Οι περισσότεροι άνθρωποι τρομοκρατούνται και αγωνιούν όταν ξυπνούν στη μέση της νύχτας από εφιάλτες ή ξαγρυπνούν όταν σκέφτονται κάτι φρικτό που μπορεί να τους συμβεί. Η Ισλανδή συγγραφέας Ιρσα Σιγκουρδαντότιρ σε αντίστοιχη περίπτωση ενθουσιάζεται, γιατί κάθε φρικτή σκέψη ή τρομακτικός εφιάλτης μπορεί να είναι μια ιδέα για τις σελίδες των βιβλίων της. Συνδεόμαστε μέσω βιντεοκλήσης, εγώ στην Αθήνα κι εκείνη από την Ελβετία, όπου επισκέπτεται την κόρη της, λίγες ώρες πριν ταξιδέψει στην Αθήνα όπου και συνάντησε το αναγνωστικό κοινό στην 20ή Διεθνή Εκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης.
«Χθες το βράδυ, επειδή ζεσταινόμουν, είχα βγάλει τα πόδια μου από το πάπλωμα για να δροσιστώ και άρχισα να σκέφτομαι πώς θα ήταν αν κάποιος ήταν στο πάτωμα και άγγιζε τα πόδια μου ψιθυρίζοντας το όνομά μου», μας λέει. Σκέφτομαι ότι δεν αποκλείεται να διαβάσω μια τέτοια σκηνή σε επόμενο βιβλίο της. Αλλωστε, την τελευταία φορά που συνάντησα την Ισλανδή συγγραφέα, στην Αθήνα, το 2018, μου είχε δείξει τη φωτογραφία μιας κούκλας που είχε μαζί της, εξηγώντας μου ότι της την είχε στείλει ένας αναγνώστης της αφότου είχε βρει την κούκλα σε δίχτυα ψαρέματος. Το μυθιστόρημα που ενέπνευσε αυτή η φωτογραφία, με τίτλο «Η κούκλα», κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο πριν από λίγες εβδομάδες.
Το πέμπτο βιβλίο της σειράς crime με κεντρικούς ήρωες τους Φρέγια και Χούλνταρ είναι ένα ανατριχιαστικό αστυνομικό θρίλερ με κοινωνικές προεκτάσεις και πλούσια πλοκή, στην οποία συναντώνται η βία, ο θάνατος, αλλά και η ανθρωπιά, η καλοσύνη, η ευαισθησία. Στην υπόθεση, μια συννεφιασμένη μέρα, η Ντίσα και η κόρη της Ρόουσα ακολουθούν τον Φρίκι σε μια βόλτα για ψάρεμα με τη βάρκα του. Τα δίχτυα φέρνουν στην επιφάνεια μια ταλαιπωρημένη κούκλα, καλυμμένη με φύκια και κοχύλια, κάπως τρομακτική στην όψη. Η Ρόουσα, όμως, είναι αποφασισμένη να την πάρει στο σπίτι. Το επόμενο πρωί, ανακαλύπτει τη μητέρα της νεκρή στο μπάνιο και η κούκλα λείπει.
Εκτός από τις δικές της τρομακτικές νυχτερινές σκέψεις, έμπνευση για τις ιστορίες της αντλεί συχνά από τις κοινωνικές εξελίξεις. «Οταν υπάρχουν θέματα που συζητούνται πολύ και δημιουργούν αντιπαραθέσεις, με ιντριγκάρουν να τα ερευνήσω και παράλληλα να φανταστώ πώς θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον φόνο κάποιου! Επίσης, συχνά εμπνέομαι από άλυτες υποθέσεις που απασχολούν ακόμη το κοινό γιατί έχουν πολύ ενδιαφέρον. Δεν γράφω ακριβώς αυτές τις υποθέσεις, τις χρησιμοποιώ μόνον ως έμπνευση, γι’ αυτό και στο τέλος πάντα ανακαλύπτεται ο ένοχος. Θεωρώ ότι χρωστάω στον αναγνώστη μια εξήγηση». Της ζητώ να μου πει αν έχει διαπιστώσει διαφορές στο αναγνωστικό κοινό της Σκανδιναβίας και της Μεσογείου. «Οχι σημαντικές, είναι διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά είναι όλοι αναγνώστες, που για μένα είναι το καλύτερο είδος ανθρώπων».
«Εχω μια μεγάλη συλλογή θρίλερ και ταινιών τρόμου που βάζω να παίζουν στην τηλεόραση την ώρα που γράφω».
Λίγο πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας ολοκλήρωσε τη σειρά Φρέγια και Χούλνταρ (το έκτο και τελευταίο βιβλίο δεν έχει ακόμη κυκλοφορήσει στην Ελλάδα), πιστή στην απόφαση που είχε πάρει να γράψει έξι βιβλία με τις περιπέτειές τους. «Αυτό είχα κάνει με τα παιδικά βιβλία, με τα οποία είχα κάνει το ντεμπούτο μου ως συγγραφέας, και με τη σειρά που προηγήθηκε της Φρέγια και Χούλνταρ. Είναι ένας τρόπος για να αποφύγω να συνειδητοποιήσω στη μέση του βιβλίου που γράφω ότι θα ήθελα να γράφω κάτι άλλο. Και πιστεύω ότι οι αναγνώστες θα το καταλάβαιναν ότι δεν ήμουν ενθουσιασμένη ενόσω έγραφα. Δεν είναι ωραίο να βαριέσαι αυτό που γράφεις».
Στη διάρκεια της πανδημίας, βρέθηκε με έξτρα χρόνο στα χέρια της (εργάζεται παράλληλα ως πολιτικός μηχανικός, αλλά το γραφείο της ήταν κλειστό) που τον αξιοποίησε για να γράψει ένα παιδικό βιβλίο («Οι υπέροχες περιπέτειες του κυρίου Μπόμπο»), ένα θρίλερ που εμπνεύστηκε από την αληθινή εξαφάνιση μιας ομάδας ορειβατών στη Ρωσία («Η λεία»), ενώ ξεκίνησε μία ακόμη σειρά crime μυθιστορημάτων που θα ολοκληρωθεί σε τέσσερα βιβλία. «Ηταν ένα πολύ δυστοπικό σκηνικό, μετα-αποκαλυπτικό, είχε την ατμόσφαιρα ταινιών τρόμου», θυμάται.
Οι ταινίες και οι σειρές τρόμου, μου λέει, τη βοηθούν πάντα να μπει στην κατάλληλη διάθεση για να γράψει τις ιστορίες της. «Εχω μια μεγάλη συλλογή θρίλερ και ταινιών τρόμου που βάζω να παίζουν στην τηλεόραση την ώρα που γράφω. Δεν παρακολουθώ, αλλά οι ήχοι, η μουσική δημιουργούν την ατμόσφαιρα που χρειάζομαι». Αυτό που της λείπει πολύ όταν γράφει είναι να διαβάζει. «Διαβάζω αστυνομικά θρίλερ, αλλά όχι όταν γράφω κάτι δικό μου, γιατί δεν θέλω να διακινδυνεύσω να επηρεαστώ. Επίσης σκέφτομαι το παράδειγμα της εθνικής ομάδας μπριτζ της Ισλανδίας. Οταν πριν από κάποια χρόνια κέρδισαν το παγκόσμιο πρωτάθλημα, είχαν εφαρμόσει την εξής τακτική: δεν έπιασαν χαρτιά στα χέρια τους για μερικές εβδομάδες πριν από τους αγώνες, γι’ αυτό, όταν πήγαν στο πρωτάθλημα, είχαν τόση όρεξη να παίξουν που ήταν οι καλύτεροι. Εγώ λοιπόν, επειδή είμαι φανατική αναγνώστρια, όταν δεν μου επιτρέπω να διαβάσω, αναγκάζομαι να γράψω για να έχω κάτι να διαβάσω». Βέβαια, ως αναγνώστρια θρίλερ σπάνια εκπλήσσεται πια. «Είναι η δουλειά μου ως συγγραφέας να δημιουργώ καταστάσεις που προβληματίζουν τον αναγνώστη. Οταν όμως εγώ βλέπω μια σειρά τρόμου ή διαβάζω ένα θρίλερ, είμαι πολύ καλή στο να ενώνω τα κομμάτια».
Παρότι δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα φοβιτσιάρα, η ενασχόλησή της με τα αστυνομικά θρίλερ παραδέχεται ότι την έκανε να εξερευνήσει καταστάσεις που στην αρχή νόμιζε ότι ήταν υπερβολικά σκοτεινές για να τολμήσει να τις αγγίξει. «Δεν θα έλεγα, πάντως, ότι με έκανε καλύτερο άνθρωπο, ξέρω περισσότερα για την αποσύνθεση από όσα θα ήθελα, αλλά δεν μπορώ πια να τα ξεμάθω».
