Κύριε διευθυντά
Ο σεβαστός μας κ. Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, με την επιστολή του της 12ης Οκτ., σε απάντηση δικής μου της 5ης Οκτ., εισέφερε στη στήλη τη δική του άποψη, σχετικά με τη σκοπιμότητα αναγραφής, στα μαθητικά έγγραφα, του επαγγέλματος πατρός των μαθητών παρελθουσών δεκαετιών. Γενικεύοντας αυτό, που o ίδιος αξιεπαίνως εφάρμοζε, γράφει: «Από τα δώδεκα χρόνια της μαθητικής μου ζωής και εκείνα της καθηγητικής, η μνήμη μου δεν διασώζει κανένα κρούσμα “ανάλγητης επιθετικότητας των προνομιούχων μαθητών εναντίον συμμαθητών τους”, που οι γονείς τους ασκούσαν “παρακατιανό” επάγγελμα». Κι ακόμα ότι «το να αγνοεί ο δάσκαλος την “ανθρώπινη κατάσταση” των μαθητών του είναι αδιαφορία κολάσιμη».
Θα ήταν, ωστόσο, χρήσιμες, εν προκειμένω, και οι μαρτυρίες μαθητών ταπεινής καταγωγής της εποχής, για τη συμπεριφορά συμμαθητών τους, γόνων ευυπόληπτων οικογενειών απέναντί τους, και τη συμπεριφορά, επίσης, αρκετών συναδέλφων τού κ. Ν.Δ.Τ., οι οποίοι, για να περιοριστώ σε κάποιο ανώδυνο παράδειγμα, όταν απευθύνονταν, πάντοτε αυστηρά, στους μαθητές της πρώτης κατηγορίας, έλεγαν: «Ο Παπαδόπουλος στον πίνακα…», ενώ, αντιθέτως, στα αποκαλούμενα μαμόθρεφτα: «Για πες μας εσύ Γιωργάκη…».
Θεωρώ άκρως τιμητική την παρέμβαση του κ. Τριανταφυλλόπουλου και, με όλο τον σεβασμό, το μόνο που δεν θα ήθελα ήταν να «αντιπαρατεθώ» μαζί του. Να είναι καλά να διαφωνεί μαζί μας. Ακόμα και να μας μαλώνει!
Γιωργος Ι. Κωστουλας, Βούλα
Δεινός παρατηρητής ο ελληνολάτρης βυζαντινολόγος, συλλέκτης αναμνήσεων από τη χώρα «των πόθων και των νεανικών ονείρων» του, αγωνιούσε για το ελληνικό μέλλον και τους βηματισμούς του μικρού φουστανελοφόρου ανάμεσα στα δίχτυα έμπειρων ψαράδων των ανοικτών θαλασσών. «Πιστέψτε στις δικές σας δυνάμεις», εμψύχωνε ο Καρλ Κρουμπάχερ (1856-1909) τους μονίμως δοκιμαζόμενους φίλους του στο καμίνι των Βαλκανίων. Εχοντας λάβει θέση υπέρ των δημοτικιστών σε άλλη μια δική μας εμφύλια διαμάχη, κατηγορήθηκε ότι ήταν πράκτορας ξένων σε μέρες που στους αθηναϊκούς δρόμους χυνόταν και για τη γλώσσα αίμα. Επάνω, γελοιογραφία (1895) από τον «Νέο Αριστοφάνη» με τον ηττημένο εκσυγχρονιστή Χαρίλαο Τρικούπη σωριασμένο καταγής μετά τη συντριπτική ετυμηγορία της κάλπης και τον απόστολο του λαϊκισμού Θεόδωρο Δηλιγιάννη καβάλα, σε στάση δεινού ιππέα, στο νευρικό άτι της εξουσίας.