Κύριε διευθυντά
Είναι της μόδας να εμπλέκονται στα γεγονότα κυβερνήσεις, δανειστές, τράπεζες και για τις όποιες συμφωνίες τους να πρέπει να αποφασίσει ο λαός, ο οποίος φαίνεται να πελαγοδρομεί, αλλά με τη βούληση ή την άρνησή του θα έχουν νόημα ύπαρξης!
Ετσι με το «φύγε εσύ – έλα εσύ», με μεθοδεύσεις και με δεσμεύσεις, με τους πολιτικούς ταγούς να δηλώνουν την ανάγκη επιτήρησης, η κοινωνία έφτασε σε κατάσταση παράκρουσης.
Οι αγανακτισμένοι ψηφοφόροι έγιναν πολλοί και,μεταπίπτοντας από τον Αννα στον Καϊάφα, δεν κατάφεραν τίποτα παρά την υποδούλωση και τον αυτοενεχυριασμό τους.
Από το 2010 μέχρι σήμερα, το πολιτικό μοντέλο θέλει την Ελλάδα να ταπεινώνεται συνεργαζόμενη και διά των μνημονίων να περιέρχεται σε αδιέξοδο και να υπογράφει πράξεις βαθύτατα ταπεινωτικές, εξαιτίας των οποίων θα χρειαστεί πολλά χρόνια να συνέλθει. Τελικά έχουν νόημα τα «Ναι» και τα «Οχι», όταν όλα είναι τακτοποιημένα, ώστε και τα δύο να έχουν την ίδια κατάληξη, αυτή της βάρβαρης λιτότητας, την οποία και υφιστάμεθα;
Εχει κανείς την εντύπωση ότι πλέον οι πολιτικοί τραβούν τον δρόμο τους έτσι όπως κρίνουν και λίγο νοιάζονται αν ακολουθεί ο λαός!
Είναι πολιτική επιλογή να αναζωπυρώνεται η κρίση μέσα από εθνικά ζητήματα; Είναι επιλογή η νέα ονομασία του κράτους των Σκοπίων και η λεηλασία των συντάξεων, η οποία έρχεται –πίσω από ένα κατασκευασμένο εθνικό ζήτημα– σε δεύτερη μοίρα;
Τα συνιστώντα την Ευρωπαϊκή Ενωση κράτη πρέπει να αγωνίζονται να διατηρήσουν ακέραιη την εθνική ταυτότητά τους, όπως επιβάλλεται να προσεχθεί και η ιδιαίτερη ταυτότητα της Ενωσης, ως συνισταμένης των κρατών-μελών!
Εάν προκύψει ένα νέο δημοψήφισμα, π.χ. χωρισμός Εκκλησίας – Κράτους, θα βάλει τον λαό σε μεγάλο δίλημμα με πολύ επώδυνα αποτελέσματα.
Αννα Δεληγιαννη-Τσιουλπα, Εκπαιδευτικός, συγγραφέας, κριτικός