Η υπέρτατη πολιτική «αρετή» του δημαγωγού είναι το απεριόριστο θράσος. Ουδέποτε απολογούμενος και πάντοτε επιτιθέμενος. Μια συνταγή που αποδεικνύεται συνήθως αποτελεσματική για την κατάληψη της εξουσίας.
Τον περιγράφει, με το «πληβείο ιδίωμά του», και το «εκτυφλωτικό ταλέντο του» ο Γάλλος γιατρός και συγγραφέας Λουί Φερντινάν Ογκίστ Νετούς (1894-1961), γνωστός με το ψευδώνυμο Σελίν, στο αριστουργηματικό του έργο «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας»: «Αμα έχεις θράσος αρκεί, τα πάντα σχεδόν σου επιτρέπονται, απολύτως τα πάντα, έχεις την πλειοψηφία με το μέρος σου…».
Ποιον, διερωτώμαι, εκ των δύο επικρατεστέρων υποψηφίων θα επιλέξει και στις προσεχείς εθνικές εκλογές ο Ελληνας ψηφοφόρος;
Είναι βεβαίως εμφανές εις ποίον συνάδει το στυλ και ο χαρακτηρισμός του δημαγωγού. Αντιθέτως τον Κυρ. Μητσοτάκη διακρίνει η προσήλωση εις τον ορθόν λόγον, η μετριοπάθεια και η αστική ευγένεια. Η πολιτική του αντίληψη είναι η μόνη προσήκουσα για την ουσιαστική και οριστική έξοδο της χώρας από την κατ’ επίφαση «κανονικότητα» εις την οποίαν μας καθήλωσε μία, ούτως ειπείν, «Σοβιετικής» υφής αντίληψη περί οικονομίας και κοινωνίας, την οποίαν, ως φαίνεται, ασμένως ασπάζεται ο κ. Τσίπρας, ο οποίος, επιπλέον, ρέπει εις «κενόσπουδα τεχνάσματα» κατά την έκφραση του Αλέξανδρου Βυζάντιου, της πάλαι ποτέ Τεργεσταίας εφημερίδος «Νέα Ημέρα».
Αντωνης Ν. Βενετης, Μοναστηράκι Δωρίδος