Κύριε διευθυντά
Αισθάνομαι την ανάγκη να πω κι εγώ δυο λόγια για τη δυσβάσταχτη απώλεια του Αγγελου Δεληβορριά, αλλά και για το ατίμητο κέρδος που υπήρξε η παρουσία του ανάμεσά μας – αυτή θα είναι πια κτήμα εσαεί.
Η πολυδιάστατη συμβολή του στον ελληνικό πολιτισμό θα γίνεται όλο και πιο φανερή όσο περνάει ο χρόνος. Αλλά δεν θα ήταν, πιστεύω, τόσο ευεργετική αν δεν πήγαζε από την άδολη δωρεά όλης του της ύπαρξης. Δεν ξέρω άλλον άνθρωπο στη σημερινή Ελλάδα που να χάρισε σε τόσο πολλούς και να δέχτηκε από τόσο πολλούς τόσο μεγάλη αγάπη.
Ο Αγγελος μας ένωνε εκεί που τόσοι και τόσοι μας χωρίζουν. Ιδού η πιο πολύτιμη παρακαταθήκη του για όσους από εμάς ποθούν να δημιουργήσουν γόνιμο έργο, όποιο κι αν είναι, σ’ αυτόν τον δύσκολο τόπο.
Γιαννης Κιουρτσακης
Μην πάει το μυαλό αλλού. Είναι σκίτσο του ξυλόπηκτου θεάτρου Μπούκουρα, που γνώρισε επί δεκαετίες ημέρες καλλιτεχνικής δόξας τον 19ο αιώνα· βρισκόταν στη σημερινή πλατεία Θεάτρου της Αθήνας. Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής: «…η πρώτη αοιδός Ρίττα Βάσσο καλουμένη και ο βαρύφωνος Πολλάνης κατενθουσίαζαν τους απογόνους του Σοφοκλέους ψάλλοντες την Νόρμαν και την Λουκίαν». Ωστόσο, ο μπαρμπα-Γιάννης Μακρυγιάννης έφριξε και αιτία ήταν η καλλίπυγος Ιταλίδα ερμηνεύτρια, «φωνάρα» όπως θα λέγαμε σήμερα, που έθελγε όχι μόνο γέροντες. «Μαθητές πουλάνε τα βιβλία τους να πάνε να την ακούσουν», έγραψε ο στρατηγός, ανήσυχος για λοξοδρόμηση της νεολαίας και του νεοσύστατου κράτους.