«Φανατικός», είχε πει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, «είναι κάποιος που δεν αλλάζει τις απόψεις του, αλλά ούτε και θέμα». Και το «θέμα» της κυβερνώσας Αριστεράς είναι ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Οχι η Νέα Δημοκρατία εν συνόλω –κατανοητό στο πλαίσιο του κομματικού ανταγωνισμού– αλλά μόνο ο αρχηγός της. Για παράδειγμα, η «Αυγή» έχει τυπώσει περισσότερα πρωτοσέλιδα για να δείξει πόσο «ακροδεξιός» είναι ο κ. Μητσοτάκης, απ’ όσα αφιέρωσε για να δείξει πόσο «αριστερός» είναι ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Από την άλλη, οι αρθρογράφοι της ευρύτερης κυβερνητικής Αριστεράς συνδέουν κάθε Ορμπαν αυτού του κόσμου με το Μοσχάτο. Μόνο τον κ. Πάνο Καμμένο δεν αναφέρουν. Τον πρόλαβε άλλος…
Η αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση που κάνει η κυβέρνηση είναι κατανοητή. Στο Μαξίμου νιώθουν ότι ο κ. Μητσοτάκης θα τους πάρει την μπουκιά από το στόμα. Είναι θεμιτή όταν γίνεται επί του πραγματικού. Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν παθογένειες, που θα γίνουν πρόβλημα της χώρας σαν βγουν να κυβερνήσουν. Το ζήτημα με την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι βασίζεται σε φτωχή ανάλυση, εστιάζει σε λάθος πρόβλημα κι, επειδή παίχθηκε τόσο πολύ, δεν έχει αποτέλεσμα. Το τελευταίο, δηλαδή η κραυγή «ακροδεξιοί στα πρόβατα», ακούστηκε πολλάκις καθ’ όλη τη Μεταπολίτευση, ώστε ουδείς πλέον δίνει σημασία. Οι χύδην συκοφάντηση πολιτικών αντιπάλων με όρους «ακροδεξιός», «φασίστας» και «ναζιστής» αποφόρτισαν τους όρους, με αποτέλεσμα να μη δημιουργούν ανατριχίλα σε κανέναν. Απόδειξη το γεγονός ότι η πιο φριχτή Ακροδεξιά της Ευρώπης βρίσκεται στην ελληνική Βουλή και, παρά τα εγκλήματα, κρατά ανέπαφα τα ποσοστά της.
Το πρόβλημα δεν είναι η προπαγανδιζόμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ ακροδεξιά στροφή της Ν.Δ. Αυτή είναι υπαρκτή στο σύνολο και της ελληνικής κοινωνίας. Εμφανίζεται, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, όταν το παρόν γίνεται δύσκολο και το μέλλον ακατανόητο· απλώς στην Ελλάδα τα καραγκιοζιλίκια της κυβερνώσας Αριστεράς την επιταχύνουν. Τα αναχώματα που υπήρχαν κατέρρευσαν και τα υλικά τους χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να χτίσει ψευδεπίγραφα «ηθικά πλεονεκτήματα» και για να δικαιολογήσει το πλιάτσικο στην εξουσία. Το βασικό ανάχωμα, δηλαδή οι θεσμοί της αστικής δημοκρατίας, διαβρώθηκε στη συνείδηση των πολιτών από συνθήματα του τύπου «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» (φανταζόμαστε κι εκείνου που οργίζεται επειδή νομίζει ότι «οι μετανάστες κλέβουν τις δουλειές»), «βία στη βία της εξουσίας» (ακόμη κι εκείνης που επιχειρεί να καταστείλει την αυτοδικία) και από θεωρίες πνευματικών (τρομάρα μας!) ταγών ότι το άρθρο 120 του Συντάγματος («H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία») πρέπει να χρησιμοποιείται κάθε φορά που κάποιος διαφωνεί με την κυβερνητική πολιτική.
Το βασικό πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας σήμερα είναι η παλαιοκομματική εμμονή τους. Αυτό είναι εμφανές στο στελεχιακό δυναμικό που συνωστίζεται σήμερα στη Θεσσαλονίκη, περιμένοντας αντίδωρα όταν ο κ. Μητσοτάκης έρθει εν τη πρωθυπουργία του. Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως αυτό το στελεχιακό δυναμικό παραμένει εν πολλοίς αστοιχείωτο και γι’ αυτό αγκαλιάζει εύκολα απλοϊκές στάσεις και αντιλήψεις, όπως είναι οι ακροδεξιές, ειδικά όταν αυτές εμφανίζονται κυρίαρχες στην ελληνική πολιτική σκηνή. Γι’ αυτό καλά θα κάνουν όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μέθυσαν από την εξουσία να ασχοληθούν με το πραγματικό πρόβλημα και όχι με τις στρεβλές αντανακλάσεις του…