Κύριε διευθυντά
Τέσσερις η ώρα το πρωί. Χτυπάει ο συναγερμός του γείτονα πίσω από το σπίτι σου. Σου ’ρχονται στο μυαλό οι αλλεπάλληλοι ψεύτικοι συναγερμοί κατά τη διάρκεια της ημέρας από ένα κακοσχεδιασμένο σύστημα με ανιχνευτές κίνησης στην αυλή, τις άκαρπες καταγγελίες των γειτόνων στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, λες ένα «άι …», γυρνάς από το άλλο πλευρό και συνεχίζεις να κοιμάσαι…
Οταν όμως χτυπάει ο συναγερμός του γείτονα που είναι απέναντι από το σπίτι σου και θυμάσαι ότι πριν από λίγα χρόνια του το διέρρηξαν κι έφυγαν παίρνοντας μαζί τους το χρηματοκιβώτιό του, σηκώνεσαι και παίρνεις το 100. Μουσικούλα και ένα στριγκό «είσαστε σε γραμμή προτεραιότητας» προσπαθεί να σε ηρεμήσει. Οχι όμως για πολύ. Σε δέκα λεπτά η γραμμή κόβεται. Στην επόμενη προσπάθειά σου, μια και τώρα σου πήραν τον αέρα, η γραμμή κόβεται στα πέντε λεπτά. Εν τω μεταξύ τα ντεσιμπέλ του συναγερμού του γείτονα είναι μάλλον προβοκατόρικη παρέα. Στην τρίτη φορά κι ενώ πια είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις, ακούγεται ανάμεσα σε ηλεκτρονικά παράσιτα η φωνή της θέσεως 8! Η οποία παρακάμπτει απαξιωτικά το παράπονό σου για τα 20 λεπτά και τρεις κλήσεις που χρειάστηκε η κάποια γραμμή προτεραιότητάς σου, και σου λέει σχεδόν απειλητικά ότι θα ειδοποιήσει. Κατά τις 05.45 έχοντας χάσει πια την υπομονή σου για το αν η αστυνομία θα δείξει κάποιο σημάδι ζωής, παίρνεις το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Λες, δεν μπορεί, κάποιος θα απαντήσει. «Μα παίρνεις τους δημοσίους υπαλλήλους και περιμένεις να απαντήσουν;» η καυστική παρατήρηση της γυναίκας σου, που πρέπει να καταπιείς… Κι ύστερα, μέσα στη ζοχάδα σου θυμάσαι το 112. Ευγενική φωνή που ανήκει στην κυρία Ζαχαρίου, όπως δηλώνει, σε καλωσορίζει στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Εκτάκτων Αναγκών. Λες τον πόνο σου και η εν λόγω κυρία σε συνδέει πάραυτα με την Αμεση Δράση. Μια φωνή, από κάποια θέση εκεί, σε πληροφορεί ότι το περιπολικό που έχει ειδοποιηθεί ευρίσκεται καθ’ οδόν προς τη διεύθυνση του συμβάντος…
Ωρα 09.30 που γράφονται αυτές οι γραμμές. Τρεις οι σκέψεις που σου γεννιούνται:
– Το περιπολικό θα πρέπει τώρα να πλησιάζει στη Λάρισα.
– Το ψέμα έχει, τελικά, πολλά ποδάρια. Ξεκινώντας από Μαξίμου έχει καταλάβει ψυχές και μυαλά όσων εργάζονται στο Δημόσιο…
– Τι άλλο πρέπει να πάθουμε μετά τους πνιγμούς στη Μάνδρα, τους φριχτούς θανάτους στο Μάτι, για να καταλάβουμε ότι πρέπει να τελειώνουμε με τα ένοχα επικοινωνιακά υπερπλεονάσματα, και μ’ αυτούς που παίζουν με τις ζωές μας για την καρέκλα τους;
Δημητρης Ματσικουδης