Κύριε διευθυντά
Στις «Τέχνες & Γράμματα» της «Καθημερινής» (24/5), η συγγραφέας και ηθοποιός κ. Λένα Κιτσοπούλου γράφει ότι όταν ξέσπασε η πανδημία πήγε σε ένα χωριό της ορεινής Ναυπακτίας, με υψόμετρο 1.400, όπου βιώνει μια πρωτόγνωρη εμπειρία ελευθερίας και αυτονομίας, καλλιεργώντας και ψαρεύοντας, δίχως χρήματα και ειδήσεις, διότι η τέχνη δεν έχει ανάγκη τα έκτακτα δελτία.
Επίσης, υποστηρίζει ότι «το σύστημα, που ταυτίζει την ευτυχία με την απόκτηση υλικών αγαθών (σε τέτοιο βαθμό ώστε να λησμονείται η απόλαυση για την οποία ήρθαμε στη γη), μοιάζει υπό διάλυση». Ακολούθως, γράφει ότι συμμετέχει στο πρότζεκτ «Enter» του Ιδρύματος Ωνάση, «απέναντι στην καταπίεση που όλοι έχουμε υποστεί στο καπιταλιστικό σύστημα».
Γράφει και διάφορα άλλα και αναρωτιέμαι αν η Τέχνη μπορεί να είναι αποστασιοποιημένη από τη ζωή και τα δεινά της, όταν η κ. Κιτσοπούλου πιστεύει ότι «ένας καλλιτέχνης βρίσκεται διαρκώς πολύ μακρύτερα από τα γεγονότα». Μήπως στα σύννεφα; Επίσης, επειδή το Ιδρυμα Ωνάση και το πρότζεκτ του ανήκουν στο καπιταλιστικό σύστημα, μήπως είναι αντιφατικό να το χρησιμοποιεί και να το εκμεταλλεύεται μια καλλιτέχνις που τόσο στηλιτεύει και σιχαίνεται το καπιταλιστικό σύστημα; Ασφαλώς δεν πάει ο νους μου ότι το κάνει για να διαφημισθεί και να προσπορισθεί κάτι, αφού η διαφήμιση είναι εργαλείο του συστήματος. Μήπως να προσέχουμε τι γράφουμε;
Γιουλη Φραγκιαδακη, Αναισθησιολόγος