Κύριε διευθυντά
Ο εκλεκτός συνεργάτης σας κ. Στ. Κασιμάτης σημειώνει αναφερόμενος στην περιφερειάρχη Αττικής «…ήθελε τους συνεργάτες της να στέκονται ένα βήμα πίσω της, λες και ήταν ο Ντε Γκωλ στο απελευθερωμένο Παρίσι» («Κ» της 9-10/3/19). Επ’ αυτού θα μου επιτραπεί μια μικρή αναφορά στο συμβάν: Στις 26 Απριλίου του 1944, ο αρχηγός των Ελευθέρων Γάλλων και ηγέτης της Αντιστάσεως στρατηγός Κάρολος ντε Γκωλ, στις 3 μ.μ., αφού άναψε στην Αψίδα του Θριάμβου, στην Ετουάλ, τη φλόγα στον τάφο του Αγνωστου Στρατιώτη (για πρώτη φορά από τις 14 Ιουνίου του 1940), άρχισε, μετά, την περίφημη «κάθοδό» του διασχίζοντας τα Ηλύσια Πεδία προς τη Νοτρ Νταμ.
Εν μέσω αποθέωσης δύο εκατομμυρίων ψυχών, ο ενσαρκωτής της αιώνιας Γαλλίας, ο άνθρωπος που έσωσε την τιμή της, προχωρώντας και περιστοιχιζόμενος από τους υπουργούς του Αντρέ Λε Τροκέ και Παροντί, δεξιά του τον Ζορζ Μπιντό, αρχηγό του Εθνικού Συμβουλίου Αντιστάσεως, πίσω του τους στρατηγούς Ζουέν, Κενίγκ, Λεκλέρ (μετέπειτα στρατάρχες) και τον θρυλικό ηγέτη της Παρισινής Επιτροπής Απελευθέρωσης, Ζακ Σαμπάν-Ντελμάς, έφτασε στις 4.30 μ.μ. στην είσοδο της Παναγίας των Παρισίων, για το TE DEUM.
Τη στιγμή της εισόδου του στην εκκλησία αντήχησαν τουφεκιές στην προ αυτής πλατεία και ακολούθησαν κάποιες ριπές. Ατάραχος και «αρνούμενος να υποχωρήσει μπροστά στη γενική αυτή αναταραχή», όπως ο ίδιος σημειώνει στα «Απομνημονεύματά» του, προχώρησε προς το ιερό, έχοντας μπροστά του τους υπουργούς του Αντρέ Λε Τροκέ και Παροντί. Ενώ ίστατο όρθιος και μόνος στη θέση του, στο κέντρο του ναού, εντελώς ξαφνικά ήρθε και κάθισε δίπλα του ο τότε γ. γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, Ζακ Ντικλό. Η αντίδραση του Ντε Γκωλ υπήρξε άμεση. Του ζήτησε επιτακτικά να αποχωρήσει και να σταθεί μαζί με τους υπόλοιπους πίσω του!
Το γεγονός αυτό ενέχει σημασία πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι εκ πρώτης όψεως εμφανίζεται. Με τη χειρονομία του αυτή, ο άνθρωπος της 18ης Ιουνίου ήθελε να τονίσει urbi et orbi ότι η εξουσία του δεν ήταν υπό αμφισβήτηση και, κυρίως, ότι δεν ήταν διατεθειμένος να τη μοιρασθεί με οποιονδήποτε.
Οπως ο ίδιος τόνισε στον Ζορζ Μπιντό, στις 27 Αυγούστου του 1944, όταν ο τελευταίος τού ζήτησε να «ανακηρύξει επισήμως τη Δημοκρατία» μπροστά στον λαό των Παρισίων, απάντησε επί λέξει: «Εγώ ο ίδιος είμαι ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Κυβερνήσεως. Γιατί λοιπόν να διακηρύξω τη Δημοκρατία; (βλ. Charles de Gaulle: «Memoires de Guerre- L’ Appel», ελλ. μετάφραση τ. Β΄ σελ. 327).
Κλείνοντας, μία μικρή αναφορά για δύο από τους αναφερόμενους. Ο Ζορζ Μπιντό υπήρξε ο ηγέτης της Αντίστασης κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής της Γαλλίας. Αναδείχθηκε αρχηγός του ανώτατου Εθνικού Συμβουλίου Αντιστάσεως – CNR, μετά τον θάνατο του πρώτου αρχηγού του, από τα βασανιστήρια των ναζί, Ζαν Μουλέν.
Διετέλεσε πρωθυπουργός της Γαλλίας και υπουργός Εξωτερικών μετά τον πόλεμο. Ενθερμος υποστηρικτής της χώρας μας στα δίσεκτα χρόνια του Εμφυλίου, ήρθε σε πλήρη αντίθεση με τον στρατηγό Ντε Γκωλ στο θέμα της Αλγερίας και υποχρεώθηκε να αυτοεξορισθεί. Υπήρξε ο ιδρυτής της Λαϊκής Δημοκρατικής Κίνησης – ΜRP, που αποτελούσε κόμμα χριστιανοδημοκρατικής απόκλισης.
Ο γνώριμός μας Ζακ Σαμπάν-Ντελμάς αναδείχθηκε ο σημαντικότερος ηγέτης της απελευθέρωσης των Παρισίων, τον Αύγουστο του 1944, και σε ηλικία 29 ετών έλαβε τον βαθμό του υποστρατήγου – ο νεότερος στην ιστορία του γαλλικού στρατού. Αφοσιωμένος στον στρατηγό Ντε Γκωλ, επί προεδρίας Ζορζ Πομπιντού διετέλεσε πρωθυπουργός της Γαλλίας (1969-1972).
Υποστήριξε με σθένος από τη θέση ευθύνης που κατείχε (πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης 1978-81 και 1986-1988) τις προσπάθειες του εθνάρχη και ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή για την ένταξη της χώρας μας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Ελαβε ενεργό μέρος στην Αντίσταση με το ψευδώνυμο Σαμπάν, το οποίο αργότερα προσέθεσε επίσημα στο όνομά του.
Ιωάννης Κ. Θεοδωρόπουλος, Δικηγόρος