Κύριε διευθυντά
Η παρατηρούμενη έξαρση αντιεξουσιαστικών και αναρχικών δραστηριοτήτων, μου θυμίζει κάπως το κύμα τρομοκρατίας που σάρωσε τη Γαλλία από το 1892 έως το 1894. Με όπλα τη δυναμίτιδα και τις βόμβες, οι αναρχικοί επιτίθενται, τυφλά, κατά των αστών σε καφενεία, δημόσιους χώρους, ακόμα και μέσα στο Γαλλικό Κοινοβούλιο.
Ο διασημότερος αναρχικός της εποχής αυτής είναι ο περιβόητος Ραβασόλ, ο οποίος, καταδικασθείς, εκαρατομήθη στην γκολοτίνα. Οι σύντροφοί του τον αποκαλούσαν «ο Χριστός της βίας» επειδή ήταν 33 χρόνων.
Αλλοι γνωστοί αναρχικοί της εποχής εκείνης, οι οποίοι είχαν την τύχη του Ραβασόλ, ήταν οι νεαροί Εμίλ Ανρύ, Ωγκύστ Βαγιάν και ο Ιταλός Σάντε Καζέριο, ο οποίος δολοφόνησε τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Σιντί Καρνό το 1894.
Μετά το 1894 η δράση των αναρχικών εκφυλίστηκε και κάποια αναζωπύρωση υπήρξε την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, η οποία εξετράπη σε ληστείες, όπως συνέβη με τον Ζυλ Μπονό και τη συμμορία του.
Ετσι ο αναρχικός δημοσιογράφος Αντρέ Ζεράρ έγραφε στην αναρχική εφημερίδα «Νέοι Καιροί»: «Τέτοιες πράξεις δεν περιέχουν τίποτε το αναρχικό, είναι πράξεις καθαρά και απλά αστικές…». Και απαντώντας στο ερώτημα που θέτουμε και εμείς, κατέληξε στο συμπέρασμα: «Αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι “αναρχικοί” ήταν στην ουσία απλώς “συμμορίτες”».
Και το συμπέρασμα αυτό φαίνεται να εξακολουθεί να ισχύει…
Αντωνης Ν. Βενετης, Μοναστηράκι Δωρίδος
«…Εμέθεξε δε όλων των σημαντικωτέρων μαχών των συγκροτηθεισών από του ’21 μέχρι τέλος της Ιεράς Εθνεγερσίας» αναφέρεται στο αγωνιστικό βιογραφικό ενός από τους αμέτρητους αφανείς ήρωες της Επανάστασης. Η μοίρα του φρικτή, ξεψύχησε στη φυλακή των Σαλώνων σαν κακούργος πληρώνοντας τις πολλές αμαρτίες του αρχιλήσταρχου γιου του, ο οποίος μεταξύ πολλών άλλων έκλεψε για ένα διάστημα την καρδιά της θρυλικής Μαρίας Πενταγιώτισσας· η ομορφιά της δεν άφηνε ασυγκίνητη ούτε πέτρα. Επάνω, εξεικόνιση του όρκου του Λόρδου Βύρωνος στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη στο Μεσολόγγι την 7η Απριλίου 1824. «Το Ηρώον της Ελληνικής Επαναστάσεως», έργο Σωτηρίου Χρηστίδη.