Κύριε διευθυντά
Μέσα σε τούτους τους περίεργους καιρούς, μπαίνουμε στον πειρασμό να κάνουμε κάποιες «αιρετικές» σκέψεις. Τελικά, φαίνεται πως η ιστορία του «Ασώτου» (κατά Λουκάν, ιε΄ 11-32 ) επιβεβαιώνεται κάθε μέρα απ’ την ίδια τη ζωή. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, επακριβώς ή με παραλλαγές, ο «Ασωτος» είναι ο κερδισμένος.
Ζητάει με αυθάδεια μέρος της κληρονομιάς «ζώντος του Πατρός», τα παίρνει, τα σπαταλά και με μια «συγγνώμη», υποκριτική ή αληθή δεν έχει σημασία, παραλαμβάνει «δακτύλιον εις την χείρα αυτού… ενδύεται την στολήν την πρώτην… υποδήματα εις τους πόδας»! Για χάρη του σφάζεται ο «μόσχος ο σιτευτός» και στήνεται δείπνο βασιλικό για να ευφρανθούν οικογένεια και γνωστοί «ότι ούτος ο υιός μου νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη», κατά τους λόγους του κυρίαρχου Πατρός. Ας κτυπιέται ο σοβαρός πρεσβύτερος αδελφός, ο εργατικός και στυλοβάτης της οικογένειας, διαμαρτυρόμενος (προς τον Πατέρα) «…τοσαύτα έτη δουλεύω σοι και ουδέποτε εντολήν σου παρήλθον, και εμοί ουδέποτε έδωκας έριφον ίνα μετά των φίλων μου ευφρανθώ. Οτε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έθυσας αυτώ τον μόσχον τον σιτευτόν»! Σωστά τα έλεγε ο μεγαλύτερος και δεν ξέρουμε αν τον έπεισε ο Πατέρας με τα λόγια της παρηγοριάς: «Συ πάντοτε μετ’ εμού ει, και πάντα τα εμά σα έστιν». Τότε και τώρα και ποιος ξέρει μέχρι πότε, μάλλον ο «Ασωτος» χαίρεται τα πάντα και ο όποιος «εργατικός και υπάκουος» θεωρείται «ο σίγουρος ό,τι κι αν συμβεί, πιθανόν ο βραδύνους που τον κάνουμε ό,τι θέλουμε». Φυσικά, η «ασωτία» έχει άλλη χάρη. Κουβαλάει την αίγλη της περιπέτειας, τη δύναμη της ανυπακοής, το θράσος της απαίτησης, την αμφισβήτηση της πατρικής κυριαρχίας, τη δικαιολογία της ευαισθησίας, την αναίδεια προς την τάξη και σίγουρα τη χειριστικότητα του προβατόσχημου λύκου. Αρα η «ασωτία» είναι ενδιαφέρουσα και γιατί όχι «άξια λόγου». Καμιά σχέση με τη μονόχνωτη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, την υπακοή στο δέον και την «υποταγή στην αλήθεια». Κερδισμένος λοιπόν ο «Ασωτος», παίρνει τα εύσημα επειδή δεν τηρεί τους κανόνες. Παραλαμβάνει διάσημα και «περικοσμείται» επειδή αδιαφορεί παντελώς για την «κανονική τάξη». Παρίσταται «εκ δεξιών» των δυνατών της προσωρινότητας και απολαμβάνει όσα στερείται ο νομιμόφρων υπάκουος, αυτός που ζει μέσα στην κανονική τάξη και υπακούει αναντίρρητα κανόνες και νόμους. Αν μάλιστα ο «Ασωτος» τυγχάνει «ισχυρός της ημέρας», τότε καθίσταται όντως «εκλεκτός». Ο σκανδαλισμένος λογισμός θαυμάζει τον «Ασωτο» και θά ‘θελε νά ‘ταν στη θέση του ακόμα κι αν δεν έχει το θάρρος να περπατήσει στα αχαρτογράφητα ναρκοπέδια της ασωτίας. Ετσι έχουν τα πράγματα κι ας μην κατηγορούμε τους «ασώτους». Κερδίζουν την προσωρινότητα της καθημερινότητας, είναι το παράδειγμα της κοσμικής επιτυχίας και η «μεταφυσική προσδοκία» με τα υψηλά νοήματα είναι μιαν άλλη υπόθεση, άπιαστη. Αυτή είναι εν προκειμένω η κατά πρόσωπον αντιμετώπιση της πραγματικότητας κι ας την ατενίσουμε κατάματα. Πιστεύοντες και μη.
Ιωαννης Α. Μελισσειδης, Δρ Νομικής – συγγραφέας, Αθήνα