Κύριε διευθυντά
Τις τελευταίες ημέρες, για το πολυσυζητημένο θέμα της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, έχουν παρουσιασθεί και ακουσθεί στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, καθώς και σε άρθρα γραμμένα στον ημερήσιο Τύπο, πράγματα τα οποία είναι αστήρικτα και αθεμελίωτα, είτε είναι προκλητικά για τον Ελληνα οικογενειάρχη και τα «πιστεύω» του.
Οι υποστηρικτές του ψηφισθέντος, από τη Βουλή, νόμου, με το σχετικό άρθρο, θέτουν ως κύριο επιχείρημα ότι τα παιδάκια των βρεφονηπιακών σταθμών θα έχουν την ευκαιρία, υιοθετούμενα από ομόφυλα ζευγάρια, να αναπτυχθούν φυσιολογικά, μέσα σε μια τέτοια οικογένεια, όταν συμβιούν τα ζευγάρια αυτά. Και τίθεται εδώ το ερώτημα: αποτελούν δύο ομόφυλα άτομα οικογένεια όταν συμβιούν; Ασφαλώς όχι. Νομίζω ότι είναι βασικός κανόνας, να θεωρείται οικογένεια η ομάδα των ατόμων που συνδέονται με δεσμούς γάμου ετερόφυλων ατόμων (γονείς) και δεσμούς αίματος με την απόκτηση απογόνων (τέκνων). Ανέκαθεν η οικογένεια εθεωρείτο ως το κύτταρο της κοινωνίας και ως αποτέλεσμα του ιερού θεσμού του γάμου.
Η ψήφιση του νόμου αυτού έρχεται, μετά και από άλλους σχετικούς νόμους, να συμπληρώσει ένα σύνολο αποφάσεων, συντονισμένων να κλονίσουν εκ θεμελίων θεσμούς ιερούς, που ισχύουν εδώ και αιώνες, όπως είναι ο θεσμός του γάμου και της οικογένειας. Ως οικογενειάρχης και ως δραστήριο μέλος της ελληνικής κοινωνίας, ανησυχώ έντονα για την κατάντια που ζούμε σήμερα, με την καταρράκωση κάθε ηθικής αξίας και διερωτώμαι, ως πού θα φθάσει το κατρακύλισμα αυτό.
Χρηστος Γιαμβριας, Ομότιμος καθηγητής Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Βριλήσσια