Κύριε διευθυντά
Η απογοήτευση των επιζώντων ήπιων και λογικών αριστερών της εποχής ΕΔΑ από την πανθομολογούμενη(;) παταγώδη αποτυχία της «πρώτης φοράς Αριστερά» στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας πρέπει να είναι αφόρητη. Η τραγική συνέπεια της αποτυχίας αυτής είναι η απώλεια και της τελευταίας ελπίδας όχι των αριστερών, αλλά όλων των συνειδητών πολιτών, μετά την ολοκλήρωση του κύκλου των (εμφανιζομένων ως) κοινοβουλευτικών κομμάτων, με την έννοια των υποστηρικτών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αποδειχθεί όλα διαδοχικώς κατώτερα των περιστάσεων και των ελπίδων του συνόλου του εκλογικού σώματος, όταν κλήθηκαν να κυβερνήσουν.
Νομίζω ότι στις τελευταίες εκλογές η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη οφείλει την επικράτησή της κατά πολύ σε πολλούς μη εκ καταβολής δεξιούς ψηφοφόρους, που πίστεψαν ότι το κόμμα αυτό –ή τουλάχιστον η ηγεσία του– προσπαθούσε να αποβάλει τα πατροπαράδοτα παλαιοκομματικά χαρακτηριστικά των κομμάτων της παλαιοτέρας εποχής, τα οποία είχαν αποτρέψει τους εκλογείς αυτούς να το ψηφίσουν μέχρι τώρα. Φοβούμαι ότι μερικές τελευταίες κοινοβουλευτικές και κυβερνητικές πρακτικές της συμπολίτευσης δημιουργούν στους όψιμους αυτούς ψηφοφόρους της Ν.Δ. αισθήματα ανάλογα των απογοητευμένων οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κρίμα.
Σημειωτέον ότι η επιχειρηματολογία τού «δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε» είναι «βαρέως» προσβλητική για το εκλογικό σώμα συνολικά, διότι το υποβιβάζει σε περιουσιακό στοιχείο των κομμάτων, αμελητέο στον μεταξύ τους «διάλογο». Με τη λογική αυτή η «διακομματική συναίνεση» (όπως, άλλωστε, και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία) αποτελεί κολυμβήθρα του Σιλωάμ, οπότε η κόρη του κ. Πολύδωρα μπορεί (εντός εικοσιτετραώρου) να διορισθεί στη Βουλή, αρκεί να γίνει το ίδιο για την τέως σύζυγο του πρώην προέδρου της Βουλής ή τη θυγατέρα της αντιπροέδρου της κ.ο.κ.
Με εκτίμηση
Κωστας Μπονιφατσης