Kύριε διευθυντά
Δεν ανήκει στις προθέσεις μου να αναζητήσω τα κίνητρα επιστολογράφου σας (φ. 15/7). Ωστόσο, θα μου επιτρέψετε να σχολιάσω το περιεχόμενο της επιστολής του:
α) Ενας «μη ενεργός χριστιανός», που έγραψε επανειλημμένως ότι δεν είναι «θαυμαστής του Οικουμενικού Πατριάρχου» διατίθεται –παραδόξως πως– να τον συμβουλεύσει!
β) Εκκινώντας από «την Ιστορία και την ελληνική ταυτότητά» του, προτρέπει τον Πατριάρχη «να κερδίσει τις καρδιές των Ελλήνων (μη εξαιρουμένης και της δικής του) και την υποστήριξη όλου του κόσμου (χωρίς την εξαίρεση ούτε των μουσουλμάνων!), αρκεί «να βγει και να καταγγείλει τον δικτάτορα ισλαμιστή Ερντογάν».
γ) Ανακαλώντας τα εφηβικά του αναγνώσματα («Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»), καλεί τον Πατριάρχη, περίπου, στην εφαρμογή του «σφάξε με, αγά μ’, ν’ αγιάσω»!
δ) Αν και –λόγω των διεθνών αντιδράσεων– η τελική πρόβλεψη του επιστολογράφου σας είναι ότι ο, μεν, Πατριάρχης δεν θα επιτύχει… την «αγιοποίησή» του, όμως «το κέρδος για την Ιστορία και τη διεθνή θέση του Πατριαρχείου και του Ελληνισμού θα είναι απροσμέτρητο», κατά την εκτίμησή του.
ε) Για όλα αυτά, ωστόσο, απαιτείται όχι απλώς τόλμη, αλλά δωρική τόλμα, η οποία, κατά τη διαπίστωσή μου, εξέλιπε –φευ– μαζί με τους Δωριείς! Τι κρίμα!
Νικoλαος Π. Τερζης, Ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ – Αρχων Πρωτονοτάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου