Επάγγελμα πατρός και ισότης μαθητών

Κύριε διευθυντά
Ο σεβαστός μας κ. Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, με την επιστολή του της 12ης Οκτ., σε απάντηση δικής μου της 5ης Οκτ., εισέφερε στη στήλη τη δική του άποψη, σχετικά με τη σκοπιμότητα αναγραφής, στα μαθητικά έγγραφα, του επαγγέλματος πατρός των μαθητών παρελθουσών δεκαετιών. Γενικεύοντας αυτό, που o ίδιος αξιεπαίνως εφάρμοζε, γράφει: «Από τα δώδεκα χρόνια της μαθητικής μου ζωής και εκείνα της καθηγητικής, η μνήμη μου δεν διασώζει κανένα κρούσμα “ανάλγητης επιθετικότητας των προνομιούχων μαθητών εναντίον συμμαθητών τους”, που οι γονείς τους ασκούσαν “παρακατιανό” επάγγελμα». Κι ακόμα ότι «το να αγνοεί ο δάσκαλος την “ανθρώπινη κατάσταση” των μαθητών του είναι αδιαφορία κολάσιμη».
Θα ήταν, ωστόσο, χρήσιμες, εν προκειμένω, και οι μαρτυρίες μαθητών ταπεινής καταγωγής της εποχής, για τη συμπεριφορά συμμαθητών τους, γόνων ευυπόληπτων οικογενειών απέναντί τους, και τη συμπεριφορά, επίσης, αρκετών συναδέλφων τού κ. Ν.Δ.Τ., οι οποίοι, για να περιοριστώ σε κάποιο ανώδυνο παράδειγμα, όταν απευθύνονταν, πάντοτε αυστηρά, στους μαθητές της πρώτης κατηγορίας, έλεγαν: «Ο Παπαδόπουλος στον πίνακα…», ενώ, αντιθέτως, στα αποκαλούμενα μαμόθρεφτα: «Για πες μας εσύ Γιωργάκη…».
Θεωρώ άκρως τιμητική την παρέμβαση του κ. Τριανταφυλλόπουλου και, με όλο τον σεβασμό, το μόνο που δεν θα ήθελα ήταν να «αντιπαρατεθώ» μαζί του. Να είναι καλά να διαφωνεί μαζί μας. Ακόμα και να μας μαλώνει!
Γιωργος Ι. Κωστουλας, Βούλα