Κύριε διευθυντά
Στην Οικονομική «Καθημερινή» της 29.10.2017, δημοσιεύθηκε άρθρο του κ. Στ. Σταματούρου, γενικού γραμματέως Ν. Τ. ΑΔΕΔΥ. Ο κ. Σταματούρος υποστηρίζει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι της χώρας, σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει μελέτη του ΣΕΒ, δεν είναι υπεράριθμοι και συνεπώς δεν επιβαρύνουν υπερβολικά τον μέσο πολίτη. Τα επιχειρήματά του είναι βασικά δύο. Λέει λοιπόν ο αρθρογράφος: «Α. Ο υπολογισμός του μέσου μηνιαίου μισθού του ιδιωτικού τομέα γίνεται λανθασμένα» (προφανώς από το ΣΕΒ).
Το σοβαρό αυτό επιχείρημα αναπτύσσεται σε εννέα ή δέκα γενικόλογες μικρές γραμμές και φυσικά δεν μπορεί να κριθεί από τον αναγνώστη η εγκυρότητά του. «Β. Ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι 806.000 αλλά 653.000». Οι υπόλοιποι, λέει ο αρθρογράφος, ανήκουν στις δημόσιες επιχειρήσεις και δημόσιες τράπεζες (!).
Τέλος, ο αρθρογράφος κάτω από τον τίτλο «Και τελικά» αναφέρει και προβάλλει μια βασική αντίληψη που κυριαρχούσε στη γραφειοκρατία και τη νομενκλατούρα της ΕΣΣΔ, αλλά και στα λοιπά κομμουνιστικά κόμματα. Γράφει επί λέξει:
«Στόχος ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος δεν πρέπει να είναι η εξίσωση προς τα κάτω μισθών και συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού αλλά η ώθηση προς ανώτερα επίπεδα και εκείνων των κοινωνικών ομάδων που υπολείπονται».
Η παραπάνω απολύτως λανθασμένη και αντίθετη στις θεωρίες των Μαρξ, Λούξεμπουργκ κ.λπ. αντίληψη οδήγησε κατά κύριο λόγο στην ακύρωση της σοσιαλιστικής ιδέας. Εδώ είναι διδακτικό ένα ανέκδοτο που αφορά τον Ζορζ Μαρσέ, ως γνωστόν πρώην γενικό γραμματέα του ΚΚΓ. Αυτός ταξίδευε με το τρένο στην πρώτη θέση κάπου στη γαλλική επαρχία. Οταν κάποιος τον ρώτησε πώς ήταν δυνατόν ο γ.γ. του ΚΚΓ να ταξιδεύει στην πρώτη θέση με τους μεγασχήμονες κεφαλαιοκράτες, άκουσε την αμίμητη απάντηση: «Μα γι’ αυτό αγωνιζόμαστε». Τα αποτελέσματα της θεωρίας αυτής είναι γνωστά.
Αυτές τις ανεδαφικές, μη ρεαλιστικές και βλαπτικές πολιτικές ίσως χωρίς να το θέλει, ελπίζω, υποστηρίζει ο γραμματέας των Ελλήνων εργατών.
Τελειώνοντας, αν δεν κάνω κατάχρηση της φιλοξενίας σας, θα αναφέρω μια πρόσφατη εμπειρία μου που θυμίζει Κάφκα. Το καλοκαίρι που πέρασε, η σύζυγός μου πούλησε ένα ακίνητο. Τα έγγραφα που χρειάστηκαν για να νομιμοποιηθεί ξεπερνούσαν τα είκοσι. Πέραν των παρανόμων απαιτήσεων της αρμόδιας εφορίας ως προς τη συσχέτιση των δικών μου οφειλών με της συζύγου, που δεν είχε καμία, χρειάστηκαν τουλάχιστον οκτώ υπεύθυνες δηλώσεις της ότι δεν οφείλει φόρους σε διάφορες εφορίες στα τέσσερα σημεία της Αττικής.
Κανείς δεν σκέφτηκε ότι οι δηλώσεις αυτές, εφόσον ήσαν απαραίτητες, θα μπορούσαν να γίνουν ενώπιον του συμβολαιογράφου που είναι άμισθος δημόσιος υπάλληλος, αυξημένου κύρους και ελεγχθούν συνέχεια ηλεκτρονικά, και ότι δεν είναι απαραίτητο να απασχολείται ο υπάλληλος της ΔΟΥ. Αλλά βεβαίως πώς θα δικαιολογηθεί η ύπαρξη 800.000 και πλέον δημοσίων υπαλλήλων σε μια χώρα 11.000.000 κατοίκων με μεγάλη υπογεννητικότητα…
Χαριλαος Ι. Καλπουζος, Δικηγόρος ε.τ.