Ηταν το 1977, αν δεν κάνω λάθος, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο κανονικός, είχε επισκεφθεί το Παρίσι ως πρωθυπουργός της χώρας από την οποία είχε αυτοεξορισθεί καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν. Ομόλογός του στη Γαλλία ήταν ο Ζακ Σιράκ, που τον είχε υποδεχθεί στο αεροδρόμιο του Ορλί. Ο Καραμανλής είχε κατεβεί από το αεροπλάνο και με τον αέρα του γκρέμισε το ύφος του οικοδεσπότη του, χτυπώντας τον στην πλάτη και λέγοντάς του «Bonjour, Chirac», λες και ήσαν φιλαράκια. Στη συνέντευξη που έδωσε στην αίθουσα των επισήμων και μεταδόθηκε ζωντανά από τη γαλλική τηλεόραση ο Καραμανλής μίλησε γαλλικά. Τρόπος του λέγειν, δηλαδή, διότι ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις λέξεις ανάμεσα στα βαριά ch και στα ισοπεδωμένα φωνήεντα στων οποίων τις αποχρώσεις –ανοικτό και κλειστό– στηρίζεται και η προφορά της γαλλικής, σε αντίθεση με όσους προσπαθούν να την πιθηκίσουν στραμπουλώντας τη γλώσσα τους για να βγάλουν το r grasseyé, ως «γο» δηλαδή. Ευτυχώς η γαλλική τηλεόραση είχε προνοήσει να έχει μεταγλώττιση που μετέφερε τα γαλλικά του πρωθυπουργού μας σε γαλλικά κατανοητά από τους γαλλόφωνους. Βλέπετε το ευρωπαϊκό κοινό ενδιαφερόταν να ακούσει τι έλεγε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, που μόλις είχε βγει από τη δικτατορία και προετοιμαζόταν να ενταχθεί στην Κοινότητα. Ασχέτως καλής ή κακής προφοράς. Εξήγησα στον συμφοιτητή με τον οποίον παρακολουθούσαμε μαζί τη συνέντευξη πως, ακόμη κι όταν μιλάει ελληνικά, χρειάζεται μεταγλώττιση για να καταλάβουμε τι λέει.
Κανείς όμως δεν σκέφτηκε να ειρωνευθεί τον πολιτικό που αποκατέστησε τη δημοκρατία στη χώρα του, έσωσε το Αιγαίο από την τουρκική επιθετικότητα και προσπαθούσε να εντάξει την Ελλάδα στον κλειστό ακόμη όμιλο της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Τον σέβονταν, τον έπαιρναν στα σοβαρά, και κανείς δεν σκεφτόταν να τον κρίνει από τη γλωσσομάθειά του. Τα γαλλικά του μπορεί να ήσαν αυτά που ήσαν, όμως την Ευρώπη την είχε μάθει και καταλάβαινε την πολιτική γλώσσα της.
Οι λοιδορίες που συνοδεύουν τις απόπειρες του Τσίπρα να αρθρώσει πέντε λέξεις στα αγγλικά δεν οφείλονται στις αστοχίες της προφοράς του – είδατε με τι λεπτότητα το θέτω το ζήτημα. Σε άλλη περίπτωση, θα μπορούσαν να είναι και χαριτωμένες. Οφείλονται κατ’ αρχάς στο γεγονός ότι σου δίνει την εντύπωση ότι, όπως δεν ενδιαφέρεται για την τύχη του γλωσσικού ιδιώματος που χρησιμοποιεί για να εκφρασθεί, δεν ενδιαφέρεται και γι’ αυτό που επιθυμεί να εκφράσει. Οταν δεν ενδιαφέρεται ο ίδιος ο ομιλητής, γιατί να ενδιαφερθεί και το κοινό του; Ενδεχομένως κάποιοι στην αρχή να καταβάλουν κάποιες προσπάθειες αποκρυπτογράφησης, όμως σύντομα τις εγκαταλείπουν και για να περάσει η ώρα διασκεδάζουν με τον κόπο που καταβάλλει προκειμένου να πείσει για τη σοβαρότητά του.