«Το σώμα μου είναι το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος μέχρι σήμερα – και ίσως για πάντα. Φοράω ένα κόκκινο μαγιό με δύο λευκές ρίγες στα πλάγια και μπεζ φθαρμένα αθλητικά παπούτσια», λέει το αγόρι, ο Αλμπέρτ. Τον ερμηνεύει ο ηθοποιός Αργύρης Ξάφης, όπως επίσης τον Λουίς, που τον φωνάζουν Τομ Σέλεκ, τον άντρα με το τρακτέρ και τη ρυμούλκα, την Αντόνια, μητέρα του αγοριού, την Τζούλια, διευθύντρια του λυκείου, τον Ρικάρντ, ιδιοκτήτη του ξυλουργείου, και τον Ελισέου, που πρώτα τον/την έλεγαν Pink και στο εξής Blue.
Μιλήσαμε με τον ηθοποιό εν μέσω προβών, νωρίς ακόμη για να παρουσιάσει τη δουλειά του, αλλά ήδη εξοικειωμένο με τους χαρακτήρες που υποδύεται στο βραβευμένο έργο «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» του Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό.
Οι ήρωες του Μιρό, τον οποίο γνωρίσαμε στην Ελλάδα μέσα από την παράσταση «Η αρχή του Αρχιμήδη», παλεύουν με τις δικές τους επιθυμίες, αλλά και με εκείνες που τους επιβάλλονται από τις καταπιεστικές κοινωνικές δομές μιας φαινομενικά δεμένης κοινότητας. Στην πλοκή της παράστασης, ένας έφηβος –το πιο όμορφο αγόρι σε όλη την αγροτική περιοχή της Καταλωνίας– βρίσκεται νεκρός στη μέση του πουθενά. Με αφορμή αυτό το γεγονός, ξεδιπλώνεται η παθογένεια της κλειστής κοινωνίας μιας επαρχιακής πόλης, στην οποία μοιάζει να μη συμβαίνει ποτέ τίποτα. Παιδεραστία, ομοφοβία, ένοχα μυστικά, καταπιεσμένες ζωές κι ένα τραγούδι που ξυπνάει τις πιο εφιαλτικές αναμνήσεις. Οσα δεν λέγονται οδηγούν στον αφανισμό των ηρώων, πραγματικό και υπαρξιακό. Πόσο συνένοχοι είμαστε όταν μένουμε απλοί θεατές αυτής της ανθρωποφαγίας;
Ο Ξάφης, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ζωής Ξανθοπούλου, ερμηνεύει και αποκαλύπτει όλους τους εμπλεκομένους γύρω από το νεκρό σώμα σε έναν καταιγιστικό μονόλογο που έχει γραφτεί «για έναν ή μία ηθοποιό», σύμφωνα με το σκηνοθετικό σημείωμα. Σύμφωνα με τις οδηγίες του συγγραφέα, το φύλο του ηθοποιού δεν ενδιαφέρει, ούτε η ηλικία του ούτε η σωματική του διάπλαση. Για ποιον λόγο;
«Επειδή από όποια πλευρά και να δεις την ιστορία, καταλήγεις στην ίδια ουσιώδη αλήθεια. Τα ταμπού, οι πληγές, η κακοποίηση είναι εκεί, κι εμείς –οι αναγνώστες, οι θεατές, ο/η ηθοποιός– σιγά σιγά μέσα από κάθε πρόσωπο μαθαίνουμε περισσότερα για τα συμβάντα. Χάρη στη βαθιά γνώση του θεάτρου που διαθέτει ο συγγραφέας, επανερχόμαστε ξανά και ξανά στο ίδιο θέμα, μέσα από μικρές αποκαλύψεις που ανεβαίνουν στην επιφάνεια σαν τα πράγματα που ξεβράζει η θάλασσα ύστερα από μια τρικυμία. Αν δεν επρόκειτο γι’ αυτό το έργο, δεν θα έμπαινα στη διαδικασία του μονολόγου, δεν μου αρέσει η μοναξιά στο θέατρο», λέει.
«Για την ερμηνεία του κάθε ρόλου, αναζητώ την ειλικρίνεια. Μόνον έτσι δεν θα έχει σημασία η εικόνα που βλέπει ο θεατής», λέει για τους πολλαπλούς ρόλους που ερμηνεύει.
Τώρα, λοιπόν, που δεν έχει «συμπαίκτες» για να επικοινωνήσει, πώς δουλεύει ώστε να εμβαθύνει σε μια τραγική πράξη που έχει τις ρίζες της στη ζωή αυτών των διαφορετικών προσώπων, τα οποία γεννιούνται μέσα από το σώμα του;
«Ο σιωπηλός συμπαίκτης είναι το κοινό, στα μάτια του μπορείς να δεις να αντανακλάται το πρόσωπο που μιλάει», εξηγεί. «Οσο για την ερμηνεία του κάθε ρόλου, αναζητώ την ειλικρίνεια. Μόνον έτσι δεν θα έχει σημασία η εικόνα που βλέπει ο θεατής, αλλά θα μπορεί να διακρίνει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα εκείνων που συνδέονται με γεγονός».
Μετά δύο μήνες πρόβας, ομολογεί ότι πρώτη φορά στην πολύχρονη πορεία του στο θέατρο έχει δυσκολευτεί τόσο στην απομνημόνευση κειμένου, ειδικά στον λόγο του Ρικάρντ, που «μιλάει συνειρμικά και ασταμάτητα σαν καταρράκτης». Toν ρωτάμε με ποιον τρόπο εντάσσεται αυτή η δουλειά στην καλλιτεχνική του διαδρομή. «Αν προσπαθήσω να δω τον εαυτό μου απ’ έξω, στη διαδρομή των σχεδόν τριάντα χρόνων με ενδιαφέρουν δύο βασικές κατευθύνσεις: το αρχαίο δράμα και η πολύ σύγχρονη δραματουργία», απαντάει. «Προς αυτά τα δύο άκρα κινούμαι διαρκώς σαν εκκρεμές, καθώς το ένα με οδηγεί στο άλλο».
«Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος», πρεμιέρα 22 Μαρτίου, στο θέατρο Θησείον.