Κύριε διευθυντά
Ενα γεγονός που πριν από λίγες ημέρες συζητήθηκε πολύ ήταν το ξέσπασμα on camera της συναισθηματικής φόρτισης διάσημου τραγουδιστή την ώρα που ερμήνευε ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ο αγαπημένος του φίλος και μέντοράς του Μάνος Ελευθερίου, στον οποίο ήταν αφιερωμένη η βραδιά.
Οι γνώμες διχάστηκαν:
Σε εκείνες που κόντρα στο στερεότυπο, που επικρατεί, ότι «οι άνδρες δεν κλαίνε», συνεχάρησαν τον τραγουδιστή που άφησε τον εαυτό του να ξεσπάσει σε κλάμα γοερό και αληθινό, ρίχνοντας στο καλάθι κάθε καθωσπρεπισμό και εγωιστική συμβατικότητα.
Και σε εκείνες που όχι μόνο αμφισβήτησαν τη γνησιότητα και αυθεντικότητα της αντίδρασης, αλλά έσπευσαν να προτείνουν λύσεις και διεξόδους κατάληξης του γεγονότος, επιστρατεύοντας το σφουγγάρι του μοντάζ για να επαναφέρει τη διαταραχθείσα ισορροπία του «φαίνεσθαι» σε μια διάτρητη και στεγνωμένη, από κάθε ανθρώπινη αξία, διαδικασία.
Στο τέλος κάτι έμεινε: Το κλάμα, οι λυγμοί και οι αδόκιμες και ασύμβατες με τις αποδεκτές διαδικασίες συμπεριφορές, είναι τα κεράκια που καίνε στη μνήμη φίλων, συντρόφων και γενικά αγαπημένων, που κανένα μοντάζ δεν θα μπορέσει να σβήσει και να απαλείψει.
Ανδρεας Κ. Ντεληθεος, Γλυφάδα