Κύριε διευθυντά
Η –τουλάχιστον– εμφανής ανοχή την οποίαν επιδεικνύει η κυβέρνηση προς πάσαν βίαν προερχομένην εκ της Aριστεράς θυμίζει εντόνως την τακτική την οποίαν εφήρμοζε ο πρώτος κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός της χώρας, εκ Τζουμέρκων καταγόμενος, Ιωάννης Κωλέττης (6.8.1844 – 31.8.1847), διαβόητος για την επικράτηση της κομματικής και πελατειακής αντίληψης στη διακυβέρνηση της χώρας και της διόγκωσης του δημόσιου τομέα.
Ετσι, από τη μάστιγα της ληστείας –που κυριαρχούσε τότε στη χώρα– προστάτευε μόνο τους κομματικούς του φίλους και άφηνε στο έλεος των ληστών τους άλλους. Το περιστατικό που περιγράφεται σε αθηναϊκή εφημερίδα του 1845 είναι χαρακτηριστικό. Διαδραματίζεται στην ορεινή Δωρίδα της Φωκίδας. Οι εθνοφύλακες, οι τεταγμένοι στην καταδίωξη των ληστών «ετρωγόπινον» με τους κομματικούς φίλους της κυβέρνησης «καγχάζοντες» τους απέναντι, ληστευομένους χωρικούς…
Φαίνεται λοιπόν ότι αμφότεροι οι πρωθυπουργοί του παρελθόντος και του παρόντος δεν έχουν μόνο κοινή καταγωγή, αλλά και την αυτή νοοτροπία… Παρατίθεται η σχετική «είδηση», άκρως επίκαιρη για τα δρώμενα στην εποχή μας στον τομέα της δημόσιας τάξης.
Καρτερία, 17.9.1845. – Κατά την θέσιν Πενταγιόρεμα του Δήμου Κροκυλίου, εληστεύθησαν κατ’ αυτάς τινες καθ’ ην εποχήν οι οδηγοί (κολαούζηδες κατά τον πρωθυπουργόν) της εθνοφυλακής οι πληρωνόμενοι αδρά προς μόνην την καταδίωξιν της ληστείας, καθήμενοι απέναντι των ληστευομένων εις την πανήγυριν της Γρανίτζης ετρωγόπινον καγχάζοντες εις το γεγονός. Εκτός τούτου ο αμνηστευθείς αρχιληστής Παπαγγέλης επανελθών εις το χωρίον του Κουστάριζα, επότισε τα νεύματα της ληστείας εις τους συγχωριανούς του Αθ. Κουβέλην και Ιωάννην Σκατοχέρην, οίτινες κατά διαταγήν του δεν κάμνουν άλλο, ειμή να εξέρχονται καθ’ εκάστην ληστεύοντες και βιαιοπραγούντες πάντας τους κατά των παρανομιών του υπουργείου εναντιουμένους. […]
Αντωνης Ν. Βενετης, Μοναστηράκι Δωρίδος
Λουφαδόρος; Κάθε άλλο. Απόκαμε ο σκληρά εργαζόμενος σε ορυχείο της Κίνας και στο διάλειμμα αντλεί δυνάμεις από έναν ολιγόλεπτο ύπνο. Αν ήταν Ελληνας, πιθανόν να τον έλεγαν Βρασίδα, το διευρυμένο πορτρέτο του οποίου σκιαγραφεί ο επιστολογράφος της «Κ». Μιλάει για έναν άνθρωπο συνεπή, αξιόπιστο, δουλευταρά, πάντα πρόθυμο να προσφέρει χείρα βοηθείας –δεν τον έπιαναν ούτε οι ιώσεις Δευτέρες ή Παρασκευές…–, αποκούμπι για τους άλλους. Βρασίδας ο καβάτζας το παρατσούκλι που του κόλλησαν οι εξυπνάκηδες όταν δεν τον έλεγαν κοροϊδάρα. Και για την ιστορία: ο πιο γνωστός Βρασίδας παραμένει ο Σπαρτιάτης στρατηγός στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου, οξύνους, τέρας ψυχραιμίας και μαζί δεινός ρήτορας (όχι λαϊκιστής).