Λίγο πριν πάρει τη «Μικρή βαλίτσα» του αυτό το καλοκαίρι και περιοδεύσει σε Ελλάδα και Κύπρο, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης θυμάται την εισβολή του ’74 στη Λευκωσία «ένα τανκ στην αυλή μας, η αιχμαλωσία της μητέρας μου, πρώτη μνήμη ο πόλεμος», παραδέχεται ότι φοβάται «τις σαρανταποδαρούσες» και ότι το μεγαλύτερο λάθος του «ήταν που άρχισα να καπνίζω στα 17 μου», ορίζει ως υποκρισία τη «φιλανθρωπία των ισχυρών» και συνοψίζει το βιογραφικό του σε τρία ρήματα «Γεννήθηκε, ζει, θα πεθάνει».
Αφοπλίζομαι: «Όταν αφήνω την κιθάρα, το μόνο μου όπλο. Μου επιτρέπει να πολεμώ -χωρίς ποτέ να νικώ- το επουσιώδες. Όποτε την παρατώ για καιρό, όλα χαλάνε».
Βαλίτσα: «Ακούγεται μπανάλ, αλλά αυτό είναι: Η βαλίτσα της ζωής μου κλείνει την αγάπη των ανθρώπων και τις στιγμές που μοιράστηκα μαζί τους. Τα υπόλοιπα τα αφήνω έξω ευχαρίστως».
Γεννήθηκα: «Στη Λευκωσία, τον Σεπτέμβρη του ’69. Σε έναν ολόφωτο τόπο, αλλά και σε μια ταραγμένη εποχή, που οδήγησε στο πραξικόπημα και στην εισβολή του ’74. Ο βομβαρδισμός, τα αλεξίπτωτα, ένα τανκ στην αυλή μας, η αιχμαλωσία της μητέρας μου. Πρώτη μνήμη ο πόλεμος. Αυτό καθόρισε, σε μεγάλο βαθμό, τον δρόμο μου».
Δακρύζω: «Πιο συχνά από συγκίνηση. Σπανίως, πια, από λύπη. Τελευταία, η κάθε λύπη γίνεται πείσμα και συνεργάζεται με τη χαρά».
Ελλάδα: «Πάντοτε ήθελα να φύγω. Ποτέ δεν έφυγα. Και μέσα μου το χαίρομαι, όσο και αν γκρινιάζω».
Ζαλικώνομαι: «Φορτώνομαι αυτοβούλως βάρη που δεν μου αναλογούν. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια μορφή εγωισμού».
Ήμουν: «Ουκ ήμην, γενάμην. Ουκ ειμί και ου μέλει μοι. (Δεν ήμουν, έγινα. Δεν είμαι και δεν με νοιάζει). Αυτό είναι ένα αρχαίο επιτύμβιο επίγραμμα που μελοποίησα κάποτε. Τώρα που το σκέφτομαι, μου θυμίζει το “πολύ σύντομο βιογραφικό” στην ιστοσελίδα μου: “Γεννήθηκε, ζει, θα πεθάνει”».
Θεός: «Μου το φωνάζουν καμιά φορά στις συναυλίες: “Είσαι θεός!” Απαντώ πως είμαι παντρεμένος».
Ιδιοκτησία: «Η απόδειξη ότι η ανθρωπότητα σηκώνει βελτίωση».
Καλοσύνη: «Όσο λιγοστεύει στην καθημερινότητα της πόλης και μέσα μας, τόσο λάμπει όταν εμφανίζεται απρόσμενα, σαν στιγμή ηλιόλουστη στη σκοτεινιά που έχουμε συνηθίσει. Και εκεί ακριβώς παίρνουν όλα νόημα, μέχρι να ξεχαστούμε πάλι».
Λάθη: «Το μεγαλύτερο λάθος που έκανα απέναντι στον εαυτό μου ήταν που άρχισα να καπνίζω, στα 17 μου. Ακόμα παλεύω να “καθαρίσω”. Άτιμο πράμα…».
Μένω: «Μετρώντας τις συναυλίες και τις περιοδείες, συνειδητοποιώ ότι έζησα σχεδόν το μισό της ενήλικης ζωής μου σε ξενοδοχεία. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τις συνεχείς μετακομίσεις μου, το βρίσκω δύσκολο να δηλώσω μόνιμη κατοικία».
Νισάφι: «Είναι μια λέξη που δεν χρησιμοποιώ. Συνήθως περιμένω να αγανακτήσουν οι άλλοι μαζί μου».
Ξυπνάω: «Αργά».
Οργίζομαι: «Σπάνια και αναποτελεσματικά».
Πατρότητα: «Για όσους απολαμβάνουν τη μοναχικότητά τους και την ενασχόληση αποκλειστικά με τα δικά τους, είναι φαινομενικά μια μεγάλη θυσία. Στην πραγματικότητα, το δώρο που σου επιστρέφεται είναι απείρως μεγαλύτερο. Αν έχεις, βέβαια, μάτια να το αναγνωρίσεις, δύναμη να το κρατήσεις και ψυχή να το χωρέσεις».
Ρύποι: «Στη διάρκεια της ζωής του, ο σύγχρονος άνθρωπος δημιουργεί τόνους αποβλήτων και μόλυνσης. Πετάει χιλιάδες πλαστικές σακούλες γεμάτες σκουπίδια, καίει πετρέλαιο, γεμίζει τη γη με μπετόν. Και όταν φεύγει, αφήνει πίσω του συντρίμμια. Στην τελευταία, ανελέητη ζυγαριά της ζωής, είναι δύσκολο η ομορφιά που προσφέραμε να βαρύνει περισσότερο από τα σκουπίδια μας».
ΣΥΡΙΖΑ: «Λένε πως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Προτιμώ το ανέφικτο της τέχνης. Είναι ύποπτο, όμως, το να κρατάς την πολιτική και την τέχνη χωριστά με το ζόρι, σε εποχές που βράζουν. Εξίσου ύποπτο με το να τις φέρνεις κοντά με το στανιό. Είμαι ανίκανος να εναποθέσω τις ελπίδες μου σε ένα κόμμα, τις εναποθέτω, όμως, στην κοινωνική αλλαγή, που πάντοτε προκαλεί και πολιτικές αλλαγές. Και εύχομαι, για το καλό όλων μας, η αλλαγή που συντελείται να μην είναι απλά κομματική, αλλά συνολική. Και να πάει καλά. Τώρα, το τι σημαίνει “καλά”, σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα…».
Ταυτότητα: «Αν μπορούσα να διαλέξω τι να λέει η αστυνομική μου ταυτότητα, θα έβαζα τις κόρες μου να τη ζωγραφίσουν».
Υποκρισία: «Η φιλανθρωπία των ισχυρών».
Φοβάμαι: «Τις σαρανταποδαρούσες. Και επειδή τις φοβάμαι, τις σκοτώνω. Είναι το μόνο ζωντανό που σκοτώνω. Εκείνη την ώρα, το κάνω χωρίς ενοχή. Επίσης, στον ύπνο μου βλέπω καμιά φορά πως είμαι ηθοποιός, βγαίνω στη σκηνή και δεν ξέρω ούτε σε ποιο έργο παίζω, ούτε τι λόγια έχω να πω, ούτε γιατί βρίσκομαι εκεί. Είναι μια φοβία που μου έμεινε από το θέατρο. Γιατρέ, θα ζήσω;».
Χόμπι: «Η μουσική! Όταν παίζουμε με τους φίλους για πολλές ώρες, παίζουμε λίγο ακόμα για να ξεκουραστούμε!».
Ψεύδη: «Τα μεγαλύτερα τα λέω στον εαυτό μου. Μετά, τα πιστεύω και θέλω να τα μοιραστώ. Κι έτσι γεννιούνται τα τραγούδια».
Ωραίοι Έλληνες: «Οι απόδημοι! Έχω βαθιά αγάπη και μεγάλη συγκίνηση όποτε τους συναντώ. Η νοσταλγία αγιάζει τον άνθρωπο».
* «Η μικρή βαλίτσα»: 15/6 Πάτρα-Παλαιά Σφαγεία (πρώην Πολιτεία), 17/6 Αθήνα-Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», 20/6 Κύπρος-Λεμεσός (Αρχαίο Θέατρο Κουρίου), 21/6 Κύπρος-Λάρνακα (Παττίχειο Δημοτικό Αμφιθέατρο Λάρνακας), 23-24/6 Κύπρος-Λευκωσία (Αμφιθέατρο Σκαλί Αγλαντζιάς), 3/7 Σταυρός Θεσσαλονίκης (2ο Volvi Camp Festival), 27/7 Santorini Arts Factory.
Διαβάστε τη συνέντευξη, ακούγοντας πέντε αγαπημένα τραγούδια του Αλκίνοου Ιωαννίδη:
Μαρίκα Παπαγκίκα: «Σμυρνέικο Μινόρε»
Bill Evans: «What are you doing the rest of your life?»
Γιώργος Καλούδης: «Παραμύθι»
Arvo Pärt: «Spiegel im Spiegel»
Μιχάλης Σιγανίδης: «Aston Klaston Co. LTD»