Kύριε διευθυντά
Ενα ποτάμι από μόνο του δεν είναι τίποτα σημαντικό. Μπορεί να έχει τα δένδρα του, τη δροσιά του, το κελάρυσμά του, μα από μόνο του δεν λέει πολλά πράγματα, να είμαστε ειλικρινείς. Στον Σπερχειό προς Γοργοπόταμο κότσαραν και μια καινούργια γέφυρα προ δεκαπενταετίας και νόμισαν ότι τελείωσαν. Το ξανασκέφτηκαν και είδαν πως κάτι έπρεπε να προσθέσουν. Ετρεξαν αμέσως μηχανικοί, ηλεκτρολόγοι, ντεκορατέρ και το βρήκαν – νίκησε και πάλι η ευφυΐα του δαιμόνιου Ελληνος. Απεφασίσθη η εγκατάσταση περίπου δέκα κολόνων ηλεκτροφωτισμού ύψους δέκα μέτρων μιας εκάστης.
Εδόθησαν κάποιες χιλιάδες ευρώ και το έργο επερατώθη αισίως και πιθανόν ακουσίως. Πέρασαν κιόλας 15 χρόνια και τελικά καταλάβαμε πως οι κολόνες δεν τοποθετήθηκαν για να ηλεκτροφωτισθεί η γέφυρα, αλλά απλώς για να διακοσμηθεί που πριν φαινόταν ελλιπής και μαγκούφα. Μια ξερή γέφυρα. Τώρα πλέον δεν της λείπει τίποτα, ούτε καν το ποτάμι, μια πρώτης τάξεως γέφυρα. Πιθανόν σε λίγα έως πολλά χρόνια να επέλθει και η ηλεκτροφώτιση, αλλά κρίνοντας από το ρολόι του σταθμού στο Λιανοκλάδι που έχει σταματήσει εδώ και πενήντα χρόνια, υπολογίζω προχείρως πως και το φως της γέφυρας θα χρειαστεί μισόν έως έναν αιώνα. Εμείς ως Ελληνες έχουμε συνηθίσει να παίζουμε και να εμπαίζουμε τον χρόνο, έχουμε συμφιλιωθεί μαζί του και κείνος γνωρίζει πως δεν σηκώνουμε και πολλά πολλά…
Φοιβος Ιωσηφ