Πλάθοντας μνήμες, η έκθεση του Πικάσο

Κύριε διευθυντά
Ετυχε να διαβάσω τη νουβέλα «Στ’ αμπέλια» του Σταύρου Ζουμπουλάκη λίγο πριν επισκεφτώ με τα μικρά παιδιά μου την έκθεση με κεραμικά του Πικάσο στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Η νουβέλα αυτή έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου, καθώς και τα δικά μου καλοκαίρια στο χωριό των γονιών μου στην Κρήτη μυρίζουν το ίδιο με τις αναμνήσεις του Στ.Ζουμπουλάκη.
Είναι αυτή η χθόνια επαφή του ανθρώπου με τη γη στην οποία μεγάλωσε που κάνουν αυτές τις μνήμες σωματικές. Και καθώς αυτή η επαφή χάνεται σιγά σιγά όταν οι γιαγιάδες και οι παππούδες εκλείπουν, τότε πια, σε ένα άδειο από προγόνους σπίτι, νιώθεις σαν πρόσφυγας που νοσταλγεί τη μητέρα γη και προσπαθεί να γραπώσει και να ξαναζωντανέψει με κάθε τρόπο τη μνήμη.
Ετσι κι ο Πικάσο, πήρε το χώμα στα χέρια του και το ξανάφτιαξε μνήμη και η δική του μνήμη δεν διαφέρει από τη μνήμη και το έργο των ανθρώπων που υπήρξαν πολύ πριν από εμάς, που έγιναν κι αυτοί χώμα, από το οποίο οι επόμενοί τους ξανάφτιαξαν μνήμη.
Το κεραμικό πιάτο του Πικάσο με το λαχταριστό ψάρι μιλάει την ίδια γλώσσα με το αρχαίο ψημένο πινάκιο με τον σπαρταριστό ιχθύ.
Οπως καίρια γράφει ο Στ. Ζουμπουλάκης, «Οι άνθρωποι στη Συκιά όργωναν, έσπερναν, θέριζαν, αλώνιζαν, όπως διαβάζουμε στα Εργα και Ημέραι του Ησιόδου».
Αμήν.
Μαρινα Πυροβολακη, Δικηγόρος