Κύριε διευθυντά
Σε σχέση με το ψηφισθέν νομοσχέδιο για την αναδοχή εκ μέρους ομόφυλων ζευγαριών, στα όσα έχουν γραφτεί θα ήθελα να προσθέσω και τη γνώμη ενός απλού αναγνώστη σας. Η αναδοχή παιδιού από ομόφυλα ζευγάρια κακώς αντιμετωπίζεται ως δικαίωμα των ζευγαριών αυτών, αλλά και οποιουδήποτε άλλου ζευγαριού. Είναι πρωτίστως και αποκλειστικά θέμα δικαιώματος (ακριβέστερα, συμφέροντος) του παιδιού. Αν ξεχάσουμε προς στιγμή την πραγματικότητα, δηλαδή την ανεπάρκεια ορφανοτροφείων, τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των παιδιών στα περισσότερα απ’ αυτά που λειτουργούν, τη γραφειοκρατική διαδικασία για την υιοθεσία απ’ τα ετερόφυλα ζευγάρια και την όλη πίεση που δημιουργείται απ’ αυτή την κατάσταση, τότε ναι, ίσως υπάρχει πρόβλημα προτύπου γονέων για το παιδί. Αν, όμως, φωτίσουμε το θέμα με την πραγματικότητα, πιθανόν το συμφέρον του παιδιού να εξυπηρετείται καλύτερα απ’ την αναδοχή (ακόμη και την υιοθεσία) εκ μέρους ομόφυλου ζευγαριού. Αν εδώ προσθέσουμε και το νομικό επιχείρημα ότι σήμερα νομίμως μπορεί να υιοθετήσει ένα άτομο μόνο του, το παζλ αρχίζει να ξεκαθαρίζει.
Ωστόσο, το «Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον» (γιατί περί αυτού πρόκειται) δεν είναι λύση μόνιμη. Αρα, μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της και τα παιδιά της πρέπει να εξασφαλίσει τις καλύτερες συνθήκες ανατροφής και διαπαιδαγώγησής τους. Κι αυτές οι συνθήκες σημαίνουν, πρωτίστως, συντόμευση της διαδικασίας για την αναδοχή ή/και την υιοθεσία/τεκνοθεσία, πληρέστερη διερεύνηση της καταλληλότητας του υιοθετούντος, με συμμετοχή παιδοψυχολόγων, πέραν των κοινωνικών λειτουργών κι αυτά ανεξάρτητα απ’ το φύλο.
Στο ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να το δεχτεί, η απάντηση είναι ότι το ζητούμενο είναι το συμφέρον του παιδιού και όχι η γνώμη του όποιου αυτόκλητου εκφραστή της.
Θεμης Κεσισογλου, Αγία Παρασκευή
Παλαιότεροι θα ριγήσουν, από νοσταλγία ή εφιάλτες: υπογεγραμμένες, πνεύματα –ψιλή και δασεία– περισπωμένη, δοτική, απαρέμφατο, ρήματα αποθετικά και πολλά ανώμαλα, αχ αυτά τα (φθογγικά) πάθη και τα υγρόληκτα τριτόκλιτα, αποσιωπητικά (…) και εισαγωγικά (« ») που εκτροχιάστηκαν στη σημερινή κατά συρροήν κακοποίησή τους. «Αχιλλέως Τζαρτζάνου, Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης» το ανάγνωσμα: «Ουρανικόν ή χειλικόν σύμφωνον ευρισκόμενον προ οδοντικού εάν είναι ετερόπνουν γίνεται ομόπνουν με το επόμενον οδοντικόν». Πόσο πιο σαφές; Η φωτογραφία είναι από το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης (οδός Τριπόδων, Πλάκα). «Αναπαράσταση» σχολικής αίθουσας με τον τεράστιο μαυροπίνακα σαν οθόνη προβολής αγωνίας μαθητών, καρδιοχτυπώντας για το διάλειμμα.