Κύριε διευθυντά
Η ανελέητη περικοπή μισθών και συντάξεων μου θύμισε ένα νούμερο επιθεώρησης των αρχών της δεκαετίας του 1950, που είχε στηριχθεί στη μελωδία της γνωστής επιτυχίας της αξέχαστης Βέμπο «Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά» και αφορούσε την οικτρή οικονομική κατάσταση του λαού…
Οι στίχοι περιέγραφαν τη διατροφή των δημοσίων υπαλλήλων με τα ακόλουθα λόγια: Το πρωί που ξυπνούν τρων ελιά/ Το μεσημέρι και πάλι ελιά /το απόγεμα ελιά και το βράδυ ελιά/Πού θα πάει αυτή η δουλειά;
Δυστυχώς δεν θυμάμαι τον τίτλο της επιθεώρησης ούτε τους άξιους συντελεστές της, αφού έχουν περάσει σχεδόν 70 έτη.
Το τραγικότερο όμως είναι ότι η σημερινή εξαθλίωση –αδιανόητη για τις μεταπολεμικές γενιές– είναι χειρότερη από εκείνη των πρώτων μετεμφυλιακών χρόνων, αφού έχει καταβαραθρωθεί όχι μόνο η οικονομική κατάσταση των Ελλήνων αλλά και η εθνική μας αξιοπρέπεια.
Πράγματι –προκειμένου να μην περικοπούν και εφέτος οι άθλιες συντάξεις– παραδώσαμε το ιερό όνομα της Μακεδονίας σε έναν λαό ο οποίος, στερούμενος ιστορίας, δεν γνωρίζει ούτε μία λέξη από τη γλώσσα του Αριστοτέλη, του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου και ο οποίος είναι φανερό ότι ντρέπεται για την πραγματική φυλετική καταγωγή του και ως εκ τούτου προσπαθεί να σφετερισθεί τη δική μας.
Μόνη παρηγοριά στην όλη ιστορία είναι η στάση της ελληνικής Δικαιοσύνης, η οποία την περικοπή των συντάξεων την έχει κρίνει αντισυνταγματική και με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (απόφ. 2287/2015) και από το Ελεγκτικό Συνέδριο για την εισφορά αλληλεγγύης (απόφ. 244/2017), πρόσφατα δε και με την απόφαση 647/20-2-2019 του Μονομελούς Διοικητικού Εφετείου Αθηνών.
Γιαννης Χριστοφ. Παντουβακης, Επίτιμος δικηγόρος, Αθήνα