Κύριε διευθυντά
Τα χρώματά τους, το κόκκινο και το μαύρο, παραπέμπουν στον Σταντάλ, αλλά τα γεγονότα στον Προκόπιο, στους Πράσινους και τους Βένετους. Ενας Σορέλ και ένας Ζεράρ Φιλίπ (ξετρέλαινε τα κοριτσόπουλα της δεκαετίας του ’50, στον ρόλο του…) δεν αρκούσαν για να ισοσταθμίσουν το Αμλετικό δίλημμα ενός Αυγενάκη μπροστά στην αμφίδρομη καταδρομή και τη μετωπική σύγκρουση που ξεσπούσε επάνω του. Χρειαζόταν και ένας Ιουστινιανός, αλλά περισσότερο μια Θεοδώρα για το «Καλόν εντάφιον η βασιλεία», πριν έρθει η ώρα του Βελισάριου και του Ναρσή. Τελικά, βέβαια, υπήρξε και ένας Υπάτιος –για λίγες ώρες αυτοκράτορας– να πέσει το κεφάλι του και να τρίβουν τα χέρια τους οι Συγκλητικοί που συνδαύλιζαν στον καιρό τους τη φωτιά και τώρα χαίρονταν γιατί λαμπάδιασε το σπίτι.
Οσο για τις 30-35 χιλιάδες που έγιναν μπάλες τα κεφάλια τους στον Ιππόδρομο και στους δρόμους, μπορούμε να τους παραμερίσουμε, γιατί παρά τα εναντίον αλλήλων πάθη τους, τελικά ενώθηκαν στην επίθεσή τους κατά της εξουσίας. Αλλωστε, δεν ταιριάζουν με την πραγματική εικόνα, η οποία θα τους έδειχνε να παίζουν πόλεμο, την ώρα που υπόκωφη έρχεται «η μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων».
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη