«Κοιμήσου Περσεφόνη» και εκεί στο Σχιστό…

«Κοιμήσου Περσεφόνη» και εκεί στο Σχιστό…

Kύριε διευθυντά

«Ωσπερ σάρμα εική κεχυμένων ο κάλλιστος ο κόσμος» (ο πιο όμορφος κόσμος είναι σαν σωρός σκουπίδια χυμένα στην τύχη). Η κοσμολογική ρήση του Εφέσιου μόνον ως ειρωνεία ακούγεται στις μέρες μας, καθώς η υλική και πνευματική ασχημοσύνη γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα. Κι όμως, η δηκτική διάθεση της φράσης με τον έκδηλο αντιποιητικό χαρακτήρα ταιριάζει γάντι στην κατάσταση που  επικρατεί  στο Δημοτικό Κοιμητήριο Σχιστού, όπου τα σκουπίδια σκεπάζουν τη γη που έχει απομείνει άσκαφτη. Στρώματα, μπιντέδες, παλιόρουχα, μπουκάλια, σιφόνια, όλη η χαρά του πλανόδιου βιοπαλαιστή συλλέκτη βρίσκεται στο νεκροταφείο του Σχιστού, για να θυμίζει ότι η ζωή στη σημερινή Ελλάδα συνεχίζεται και χωρίς τους πεθαμένους, ίσως –λέω εγώ– επειδή δεν χρειάζεται καν τους ζωντανούς της.

Φεύγοντας από το Σχιστό, με θέα τα γκρίζα εργοστάσια στο θαλασσινό βάθος, σκέφτομαι τους στίχους του Γκάτσου («Κοιμήσου Περσεφόνη…») και προσπαθώ να γελάσω κάπως με το αισχύλειο «βροτοίς πέφυκε τον πεσόντα λακτίσαι» (ο άνθρωπος το έχει στη φύση του να δίνει μια κλωτσιά σε εκείνον που βρίσκει πεσμένο). Λυπάμαι, όμως, γιατί ξέρω ότι δεν θα αλλάξει τίποτα, εντός (ή εκτός) του νεκροταφείου.

Ενα μανιάτικο μοιρολόι παρομοιάζει τους νεκρούς με «φωτιά που χάνουμε». Αλλη αντιμετώπιση της ζωής, θα μου πείτε. Υγιαίνετε.

Νικη Ζηλακου

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή