Κύριε διευθυντά
Επειδή η εποχή της ηλεκτρονικής επανάστασης, προσπερνώντας τους ηλικιωμένους κι αφήνοντάς τους στον τεχνολογικό τους αναλφαβητισμό, έχει μεγαλώσει το χάσμα που τους χωρίζει από τη γενιά του Διαδικτύου και επειδή η «υπεροψία και η μέθη» δεν είναι μόνο θέμα κατάλληλο για τις Πανελλαδικές αλλά ταιριάζει και ως πιθανός ορισμός της στάσης πολλών νέων έναντι της καθυστερημένης «γερουσίας», να τι έλεγε ο Τσου Εν Λάι το 1957 στον Καζαντζάκη (Ελένης Νίκου Καζαντζάκη, «Επίλογος» στο «Ταξιδεύοντας, Ιαπωνία-Κίνα» του Κ.) κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Κίνα του Μάο: «[…] Μερικοί από τους μαθητευόμενους το πήραν απάνω τους.
Νομίζουν πολύ εύκολο να κατέχουν τεχνικές γνώσεις και δεν έχουν αρκετό σέβας για την τεχνική πείρα των γέρων, που την απέκτησαν με σκληρή δουλειά και πρακτική. Είναι κάποτε πολύ περήφανοι για να ζητήσουν τη γνώμη από τους γέρους εργάτες ή να μάθουν κάτι από αυτούς. Η ροπή τούτη εμπόδισε την ενότητα μεταξύ νέων και γέρων εργατών, και χαλάρωσε τις σχέσεις μεταξύ τεχνιτών και μαθητευόμενων… Πρέπει με υπομονή να διδάξουμε αυτούς τους νεαρούς εργάτες… Οι γέροι εργάτες είναι ένας από τους θησαυρούς της χώρας μας, έχουν ένα πλούτο από τεχνική επιδεξιότητα και συγχρόνως και πολιτική και κοινωνική εμπειρία…[…]».
Ομολογώ ότι έκτοτε προτιμούσα την ταπεινή και αθόρυβη λογική του Τσου Εν Λάι από την εντυπωσιακή, στο βαθύ κόκκινο του αίματος, «Σκέψη του Μάο». Ομως πόσο μπορούν να ισχύουν σήμερα οι νουθεσίες του, όταν τα άλματα της τεχνολογικής προόδου εξουδετερώνουν κάθε «τεχνική επιδεξιότητα» των παλαιότερων, ή ποιοι νέοι θα είχαν όρεξη να σεβαστούν την «πολιτική και κοινωνική εμπειρία» των γερόντων, όταν έχουν μπροστά τους τα ερείπια της κατεδάφισης και απαξίωσης του έργου τους (δημιουργία μιας χώρας, η οποία από τα Ησιόδεια άροτρα του 1950 έφτασε να είναι μεταξύ των 35 πλουσιότερων χωρών του κόσμου) –κατεδάφιση και απαξίωση που οι ίδιοι επέτρεψαν να συμβεί είτε με την ψήφο τους είτε με την αποξένωση και τον πολιτικό αναχωρητισμό τους;
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας Θεσσαλονίκη