Ροκ μουσικός, βραβευμένος κομίστας, μυθιστοριογράφος: η ταυτότητα του Φαμπρίς Καρό διαμορφώνεται ανάλογα με τις εμπνεύσεις του. Είναι επίσης ο άνθρωπος που επιλέχθηκε για την επόμενη ιστορία του Αστερίξ που θα κυκλοφορήσει κατ’ αρχάς στα γαλλικά τον επόμενο μήνα. Η αφορμή όμως για την κουβέντα μας ήταν το πρώτο του μυθιστόρημα που μεταφράστηκε στη γλώσσα μας και κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ικαρος.
Η «Πρόποση» διαβάστηκε πολύ στη Γαλλία, μεταφέρθηκε στο σινεμά («Le discours», σκηνοθεσία Λορέν Τιράρντ) και έχει ένα χαρακτηριστικό που δεν συναντάμε συχνά: είναι ένα αστείο μυθιστόρημα. Γυρνάς τις σελίδες και γελάς, άλλοτε δυνατά κι άλλοτε απλώς μειδιάς με ικανοποίηση για την ευφυΐα του. Οι επιρροές του, όπως λέει, είναι κυρίως αγγλοσαξονικές· μου αναφέρει τον Τζον Φάντε, τον Ντέιβιντ Λοτζ και τον Γούντι Αλεν «για την τάση του να κάνει κωμωδία την τραγωδία».
Ετσι κι αλλιώς, το μυθιστόρημά του έχει δραματική βάση: ο Αντριάν βιώνει μια βαθιά υπαρξιακή κρίση και έναν επώδυνο χωρισμό, και ανατρέχει στο παρελθόν του, ενώ ασφυκτιά σε ένα οικογενειακό τραπέζι όπου η αδελφή του του ζητάει να εκφωνήσει μια πρόποση στον επικείμενο γάμο της.
Δουλεύω με βάση την αρχή ότι μπορείς να γελάς με τα πάντα, αλλά ότι δεν είναι τα πάντα για γέλια.
Το γεγονός τον τρομοκρατεί. Ακόμα περισσότερο όμως τον τρομοκρατεί ότι η πρώην κοπέλα του δεν έχει απαντήσει στο μήνυμα που της έστειλε. Περιμένει και περιμένει. Τον ρωτάω εάν θα ήταν πιο εύκολο να της τηλεφωνούσε. Μήπως όλες αυτές οι εφαρμογές γραπτών μηνυμάτων έχουν κάνει την επικοινωνία πιο περίπλοκη; «Και όταν ήμουν έφηβος ήταν περίπλοκο», λέει ο κ. Καρό. «Οταν ήταν να μου τηλεφωνήσει μια κοπέλα μπορεί να περίμενα για ώρες πάνω από το τηλέφωνο και κάθε τόσο τσέκαρα αν λειτουργούσε κανονικά. Μερικοί άνθρωποι τηλεφωνούν με την παραμικρή ευκαιρία, άλλοι προτιμούν να γράφουν και άλλοι πληκτρολογούν το ίδιο μήνυμα ξανά και ξανά 20 φορές και τελικά δεν το στέλνουν ποτέ».
– Το βιβλίο σας είναι γραμμένο με χιούμορ. Σας ενοχλεί ότι ένα αστείο μυθιστόρημα δύσκολα θεωρείται «σοβαρό»;
– Εχετε δίκιο, υπάρχει αυτή η προκατάληψη ότι η αληθινή λογοτεχνία πρέπει να είναι σοβαρή. Αλλά για μένα το χιούμορ είναι κάτι σοβαρό, ένα εργαλείο για να μιλήσει κανείς για αρχέγονα, υπαρξιακά ζητήματα με έναν πιο στρογγυλεμένο τρόπο. Συχνά σκέφτομαι ότι είναι ένα εργαλείο που σου επιτρέπει να παραμείνεις ταπεινός: μέσω του χιούμορ μπορώ να ασχοληθώ με θέματα που αλλιώς δεν θα τολμούσα.
– Ποια είναι η σχέση του χιούμορ με την πολιτική ορθότητα της εποχής μας;
– Πρέπει να προσέχουμε όλο και περισσότερο τι λέμε και τι γράφουμε, και έως ένα βαθμό αυτό είναι ένα καλό νέο. Ρατσιστικά ή ομοφοβικά αστεία, για παράδειγμα, που ήταν πολύ συνηθισμένα στο παρελθόν, ευτυχώς δεν περνούν πλέον. Μόνο που μερικές φορές το παρακάνουμε. Δουλεύω με βάση την αρχή ότι μπορείς να γελάς με τα πάντα, αλλά ότι δεν είναι τα πάντα για γέλια. Πιστεύω πως η τέχνη δεν χρειάζεται να είναι ηθική, δεν είναι αυτός ο ρόλος της. Αντιθέτως, είναι το τελευταίο μέρος όπου έχεις το δικαίωμα να μην είσαι ηθικός. Εγώ από τη φύση μου δεν είμαι ούτε προβοκάτορας ούτε θορυβώδης. Αυτό που με κάνει να γελάω έγκειται περισσότερο στο παράλογο, στην αναντιστοιχία, και λιγότερο στην κριτική ή στην κοροϊδία.
– Στο πρώτο ραντεβού με τη Σόνια ο Αντριάν είχε μαζί του ένα χαρτάκι με πιθανά θέματα συζήτησης. Το προτείνετε;
– Στην πραγματικότητα είναι κάτι που έχω ήδη κάνει. Οχι ακριβώς σε ραντεβού, αλλά σε τηλέφωνα με φίλες όταν ήμουν έφηβος. Ενιωθα τόσο άβολα στο τηλέφωνο και φοβόμουν τις μεγάλες σιωπές, οπότε έφτιαχνα λίστες με θέματα και ακολουθούσα όσο το δυνατόν πιο φυσικά στη συζήτηση, ενώ τα διάβαζα από το χαρτάκι μου.
– Ο Αντριάν περιγράφει τη σταδιακή φθορά της σχέσης του με τη Σόνια αναφέροντας ότι στην αρχή τον αποκαλούσε «αγάπη της καρδιάς μου» και μετά απλώς «Αντριάν». Είναι η μοίρα όλων των ερωτικών σχέσεων;
– Δεν το βλέπω απαραίτητα έτσι. Αν μια σχέση διαρκεί πολύ νομίζω ότι μακροπρόθεσμα η μετατόπιση των συναισθημάτων είναι πολύ όμορφη – με τα χρόνια προχωράμε σταδιακά σε κάτι που είναι, ομολογουμένως, λιγότερο παθιασμένο, αλλά πιο απαλό, πιο τρυφερό και πολύ συγκινητικό.
– Εχετε κάνει ποτέ κάποια πρόποση σε γάμο;
– Οχι, δεν χρειάστηκε ποτέ, αλλά η αδελφή μου μου έκανε μια πλάκα πριν από τον γάμο της λέγοντάς μου ότι θα σήμαινε πολλά για εκείνη αν εκφωνούσα έναν σύντομο λόγο, παρόλο που ήξερε ότι το να μ ιλάω μπροστά σε κόσμο είναι μια από τις φοβίες μου. Μου είχε παγώσει το αίμα. Δυστυχώς, ο Αντριάν έχει πολλά στοιχεία από μένα, ελπίζω μόνο να είμαι μια λίγο καλύτερη εκδοχή του.
– Εχετε δηλώσει ενθουσιασμένος που αναλάβατε τη συγγραφή των επόμενων τευχών του Αστερίξ και ότι ήσασταν φανατικός αναγνώστης. Ποιο είναι το αγαπημένο σας τεύχος;
– Ο αγαπημένος μου Αστερίξ, αυτό είναι δύσκολο, αγαπώ τόσο πολλούς… Αλλά νομίζω ότι μου αρέσουν ιδιαίτερα τα πρώτα που διάβασα ως παιδί, ο «Αγώνας των αρχηγών» και η «Διχόνοια».
– Πώς σας φάνηκε η εμπειρία του Αστερίξ; Εχετε αγωνία για το πώς θα αντιδράσει το απαιτητικό κοινό του;
– Δεν είμαι ιδιαίτερα ανήσυχος, έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα και μου άρεσε που το έκανα, πραγματικά το διασκέδασα, τα υπόλοιπα δεν είναι στο χέρι μου. Ελπίζω να αρέσει στους αναγνώστες, αλλά ξέρω επίσης ότι, στατιστικά, όσο περισσότερους αναγνώστες έχεις, τόσο περισσότεροι είναι και οι επικριτές. Αλλά είμαι πολύ μακριά από αυτό, υπάρχουν πιο σοβαρά πράγματα να με απασχολήσουν.
