τις ανάγκες της σταδιοδρομίας της, ξέχασε και τα ελληνικά της. Της έμεινε μόνον η «ανοιχτωσιά» που πάει με την πρόοδο, δημώδες μπαρόβιων μετά την έβδομη μπίρα κάπου στα τραπεζάκια έξω.
«Τι προτιμάτε, το καλό ή το κακό;», τη ρωτούσε ο κακομοίρης προχθές στην ΕΡΤ. «Το καλό», απαντούσε εκείνη με φωνή κάπως βραχνή, με ελαφρά μαγκιά ολονυκτίας σε πολιτιστικό κέντρο της εθνικής οδού. Δεν ντρέπονται; Κι αν δεν ντρέπονται, δεν τη λυπούνται να τη διασύρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο; Θα μπορούσε να είναι μια κοπέλα που κάνει μια τίμια δουλειά, όπως πολλές συνομήλικές της, και κανείς να μην αντιλαμβάνεται ότι είναι αμόρφωτη και δεν μπορεί να συντάξει στοιχειωδώς τη μητρική της γλώσσα. Θα ζούσε τη ζωή της στην πόλη της, θα είχε τις παρέες της, νόστιμη είναι, θα φλερτάριζε και κανείς δεν θα νοιαζόταν τι έχει κάνει και τι δεν έχει κάνει στη ζωή της. Ομως έτυχαν στον δρόμο της οι «γνωριμίες». Και της δίδαξαν από μικρή τη διαφθορά, πώς διορίζεσαι, πώς υφαρπάζεις θέσεις, πώς τη «βγάζεις» γενικώς. Και την εκθέτουν σε πανελλήνια εμβέλεια για να τη διασύρουν. Τη μετατρέπουν σε αποτροπαϊκό πρότυπο: τι δεν πρέπει να κάνει ένα νέο παιδί στη σημερινή Ελλάδα.
Αυτή μπορεί να μην έχει τα διανοητικά ή τα ψυχικά μέσα για να αντιληφθεί τι είναι ακριβώς αυτό που της συμβαίνει. Γι’ αυτό θα τη συμβούλευα, πριν έρθουν τα μεσάνυχτα, όποτε κι αν έρθουν, φεύγοντας από τη γιορτή, να αφήσει ένα γοβάκι πίσω της, μπας και το βρει κανένας. Κι ας μην είναι πρίγκιπας. Ας είναι και υπάλληλος του δήμου. Ομως ξέχασα. Στην Ελλάδα κανείς δεν πάει χαμένος, ούτε καν ο Κουβέλης. Ολο και κάποιος Παπαμιχαήλ θα βρεθεί για να περιθάλψει τη μοντέρνα Σταχτοπούτα.