Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας στις «Πτυχές» του φύλλου της «Κ» της Κυριακής 16 Σεπτεμβρίου 2018 το κείμενο του κ. Νίκου Βατόπουλου για τον θυρεό του 1926 στο σπίτι στα Κάτω Πετράλωνα, θυμήθηκα το ιστορικό δημιουργίας ενός θυρεού του αντιτορπιλικού «Θεμιστοκλής» (D-210). Ο «Θεμιστοκλής», όπως όλα τα πλοία του Π.Ν., είχε τον θυρεό του.
Ηταν η δύσκολη περίοδος του 1974 με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο ζενίθ της εντάσεως και το πλοίο, το καλύτερο κατά γενική ομολογία αντιτορπιλικό της εποχής από πάσης απόψεως, μετείχε ενεργά και συνεχώς σε διάφορες αποστολές. Μια ημέρα ήλθε στο πλοίο, για επίσκεψη, ο αείμνηστος Νίκος Κολέτσης, αξιωματικός του Π.Ν., ο οποίος ήταν και αυτοδίδακτος καλός ζωγράφος. Είδε τον θυρεό του πλοίου και αμέσως πρότεινε να σχεδιάσει θυρεό ανταποκρινόμενο στο μαχητικό πνεύμα της περιόδου εκείνης. Πράγματι, σε λίγες ημέρες επανήλθε με το σχέδιο του προτεινόμενου θυρεού. Στο επάνω μέρος υπήρχε το όνομα του πλοίου Α/Τ «Θεμιστοκλής».
Ως κύριο θέμα ο θυρεός είχε στο βάθος τη «σιλουέτα» του πλοίου με πορεία προς Ανατολάς, όπου υπήρχε ανατέλλων Ηλιος με τις ακτίνες του. Πίσω από τον «Θεμιστοκλή» όρθιος στο κατάστρωμα τριήρους ο Θεμιστοκλής με γυμνό ξίφος, που έδειχνε και αυτό προς Ανατολάς, παρότρυνε τον «Θεμιστοκλή» με τη φράση, που ήταν γραμμένη στην κορυφή του θυρεού: «Ως προσωτάτω της Ελλάδος τω βαρβάρω απαντάν», με μικρή απόκλιση από το κείμενο του Πλουτάρχου στο «Βίοι Παράλληλοι» Θεμιστοκλής: «Ως προσωτάτω της Ελλάδος απαντάν τω βαρβάρω κατά θάλασσαν». Ενθουσιαστήκαμε όλοι από τον κυβερνήτη, αντιπλοίαρχο τότε και νυν αντιναύαρχο ε.α. Αναστάσιο (Τάσο) Τριανταφυλλίδη, που χαιρόσουν να τον έχεις κυβερνήτη και μάλιστα σε κρίσιμες περιόδους, μέχρι τον τελευταίο σημαιοφόρο.
Σε λίγες ημέρες ο νέος θυρεός είχε κατασκευαστεί και πραξικοπηματικά, τρόπον τινά, απετέλεσε τον θυρεό του πλοίου, καταργώντας τον μέχρι τότε ισχύοντα επισήμως θυρεό. Οσοι αξιωματικοί υπηρετούσαμε τότε στον «Θεμιστοκλή» έχουμε την τύχη να έχουμε στη συλλογή των θυρεών των πλοίων και υπηρεσιών που έχουμε υπηρετήσει, τον «αντάρτη» θυρεό του «Θεμιστοκλή», ο οποίος ουδέποτε υπήρξε επισήμως ο θυρεός του, αλλά ο θυρεός των «Θεμιστοκλήδων» εκείνης της περιόδου. Της περιόδου που υπήρχε ευγενής άμιλλα μεταξύ των πλοίων ποιο θα ήταν το καλύτερο, της περιόδου που το καθήκον και η αφοσίωση στην πατρίδα, στα ιδανικά και στο Ναυτικό υπερτερούσαν όλων των άλλων.
ΥΓ.: Ο «Θεμιστοκλής» αργότερα έγινε πλοίο-στόχος σε κάποια άσκηση και εβυθίσθη. Το λεβέντικο πλοίο λες και δεν ήθελε να πεθάνει. Με την πρώτη επιτυχή βολή πυραύλου έγειρε προς τα αριστερά, αλλά επανήλθε. Το δεύτερο πλήγμα ήταν από τορπίλη. Ξαναέγειρε, αλλά και πάλι επανήλθε. Το τρίτο πλήγμα, ξανά από πύραυλο, ήταν αυτό που έστειλε το αγαπημένο μας πλοίο στον βυθό. Σε όσους υπηρετήσαμε σε αυτό, ο γράφων επί 4,5 χρόνια, θα μείνει αξέχαστο.
Ματθαιος Μ. Δημητριου, Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α.