«Πραγματεύεται θέματα που παραδόξως είναι πολύ επίκαιρα», λέει η Βικτόρια Χίσλοπ για τη νέα σειρά «Μια νύχτα του Αυγούστου» που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο της. Το τηλεοπτικό πρότζεκτ που άρχισε να προβάλλεται στην ΕΡΤ στις αρχές Οκτωβρίου, είναι η συνέχεια της σειράς «Το Νησί» και επικεντρώνεται στα γεγονότα μετά το φινάλε.
Η δημοφιλής Βρετανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος που έχει αποκτήσει ελληνική υπηκοότητα, μιλάει με πάθος μέσω Zoom από το σπίτι της στην Κρήτη για την καινούργια τηλεοπτική μεταφορά έργου της, την Ελλάδα και τον επαναπατρισμό των Γλυπτών του Παρθενώνα.
– «Μια νύχτα του Αυγούστου»: ποιος είναι ο βαθμός συμμετοχής σας στο πρότζεκτ;
– Συμμετέχω σε πολύ μεγάλο βαθμό από την αρχή, γιατί πρόκειται για κάτι που πάντα ήθελα να κάνω σε τηλεοπτική παραγωγή. Oταν γυρίζαμε τη σειρά «Καρτ Ποστάλ», σεναριογράφος ήταν ο Παναγιώτης Χριστόπουλος για τον οποίο θα μπορούσα άνετα τώρα να πω ότι είναι ένα από τα αγαπημένα μου άτομα στον πλανήτη. Είναι εκπληκτικό ότι για ένα σενάριο σχεδόν 14 ωρών, είχαμε μόνο μία διαφωνία. Πρόσθεσε νέα πλοκή. Και ό,τι έκανε, ήταν μαγικό. Oταν έχεις ένα πραγματικά καλό σενάριο, βρίσκεσαι σε καλό σημείο εκκίνησης. Μια άλλη πολύ συναρπαστική πτυχή για μένα, είναι ότι –χωρίς να ακούγομαι σαν «αφεντικό»– ήθελα πολύ μια γυναίκα σκηνοθέτη. Και μάλιστα μια συγκεκριμένη γυναίκα που ήταν βοηθός σκηνοθέτη στο «Νησί» και διευθύντρια παραγωγής στο «Καρτ Ποστάλ», ενώ είχε επίσης κάνει και κάποιες ταινίες: τη Ζωή Σγουρού. Η πραγματική της φιλοδοξία ήταν να σκηνοθετήσει κάτι μεγαλύτερο. Πίστευα ότι αν ήταν άντρας, θα της είχε ίσως δοθεί αυτή η ευκαιρία πέντε χρόνια νωρίτερα. Κάνει καταπληκτική δουλειά.
Στη συνέχεια έχουμε τον Έρικ Γκιόβον, έναν εξαιρετικά ταλαντούχο διευθυντή φωτογραφίας, που δεν είναι Έλληνας αλλά δούλεψε μαζί με τη Ζωή. Σκέφτομαι ξανά το «Νησί», ας πούμε την ερμηνεία της Γιούλικας Σκαφιδά και του Αλέξανδρου Λογοθέτη πριν από 10 χρόνια. Και μοιάζει σαν αυτό το τηλεοπτικό ζευγάρι της Μαρίας και του γιατρού να ζούσε μαζί όλο αυτό το διάστημα, κάτι που πραγματικά με εξέπληξε. Φαίνεται ότι η σχέση τους έχει ωριμάσει. Και μετά έχεις ξανά τον Γιάννη Στάνκογλου που στα 10 χρόνια έγινε από κάθε άποψη ακόμα καλύτερος ηθοποιός. Προφανώς, θέλαμε πολύ να τον έχουμε μαζί μας. Ο χαρακτήρας που υποδύεται βρίσκεται στη φυλακή σε όλη τη διάρκεια της σειράς. Είναι ένας δύσκολος ρόλος, αλλά ο Στάνκογλου κάνει την κάθε σκηνή διαφορετική.
Όσο για την Ευγενία Δημητροπούλου που υποδύεται την Άννα, την ίδια γυναίκα που ενσάρκωσε πριν από 10 χρόνια, δεν επιστρέφει στη ζωή αλλά είναι μέρος της σειράς. Αυτό που έχει ενδιαφέρον στην Ευγενία είναι ότι φαίνεται σαν να μην πέρασε ο χρόνος από πάνω της.
Αποκτήσαμε επίσης εκπληκτικούς νέους ανθρώπους: τη Μαρία Καβογιάννη που υποδύεται την Αγάθη, και όταν έγραψα το βιβλίο ήταν για μένα ο πιο σημαντικός νέος χαρακτήρας, είχα μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα για το ποια ήταν. Ένας πολύ ανοιχτόκαρδος άνθρωπος. Και τέλος, ο Γιώργος Καραμίχος τον οποίο δεν γνώριζα καθόλου. Μοιάζει με αστέρα του κινηματογράφου από τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Δεν μπορούσαμε να έχουμε στο καστ τον Αιμίλιο Χειλάκη, που ήταν ο αρχικός Μανώλης, έπρεπε όμως να προχωρήσουμε. Και όταν είδα τον Γιώργο στην κασέτα της οντισιόν, είπα «αυτός είναι».
Ένα ακόμα όμορφο στοιχειό της σειράς είναι η μουσική που την επενδύει. Έχει πολύ καλά συστατικά, πράγμα που δεν σημαίνει από μόνο του ότι το αποτέλεσμα θα είναι καλό.
– Γιατί πιστεύετε ότι «Το Νησί» και στη συνέχεια η τηλεοπτική του μεταφορά γνώρισαν τόσο μεγάλη επιτυχία;
– Επειδή το βιβλίο ήταν επιτυχημένο, οι θεατές γνώριζαν ήδη την πραγματική ιστορία για τη λέπρα. Νομίζω ότι οι περισσότεροι δεν θα φαντάζονταν ότι θα τους ενδιέφερε το θέμα, αλλά η σειρά με κάποιο τρόπο πυροδότησε το ενδιαφέρον τους. Είχαμε μεγάλη υποστήριξη από την τοπική κοινωνία. Επιπλέον, πριν από δέκα χρόνια υπήρχαν ακόμη άνθρωποι στην Πλάκα με αναμνήσεις από το παρελθόν.
Στο «Μια νύχτα του Αυγούστου» υπάρχουν πολύ διαφορετικές καταστάσεις και έχει ενδιαφέρον ότι η αφετηρία του, μια γυναικοκτονία, έχει δυστυχώς καταστεί σήμερα πραγματικότητα. Η σειρά πραγματεύεται θέματα που παραδόξως είναι πολύ επίκαιρα. Κάθε επεισόδιο έχει ένα αγωνιώδες φινάλε, κάτι που δεν συνέβαινε σε αυτό τον βαθμό στο «Νησί».
Πίστευα ότι οι άνθρωποι στη Βρετανία θα σκέφτονταν, γιατί να έχουμε μια βασίλισσα ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε έναν πρόεδρο;
– Μιλάτε συχνά για την τύχη των Γλυπτών του Παρθενώνα. Πόσο αισιόδοξη είστε για τον επαναπατρισμό τους;
– Μου πήρε κάποιο χρόνο για να διαβάσω, να καταλάβω και να βεβαιωθώ ότι θα ήμουν ο λογικός και όχι ο συναισθηματικός «ελληνικός» μου εαυτός που θα με έκανε να δεθώ με τις αρχαιότητες που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο μόνο και μόνο για να κάνω ντόρο. Ηθελα να είμαι συναισθηματική αλλά ταυτόχρονα πνευματώδης γιατί σεβόμουν τον πρώην διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου Νιλ Μαγκρέγκορ που τον είχα ακούσει επανειλημμένως να εξηγεί γιατί πίστευε ότι τα Γλυπτά έπρεπε να παραμείνουν εκεί. Αυτό μου προκαλούσε μεγάλη σύγχυση και με έφερνε σε αμυντική θέση. Εάν επρόκειτο να έχω αυτή τη διαμάχη μαζί του χωρίς στέρεα επιχειρήματα, πιστεύω ότι θα με κατατρόπωνε.
Ο νέος διευθυντής είναι τελείως διαφορετικός. Τον έχω συναντήσει αλλά δεν μιλήσαμε για το θέμα. Εχοντας όμως κάνει μια πλήρη έρευνα και αφότου ο Μπόρις Τζόνσον είπε ότι «δεν θα επιστρέψουν όσο θα είμαι εγώ πρωθυπουργός», τότε αισθάνθηκα ότι είμαι στην απέναντι όχθη. Αυτό υπήρξε για μένα ο καταλύτης ώστε να γίνω μέλος της Βρετανικής Επιτροπής για τον επαναπατρισμό των Γλυπτών. Πιστεύω απόλυτα ότι βρίσκονται εκεί παράνομα. Τώρα υπάρχει ένα μικρό σεισμικό κίνημα που η επέκτασή του θα φέρει μεγάλη αναστάτωση.
Πιστεύω ότι είναι θέμα χρόνου και ότι σιγά σιγά οι νεότερες γενιές που θα στελεχώνουν το μουσείο, θα έχουν μια διαφορετική προσέγγιση για τον ρόλο και την ιστορική θέση του στον κόσμο. Επίσης, με την ανάπτυξη του 3D printing θα μπορούσαν εύκολα να γίνουν αντίγραφα. Πηγαίνουμε μπροστά και είμαι πραγματικά αισιόδοξη.
– Πώς πιστεύετε ότι θα είναι η ζωή στη Βρετανία μετά τον θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ Β΄;
– Η καθημερινή ζωή δεν πρόκειται να είναι διαφορετική. Γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να αποβιώσει και έφυγε την πιο κατάλληλη στιγμή. Για να είμαι ειλικρινής, και για τον λόγο ότι διανύουμε μια ασταθή περίοδο στην πολιτική της χώρας, πίστευα ότι οι άνθρωποι θα σκέφτονταν, γιατί να έχουμε μια βασίλισσα ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε έναν πρόεδρο; Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η μοναρχία αποτελεί την πιο γελοία ιδέα. Η βασίλισσα μάς έκανε να πιστεύουμε ότι κάνει κάποια χρήσιμη δουλειά με το να βρίσκεται με κάποιο τρόπο δίπλα στο «τσίρκο» των πολιτικών που μετασχηματίζεται διαρκώς. Είχαμε συνηθίσει σε αυτή την ιδέα και δεν γνωρίζω εάν ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ θα μας κάνει να αισθανόμαστε το ίδιο. Πιστεύω ότι αυτό εξαρτάται από το συγκεκριμένο άτομο.
Κατά κάποιον περίεργο τρόπο όμως, ο Κάρολος βρισκόταν μπροστά από την εποχή του σε σχέση με θέματα που αφορούσαν την οικολογία ή τις διαφορετικές κουλτούρες. Ο κόσμος –τότε– δεν τον έπαιρνε πολύ στα σοβαρά. Σήμερα, είναι ένας νέος βασιλιάς που σέβεται όλες τις θρησκείες σε μια πολυπολιτισμική χώρα όπως η Βρετανία, συνεπώς οι άνθρωποι ίσως αρχίσουν να τον ακούν λίγο περισσότερο.
Δεν γνωρίζω λοιπόν πώς ο θάνατος της βασίλισσας θα άλλαζε τη χώρα, είναι δύσκολο να το προβλέψω. Ο χρόνος θα δείξει. Πάντως, η βασιλική οικογένεια αποτελεί σημαντικό κομμάτι του Λονδίνου.