Κύριε διευθυντά
Ως γνωστόν, θεμέλιο της αγγλικής παιδείας –ειδικά σε εκπαιδευτικά ιδρύματα της ανωτέρας και ανωτάτης τάξης– αποτελεί η έννοια της αξιοπρέπειας (dignity).
Διερωτώμαι λοιπόν πώς ένας άνθρωπος ο οποίος αποτελεί κλασικό δείγμα του συγκεκριμένου συστήματος, είναι σε θέση να αγνοεί και να απαρνιέται με χαρακτηριστική ευκολία τη συγκεκριμένη έννοια, η οποία για τους συμφοιτητές του αποτελεί βίωμα και δεύτερη φύση. Διερωτώμαι πώς είναι δυνατόν να σύρεται ως τραυματισμένη σαρανταποδαρούσα σε φιέστες παροχολογίας σε ρόλο κομπάρσου και από εκεί να παπαγαλίζει τις προσταγές του ηγεμόνα; Πώς είναι δυνατόν να συγκαλύπτει ασμένως τη χυδαιότητα συναδέλφου του, αφού πρώτα έχει ψελλίσει μερικά καταδικαστικά μισόλογα και όταν ο ηγεμών τού έχει τρίξει τα δόντια;
Πώς είναι δυνατόν ο Ευκλ. Τσακαλώτος να έχει την αξίωση να τον πιστέψουν, όταν δηλώνει και μάλιστα σε έγκυρο ξένο έντυπο, όπου οι έννοιες της αξιοπιστίας και της αξιοπρέπειας είναι απαράβατες, ότι ο ίδιος και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να εφαρμόσουν καλύτερα οικονομικές εξαγγελίες και προγράμματα ανάπτυξης;
Είναι γνωστή η εκμαυλιστική δύναμη της εξουσίας κυρίως όταν αυτή αποτελεί κτήμα ανθρώπων μειωμένης καλλιέργειας και ηθικού βάρους, οι οποίοι δεν έχουν διδαχθεί να χαλιναγωγούν τις αδυναμίες τους.
Θα περίμενα όμως από τον Ευκλ. Τσακαλώτο, ο οποίος ανδρώθηκε στα καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα και σε κύκλους όπου η αξιοπρέπεια αποτελεί το μέγιστο, να δώσει το παράδειγμα σε ένα ηθικά παραπαίον πολιτικό περιβάλλον.
Χρηστος Λαμπροπουλος, Πολιτικός Μηχανικός