Αν (λέμε) ο Οσκαρ Ουάιλντ ανέβαινε σε τρόλεϊ;
Κύριε διευθυντά
Επανελθών προσφάτως εις το κλεινόν άστυ από την ελληνική ύπαιθρο, διεπίστωσα, για μία ακόμη φορά, ότι όσοι ατυχείς Αθηναίοι χρησιμοποιούν για τις μετακινήσεις τους τα δημόσια λεωφορεία και τρόλεϊ, καθημερινώς υφίστανται ιδιαίτερα για να επιστρέψουν οίκαδε, έναν, ούτως ειπείν, μικρό γολγοθά. Τούτο διότι υπόκεινται, κυριολεκτικώς, εις τας ορέξεις οργανωμένων μειοψηφιών ανηκουσών, κατά το πλείστον, εις ποικιλώνυμες ομάδες της αριστεράς των «δικαιωμάτων» (άνευ όμως ουδεμιάς απολύτως υποχρεώσεως), οι οποίες (ομάδες) διαδηλώνουν ακαταπαύστως, επικαλούμενες «συνταγματικά δικαιώματα», αποκλείουν το κέντρο της πόλης και κατα-ταλαιπωρούν, θα έλεγα μετά σαδισμού, χιλιάδες συμπολίτες μας, οι οποίοι βεβαίως ανήκουν, κατά πλειοψηφία εις τα πτωχότερα και πιο αδύναμα στρώματα των κατοίκων της πρωτευούσης και αδυνατούν να επιστρέψουν στις εστίες τους με άλλο μέσο, παρά μόνον με τις δημόσιες συγκοινωνίες.
Οι διαδηλώσεις αυτές κατακλύζουν την πόλη ακόμη και τα Σάββατα. Υποτίθεται ότι το πράττουν για την επίλυση κάποιων αιτημάτων τους. Το μόνο όμως που κατορθώνουν είναι, ως προελέχθη, να καταταλαιπωρούν κυρίως τους εργαζομένους για τους οποίους, τόσο, υποτίθεται κόπτονται… Ετσι, θα έλεγα, επαληθεύεται κατά κάποιον τρόπο, ο δηκτικός υπαινιγμός του Βρετανού αριστοκράτη, Οσκαρ Ουάιλντ, κατά τον οποίον «κάποτε υπήρξαν μεγάλες προσδοκίες για τη δημοκρατία, αλλά αυτή απλώς σημαίνει τον εκφοβισμό (θα προσέθετα και την ταλαιπωρία) του λαού, από τον λαό, διά του λαού».
Αντωνης Ν. Βενετης
Γεννήθηκε αριστοκράτης (πρώτα ξαδέλφια οι γονείς του), χτυπημένος από σπάνια ασθένεια των οστών. Το σωματικό άλγος –«μισός άνδρας, μισός παιδί»– βασάνιζε και την ψυχή του με αγωγό την ελεεινότητα των πολλών. Αθυρμά τους για το σπιθαμιαίο ανάστημα, ο Ανρί Τουλούζ-Λοτρέκ (1864-1901) δραπέτευσε κάνοντας χρήση του μαγευτικού ταλέντου του, ανταποδίδοντας την αποδοχή των μποέμ, έγινε εξερευνητής της πλουμιστής Μονμάρτρης, αφέθηκε στην απατηλή θαλπωρή των καμπαρέ και των χαμαιτυπείων. Ζωγράφιζε πυρετωδώς, αγαπούσε με πάθος να αποτυπώνει πρόσωπα από «εκείνες» που έδειχναν –έτσι νόμιζε– ότι τον αγαπούσαν. Πλανεύτηκε. Βυθίστηκε σε μια θάλασσα από κρασί, αψέντι και κονιάκ. Επέστρεψε, σαν έτοιμος από καιρό, στην αγκαλιά της πικρής μάνας, για να ξεψυχήσει, ετών 37. Επάνω, η ελαιογραφία του «Στο Μουλέν Ρουζ, ο χορός».
