Εμαθα ότι ζει ανάμεσά μας το φθινόπωρο του 1981. Οι στιγμές ήσαν ιστορικές, το τέρας του ελληνικού Λοχ Νες είχε ήδη προβάλει στο πολιτικό τοπίο και, νέος δημοσιογράφος τότε, περιφερόμενος στην πλατεία Συντάγματος άκουσα για πρώτη φορά στη ζωή μου τη φωνή του. Από τα μεγάφωνα φώναζε ότι η αστυνομία δεν είχε διακόψει την κυκλοφορία για να εμποδίσει τους οπαδούς του να προσέλθουν στη συγκέντρωσή του. Ξέχασα την ύπαρξή του την εποχή που η ακτινοβολία των ηρώων της «Αλλαγής», του Τσοχατζόπουλου, του Κουλούρη, σάρωνε στη σκηνή. Τον ξαναβρήκα αργότερα ως τηλεοπτικό αστέρα. Περίμενα να κοιμηθεί η γυναίκα μου και κρυφά, σαν να βλέπω ερωτικές ταινίες, παρακολουθούσα ανελλιπώς το σόου του. Με ενθουσίαζε το αηδιασμένο ύφος του, ο θυμός του μου προκαλούσε ευφορία αντίστοιχη με μια γερή δόση ουίσκι και περίμενα την επομένη το πρωί τον μακαρίτη Χρήστο Βακαλόπουλο που ήξερε να τον μιμείται τόσο καλά, όπως και τον μακαρίτη Ευάγγελο Γιαννόπουλο. Αυτοί οι δύο είχαν αναλάβει την ευθύνη της γραφικότητας μιας κοινωνίας η οποία την έκρυβε πίσω από το προσωπείο της σοβαροφάνειας. Με μία διαφορά. Ο Λεβέντης ήταν στο περιθώριο, συμπεριφερόταν όμως σαν να είναι αυτός ο πρωταγωνιστής της πολιτικής σκηνής. Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι δεν είναι απαραιτήτως τραγικοί. Ενδέχεται να σηκώνουν στις πλάτες τους και το βάρος του γελοίου.
Η πορεία του Βασίλη Λεβέντη είναι η πορεία της ελληνικής πολιτικής ζωής. Η κρίση τον έβαλε στη Βουλή, ακρωτηριάζοντας είν’ η αλήθεια το πηγαίο κωμικό του ταλέντο, διότι η κρίση μετέτρεψε σε πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής όσους η προηγούμενη κατάσταση κρατούσε πεισματικά στο περιθώριο επειδή πάλευε να περισώσει την προσχηματική της σοβαρότητα. Η κρίση μεταμόρφωσε τον υπέροχο κωμικό σε αρχηγό κόμματος. Θα μου πείτε υπάρχει και ο Μπέπε Γκρίλο. Με μία διαφορά: ο Γκρίλο σταδιοδρόμησε ως κωμικός. Ο Λεβέντης μας σταδιοδρόμησε ως κωμικός νομίζοντας ο ίδιος ότι σταδιοδρομεί ως πολιτικός. Και κατάφερε να πείσει. Σχόλια επί σχολίων για την είδηση ότι κάποιος Φωκάς, του οποίου η πολιτική σκέψη περιορίζεται στις κερκίδες του ΠΑΟΚ, αποχώρησε από το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη. Ή ότι η κ. Παπακώστα δηλώνει «καραμανλική» και «καζαντζακική». Χωρίς να εξαιρώ και ένα μέρος της ανθρωπογεωγραφίας της Ν.Δ. Η Χ.Α. είναι κλασικό παράδειγμα αυτού που συμβαίνει όταν η γραφικότητα κακοφορμίσει και γίνει γάγγραινα.
Σεβασθείτε τον Λεβέντη μας γιατί αυτός ενσαρκώνει την πρόοδο που κατάφερε η χώρα από τη δεκαετία του ’80. Ο,τι τότε ήταν γραφικό σήμερα είναι καθεστώς. Χρειάστηκε κόπος πολύς για να το πετύχουμε. Ας μην πάει χαμένος.