Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τα πολύ ενδιαφέροντα δημοσιεύματα, το δικό σας και του κ. Στρατή Στρατήγη, επιτρέψτε μου να καταθέσω τις εμπειρίες μου αναφορικά με τα γεγονότα πριν από τη δικτατορία. Εμενα στα Εξάρχεια, υπηρετούσα στη Διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας ως προϊστάμενος υπηρεσιών μελετών και προσέλκυσης επενδύσεων και τέλη του 1966 έφυγα με υποτροφία της γερμανικής κυβέρνησης για μετεκπαίδευση. Επί πολλά χρόνια, ιδίως δε την τριετία 1964-1966, η ζωή στο κέντρο της Αθήνας ήταν πράγματι ανυπόφορη. Συνεχείς απεργίες, διαδηλώσεις, κλειστοί δρόμοι, καταλήψεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Ανελέητος ο πόλεμος των ασύδοτων συνδικαλιστών κατά των πολυεθνικών επιχειρήσεων, των ξένων μονοπωλίων (ενώ πραγματικά μονοπώλια ήταν ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΗΣΑΠ κ.λπ.), του ξένου κεφαλαίου και των επενδύσεων. Σε περιόδους μάλιστα ιδιαίτερα ευνοϊκές για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Το κράτος είχε κυριολεκτικά διαλυθεί. Τρανή απόδειξη, η κατάληψή του από τους συνταγματάρχες μέσα σε λίγες ώρες! Σχετικά με τις ανωτέρω, εκτός πάσης λογικής κινητοποιήσεις, αναφέρω ενδεικτικά ότι στην Εθνική Τράπεζα έγινε απεργία με αφορμή το χρώμα των ειδικών στολών εργασίας των καθαριστριών (με δαπάνη της τράπεζας και ειδικό επίδομα). Επίσης, απεργία οι εισπράκτορες λεωφορείων και οι αρτεργάτες, ανταπεργία οι λεωφορειούχοι και οι ιδιοκτήτες αρτοποιείων, με τη θλιβερή κατάληξη, αστυφύλακες να κόβουν εισιτήρια και να ζυμώνουν ψωμί! Η κατάσταση ήταν δραματική, ιδίως στις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ. Κράτος εν κράτει οι πανίσχυρες συνδικαλιστικές οργανώσεις των πιο προνομιούχων επαγγελματικών τάξεων. Απόλυτη αναξιοκρατία, λόγω των κομματικών – πελατειακών προσλήψεων και των χαριστικών προσλήψεων τέκνων υπαλλήλων, αλλά και των επίσης αναξιοκρατικών προαγωγών, που γίνονταν με βάση την περίφημη Επετηρίδα, δηλαδή τα χρόνια υπηρεσίας των υπαλλήλων!
Η αναξιοκρατία οργίαζε περισσότερο στις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ, οι Οργανισμοί – Κανονισμοί των οποίων είχαν εγκριθεί με προεδρικά διατάγματα. Και τούτο, για τον πρόσθετο λόγο ότι τα πολιτικά δικαστήρια έκριναν τις προσφυγές υπαλλήλων για παραλείψεις προαγωγών ως κατάχρηση δικαιώματος (281 Α.Κ.), δηλαδή όχι ως εργατική διαφορά, αλλά ως αδικοπραξία (941 Α.Κ.). Συνακόλουθα δε, δεν επιδίκαζαν μισθολογικές διαφορές (εντόκως από τότε που οφείλονταν κ.λπ.), αλλά αποζημίωση λόγω αδικοπραξίας. Με αυτήν όμως την ερμηνεία –ότι οι εν λόγω Οργανισμοί – Κανονισμοί είχαν ισχύ νόμου– για να δικαιωθεί ο μη προαχθείς υπάλληλος έπρεπε να αποδείξει κατάδηλη υπεροχή υπηρεσιακών και προαγωγικών προσόντων και κατάφωρη αδικία, έναντι άλλων προαχθέντων, αλλά και μη προαχθέντων (που θα εδικαιούντο προαγωγή, αντί του ενάγοντος), πράγμα σχεδόν αδύνατο. Αντίθετα, βάσει των διατάξεων του εργατικού δικαίου, αρκούσε η απόδειξη απλής υπεροχής και απλής αδικίας εις βάρος του ενάγοντος για τη δικαίωσή του.
Ετσι όμως κατέληξε κλητήρες, που προσλήφθηκαν σε νεαρή ηλικία με απολυτήριο δημοτικού και τελείωσαν νυχτερινό γυμνάσιο, να προάγονται σε διευθυντές και να τοποθετούνται ακόμη και ως διευθυντές στη διοίκηση της ΕΤΕ!
Αυτό το απαράδεκτο καθεστώς στις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ ανετράπη, μετά την αρ. 33/1999 απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, το οποίο δέχθηκε την προσφυγή μου στα διοικητικά δικαστήρια για επιδίκαση μισθολογικών διαφορών, αντί αποζημίωσης που μου είχε επιδικάσει ο Αρειος Πάγος, κατόπιν της αγωγής μου (τον Δεκέμβριο του 1987) για κραυγαλέες παραλείψεις σειράς προαγωγών μου, προσβολή προσωπικότητας για τις εν λόγω παραλείψεις προαγωγών κ.λπ. Η υπόθεση οδηγήθηκε στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, λόγω διαφωνίας των Ολομελειών του Αρείου Πάγου και του ΣτΕ, αναφορικά με τα προαναφερθέντα νομικά θέματα, επί του συγκεκριμένου αιτήματός μου.
Συνακόλουθα, αντικαταστάθηκαν οι εν λόγω Οργανισμοί – Κανονισμοί Τραπεζών και ΔΕΚΟ με επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας. Παροδικά όμως γιατί, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, τις προαγωγές τις έκαναν οι περίφημες κλαδικές οργανώσεις των τραπεζών και των ΔΕΚΟ!
Τέλος, με τη δήλωση ότι για λόγους αρχών είμαι κατά πάσης μορφής δικτατορίας, υπενθυμίζω ότι η δικτατορία δεν δημιούργησε χρέη στην ταλαίπωρη χώρα.
Επίσης, εκτός από τις τρομακτικές απώλειες στην Κύπρο, με τη δικτατορία «εξιλεώθηκαν» τόσο οι πολιτικοί μας με το αποτυχημένο κομματικό – πελατειακό κράτος, όσο και η Αριστερά με τον αιματηρό εμφύλιο και τις συνεχείς μετέπειτα, καταστροφικές για την οικονομία, απεργιακές και επαναστατικές κινητοποιήσεις της.
Και, το χειρότερο, φούντωσε το αριστερό κίνημα και επεκράτησαν, παράλληλα με την οπισθοδρομική κουλτούρα της Αριστεράς και το δήθεν ηθικό πλεονέκτημά της, οι ακραίες τάσεις αριστεράς, δεξιάς και Ελλαδικής Εκκλησίας που οδηγούν τη χώρα στον όλεθρο.
Γρηγορης Γ. Βαρελας, Οικονομολόγος, απόφοιτος Ινστιτούτου Οικονομικής Ανάπτυξης της Διεθνούς Τραπέζης Ανασυγκροτήσεως και Αναπτύξεως, πρώην διευθυντής Διοίκησης ΕΤΕ, Θρακομακεδόνες Αττικής