Οποιος επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα τη Διεθνή Εκθεση τις τελευταίες ημέρες, δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάστηκε. Η φετινή 83η ΔΕΘ δεν έχει καμία σχέση με το κρατικιστικό πανηγυράκι που συνήθως πλαισίωνε τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών. Αντίθετα, σχεδόν 60 εταιρείες, πολλές από αυτές κολοσσοί της παγκόσμιας ελεύθερης οικονομίας, πραγματικά αναβάθμισαν σημαντικά την έκθεση και δημιούργησαν την αίσθηση ότι «κάτι γίνεται» στην πόλη. Προφανώς, την κύρια «ευθύνη» γι’ αυτή την πραγματικά εντυπωσιακή διοργάνωση έχουν οι ΗΠΑ. Το αμερικανικό περίπτερο και οι μεγάλες εταιρείες που συμμετείχαν είχαν μια πραγματικά εντυπωσιακή παρουσία. Το επίπεδο δεν θύμιζε την Ελλάδα, αλλά μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, με ανάλογες σχετικές διοργανώσεις. Πραγματικά, η φετινή ΔΕΘ θύμιζε Δύση. Ωστόσο η έκθεση πλησιάζει στο τέλος της και αν οι διοργανωτές (εν ολίγοις το κράτος και η Περιφερειακή και Τοπική Αυτοδιοίκηση) δεν αρχίσουν να εργάζονται από τώρα για την επόμενη, 84η ΔΕΘ, ήδη άπαντες μπορούν να φανταστούν πώς θα μοιάζουν τα περίπτερα του 2019. Μπορεί να επαναληφθεί μια τόσο εντυπωσιακή έκθεση; Ισως όχι. Ωστόσο, με αφορμή και τη φετινή διοργάνωση, ίσως πρέπει να γίνει μια σοβαρή επανεξέταση του θεσμού.
Είτε η ΔΕΘ θα μετατραπεί σε μια σοβαρή, ευρωπαϊκών προδιαγραφών διοργάνωση, με αποτύπωμα το οποίο θα περιλαμβάνει όλη τη βαλκανική ενδοχώρα έως τον Δούναβη, είτε θα εκφυλιστεί ξανά στο γνωστό επίπεδο. Η επόμενη, 84η ΔΕΘ, θα πραγματοποιηθεί με δύο βασικά σενάρια: είτε με ενδιαφέρον για το ποιες θα είναι οι τελευταίες δημόσιες τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού ή εκείνες του Κυριάκου Μητσοτάκη ως νέου. Θα είναι πραγματικά θλιβερό μια ολόκληρη χώρα να μην καταφέρει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων σε κάτι τόσο απλό. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι κράτος και κοινωνία έχουν καταφέρει αρκετές φορές να επιτύχουν για σύντομο χρονικό διάστημα σημαντικά επιτεύγματα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ίσως το πλέον πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μια παγκόσμιας εμβέλειας θετική εικόνα, η οποία μετέφερε σε όλη την υφήλιο την αίσθηση μιας σοβαρής, ευνομούμενης χώρας. Μάλλον δεν απαιτούνται πολλά πράγματα. Κυρίως, απαιτείται μια ευρεία πολιτική συμφωνία αλλαγής. Ολων. Οχι μόνο του κράτους. Καθενός από εμάς. Η άποψη ότι συνεχίζοντας έτσι θα πάμε κάπου μακριά είναι λανθασμένη. Δυστυχώς η καθυστέρηση συνειδητοποίησης είχε επιπτώσεις. Και θα έχει κι άλλες.