Γεννημένη στην Κύπρο, ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει φιλοσοφία και έπειτα υποκριτική, στη σχολή της Νέλλης Καρρά. Επί πέντε χρόνια συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, αλλά αποφάσισε να αφιερωθεί στη μουσική, και δη την εναλλακτική ροκ, ως η φωνή των Least Concern. Πλέον, ενώ συνεχίζει να ηχογραφεί νέο υλικό με το συγκρότημα, ετοιμάζεται να βγάλει, ως σόλο καλλιτέχνιδα, δικά της τραγούδια. Η αρχή έγινε πρόσφατα με το Drunken Walls, ένα ντουέτο με τον Πάνο Μπίρμπα.
Πώς αποφάσισες να αρχίσεις να κυκλοφορείς σόλο τραγούδια;
Πριν από τρία χρόνια, όταν ανακοινώθηκε η καραντίνα, πήγα στον Νάκα και αγόρασα πλήκτρα, κάρτες ήχου και ό,τι άλλο χρειαζόταν για να ξαναστήσω το πρόγραμμα στο οποίο έγραφα, παλαιότερα, τα δικά μου τραγούδια. Όλα αυτά τα μηχανήματα τα είχα στην Κύπρο. Είχα στο μυαλό μου πάντα ότι θα κυκλοφορήσω σόλο τραγούδια, δεν φανταζόμουν όμως ότι θα αργούσα τόσο. Θα ξεκινήσω, λοιπόν, με κάποια από τα πιο πρόσφατα και μετά θα πιάσω κάποια από τα παλιά μου, για να τα φέρω στο τώρα μου.
Με πρώτο δείγμα το Drunken Walls, με τον Πάνο Μπίρμπα…
Αυτό το ντουέτο είναι το πρώτο τραγούδι που κυκλοφορώ ως σόλο τραγουδίστρια. Η μουσική είναι του Πάνου, οι στίχοι δικοί μου και έχει κάτι κοινό με τα τραγούδια που ετοιμάζω: τη μελωδικότητα. Όταν άκουσα τη μουσική σε ντέμο –φαντάσου κάτι σαν μουρμουρητό και μια κιθάρα–, ήταν λες και έβλεπα ολόκληρη ταινία. Μου δημιούργησε πολύ συγκεκριμένες εικόνες. Για πρώτη φορά, έγραψα στίχους φωτεινούς.
Μικρή τι μουσική άκουγες;
Μέχρι τα δώδεκα άκουγα Αλέξια, Ευρυδίκη, Σάκη Ρουβά. Μετά τελείωσε για πάντα η επαφή μου με την ποπ, καθώς γνωρίστηκα με την ελληνική και έπειτα, πολύ σύντομα, με την αγγλόφωνη ροκ. Για πάρα πολλά χρόνια άκουγα μόνο ροκ: Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Ενδελέχεια, Magic De Spell. Πριν από ενάμιση χρόνο, με τους Least Concern διασκευάσαμε το Sarajevo των Magic De Spell στα αγγλικά, το κάναμε Syria. Νιώθω ότι είναι κομμάτι του DNA μου αυτά τα συγκροτήματα. Ως έφηβη, περίμενα να παίξουν τα τραγούδια τους στα FM για να πατήσω το rec, να τα γράψω σε μια κασέτα και να την ακούω μπρος πίσω, από την Α μεριά στη Β, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μετά λάτρεψα τους Pink Floyd, τους Radiohead. Ο πατέρας μου, βέβαια, μας μεγάλωσε με Χατζιδάκι. Ακούγαμε συνέχεια τραγούδια του: στο σπίτι, στο αυτοκίνητο όταν πηγαίναμε ταξίδια, σε συναυλίες. Όταν πέθανε, ο πατέρας μου έκλαιγε. Του είχε, ακόμα του έχει, λατρεία. Ίσως, λοιπόν, η μελωδία και η ευαισθησία να προηγούνται, μέσα μου, της ροκ, που αποτελεί πυρηνικό κομμάτι του εαυτού μου.
Θεωρείς τον εαυτό σου ροκ;
Η ροκ με χαρακτηρίζει μουσικά αλλά και ως τρόπος σκέψης, ως ψυχοσύνθεση. Το ροκ, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, είναι μια επανάσταση πολύ βαθιά. Έχει να κάνει με το να μπορείς να ορίζεις μόνος σου τον εαυτό σου, τη ζωή σου, το ποιος είσαι, πού θέλεις να πας, με ποιους θέλεις να συναναστρέφεσαι. Κι όπου «κοντράρει» αυτό που είσαι, να έχεις το θάρρος να διαφέρεις, με όποιο κόστος.
Υπάρχουν τραγουδίστριες που να σε έχουν εμπνεύσει;
Μου άρεσε πάρα πολύ, από όταν πήγαινα λύκειο, η Τόρι Έιμος. Είχα χρόνια να τη βάλω στο play, μέχρι που πρόσφατα άκουσα μονοκοπανιά το Scarlet’s Walk. Παρατηρούσα πολύ και την Μπγιορκ, παρότι δεν την άκουγα φανατικά, κι ακόμα την παρατηρώ, όπως και την LP. Με συγκινούν οι γυναίκες στο τραγούδι, τις θαυμάζω. Τις προάλλες άκουγα ξανά Tango with Lions και Άγκνες Ομπέλ.
Ποιος είναι ο πιο μεγάλος σου φόβος;
Παλαιότερα, είχα πολλούς φόβους. Πλέον, φοβάμαι κυρίως μήπως κάποιες ανασταλτικές σκέψεις με κρατήσουν μακριά από εκεί που πιστεύω πως ανήκω.
INFO: Το Drunken Walls κυκλοφορεί από την Panik Records.