Κύριε διευθυντά
Γιορτές έρχονται. Η πόλη στα γιορτινά της ντύθηκε. Παντού φώτα και χρωματιστά λαμπάκια. Οι βιτρίνες των μαγαζιών με λογιών λογιών πλουμίδια και γιορντάνια στολίστηκαν. Στους δρόμους, κόσμος πολύς σεργιανίζει, κιαλάρει, λογαριάζει, αλλά στα μαγαζιά δεν μπαίνει. Λεφτά δεν έχει. Κανείς δεν έχει. Ο παππούς στα εγγονάκια του δωράκια πια δεν παίρνει. Η γιαγιά λαχταριστά γλυκά δεν φτιάχνει, ο νιος στην καλή του το μικρό κουτάκι με το μεγάλο δώρο πια δεν δίνει. Ούτε όμως από αυτήν, για πεσκέσι, ένα σφιχτό αγκάλιασμα, ένα φλογερό φιλί και μια σιωπηλή υπόσχεση για συνέχεια από δυο μαργιόλικα ματάκια δεν απαντέχει!
Ο γέρος της διπλανής πόρτας μελαγχολεί. Τα παλιά νοσταλγεί. Μέσα από τα μύχια της ψυχής του, βουβές ευχές ξεπηδάνε:
– Να ’τανε να πισωγύριζα. Τον χρόνο να πλάνευα. Χαλάστρα το ακριβό ρολόι του να ’κανα!
– Να ’τανε τον κόσμο η αγάπη ξανά να κουμαντάριζε!
– Να ’τανε μισθοί και συντάξεις στα παλιά να ξαναγυρίζανε.
– Να ’τανε οι παλιές ηθικές αξίες τον θρόνο τους να ξαναπαίρνανε.
– Να ’τανε όλοι οι άνθρωποι χαρούμενοι, γελαστοί και ευτυχισμένοι τρανό γιορτάσι να στήνανε.
– Αμποτε την άδεια κλεψύδρα να τουμπάριζα.
– Αμποτε τον χρόνο να πισωγύριζα!
Νικος Δυοβουνιωτης, Πολιτικός μηχανικός