Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της Πέμπτης 24.10.19 διάβασα στο άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου την πρότασή του για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας με κλήρο: «Η αρχαία σοφία για ακόμη μία φορά μάς δίνει τη λύση. Ως γνωστόν, στην κλασική Αθήνα (αποφεύγει να γράψει «δημοκρατική» Αθήνα, πιθανόν προς αποφυγήν δυσάρεστων συσχετισμών) οι άρχοντες εκλέγονταν με κλήρο…».
Ισως θα έπρεπε να συμπληρωθούν ορισμένα πράγματα προς άρση διαφόρων ηθελημένων ή μη αποπροσανατολισμών.
1ον. Οι «άρχοντες» επί Δημοκρατίας δεν είχαν ουδεμία σχέση με αυτό που σήμερα εκφράζει η λέξη «άρχων». Ησαν απλώς διεκπεραιωτικά όργανα των αποφάσεων της Εκκλησίας του Δήμου, η οποία και ήρχε.
2ον. Η θητεία τους ήταν ενιαύσια και έχαναν το δικαίωμα να ξαναμπούν στην κληρωτίδα για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
3ον. Οταν έληγε ο χρόνος τους, περνούσαν από εξονυχιστικό έλεγχο και ουαί κι αλίμονο αν είχαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο πατήσει τον όρκο που έδιναν άμα τη αναλήψει των καθηκόντων τους.
4ον. Στην Εκκλησία του Δήμου έλυναν όλα τους τα προβλήματα δημοψηφισματικά και από κοινού, αποφασίζοντας για τα πάντα μόνοι τους, δίχως να τους περνάει καν από το μυαλό να προτείνουν κάποιον άνθρωπο να τους τα λύσει, απόντος του λαού.
5ον. Πάντως, μπορεί ο σημερινός Πρόεδρος να μην άρχει, όμως σε τίποτε απολύτως άλλο δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ομοιάζει με έναν από τους εννέα άρχοντες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Θεμος Γκουλιωνης, Οφθαλμίατρος, Ναύπλιον