Κύριε διευθυντά
Δανείζομαι τον τίτλο της ευρηματικής, δογματικής γαλλικής κινηματογραφικής ταινίας «Le repos du Guerrier» – «Η ανάπαυση του πολεμιστή», που ήταν βασισμένη στο μυθιστόρημα της Κριστιάν Ροσφόρ σε σκηνοθεσία του Ροζέ Βαντίμ, με πρωταγωνιστές την Μπριζίτ Μπαρντό και τον Ρομπέρ Οσέν. Αυτός ήταν ο τίτλος, που μου ήρθε τελείως αυτόματα, μάλλον αντανακλαστικά, όταν είδα τη φωτογραφία του πρωθυπουργού καθισμένο άνετα και χαλαρά στην πασαρέλα του «Odyssey» να απολαμβάνει σαν aficionado (λέμε τώρα) το πανάκριβο πούρο του. Και όντως έπρεπε να ξεσκάσει, μια και στις 23 του Ιουλίου του περασμένου χρόνου ήταν ταλαιπωρημένος από τις προσπάθειες συγκάλυψης της εκατόμβης των νεκρών της πυρκαγιάς στο Μάτι.
Τον είδε λοιπόν ο φιλόξενος ιδιοκτήτης της θαλαμηγού και θα είπε: «Σαν κομμένο τον βλέπω τώρα τελευταία τον Αλέξη, έχει τόσα και τόσα στο κεφάλι του, ας του δώσω το σκάφος να πάει για λίγες μέρες να πάρει τον αέρα του, να αλλάξει παραστάσεις, να πάρει τ’ απάνω του ο καημένος».
Η ευγενική χορηγία από ένα διακεκριμένο στέλεχος της κοινωνίας μας, τον αείμνηστο Περικλή Παναγόπουλο, στον φίλο του Αλέξη Τσίπρα σαφώς δεν πρέπει να δημιουργεί οποιουσδήποτε πολιτικούς σχολιασμούς, γιατί είναι κάτι το απόλυτο, φυσιολογικό και επιβεβλημένο. Εξάλλου κατά τον Αριστοτέλη η φιλία είναι ένα είδος αρετής, είναι αναγκαία στη ζωή των ανθρώπων. Ο αρχαίος φιλόσοφος διέκρινε τη φιλία σε: φιλία ωφελιμότητας, φιλία απόλαυσης και φιλία της αρετής και του αγαθού. Η τελευταία βασίζεται στην κοινή εκτίμηση των αρετών και των ιδανικών ανάμεσα στα δύο μέρη. Οι άνθρωποι που στερούνται ενσυναίσθησης και αδιαφορούν για τους συνανθρώπους τους συχνά οι φιλίες τους είναι ευκαιριακές.
Διερωτώμαι πώς στην ευχή υπήρξε ώσμωση μεταξύ του οξυδερκούς, ρέκτη, διορατικού, οξύνοος, πρώτου μεταξύ των πρώτων, δημιουργικού, ανθρώπου που σπούδασε και διακρίθηκε, που δίδαξε σύνεση, ευγένεια, που έδωσε έννοια στην αξία της προσφοράς, ενός θαρραλέου εφοπλιστή, που κατέκτησε με την αξία του την πρώτη θέση στην επιβατηγό ναυτιλιακή βιομηχανία, που δημιούργησε και έδωσε εργασία σε πολλές χιλιάδες ναυτικούς, να έχει φιλία με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Ο αείμνηστος Παναγόπουλος, ευγενής, αριστοκράτης, πλοιοκτήτης που ήταν κατ’ εξοχήν θιασώτης της παγκοσμιοποίησης –η ναυτιλιακή βιομηχανία ήταν, είναι και θα συνεχίσει να δραστηριοποιείται σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη των θαλασσών του πλανήτη– με έναν, που με το που ξεσχόλισε διαπρέποντας στις καταλήψεις σαν μέλος του 15μελούς, πήρε το σακίδιο στην πλάτη και ροβόλησε έμπλεος και διαπρύσιος να καταπολεμήσει την παγκοσμιοποίηση στη Γένοβα.
Φαντάζομαι και σκέπτομαι φωναχτά βλέποντας τους δύο να συνευρίσκονται και να συζητούν. Από τη μια μεριά ένα απόλυτα συγκροτημένο άτομο που είχε αποδείξει την αξία του διαχρονικά και από την άλλη ένα αστοιχείωτο, θρασύ άτομο που αγνοεί βασικές γνώσεις αριθμητικής πέμπτης τάξης Δημοτικού σχετικά με την υποδιαίρεση του κύκλου, αμολάει κοτσάνες στη μητρική του γλώσσα –παραλείπω τα Αγγλικούλια του (άσε να πάνε)– και εσχάτως άφησε κάγκελο τους επιστήμονες του Ερευνητικού Κέντρου Δημόκριτος, πετώντας τον μπακαλιάρο μπερδεύοντας το στοιχείο Υδρογόνο με το Ηλιον, τόσο αστοιχείωτος είναι!
Ενδεχομένως απολαμβάνοντας ένα υπέροχο πούρο και πίνοντας ένα πεπαλαιωμένο Malt, να έλεγε στον συνδαιτυμόνα του για τα πιστεύω του ότι στον ισπανικό εμφύλιο οι αναρχικοί έκαιγαν τα χαρτονομίσματα, επειδή συμβόλιζαν την απληστία της κοινωνίας και συνεπαρμένος από τα ίδια του τα λόγια να υποστήριζε: «Cuanto Guerra el Dios del cielo que la justicia se vuelva. J los pobres comman pan y los ricos comman mierda»* Αλλά και πάλι κάτι θα συζητούσε, μάλλον θα γύριζε τη συζήτηση για τον Παναθηναϊκό και ενδεχομένως για τα ζώδια και τους ωροσκόπους, τι στην ευχή, μούγκα θα την έβγαζε, όπως τότε με τον Κλίντον που μην καταλαβαίνοντας την τύφλα του απλά χαζογελούσε! Ομως μεταξύ τους –ο αείμνηστος Παναγόπουλος και ο Αλέξης– ήταν σίγουρα «ασύμβατοι»** (άντε τώρα να δώσεις να καταλάβει ο Αλέξης τι είναι ασυμβατότητα;).
Ομως υπάρχει σαφώς διακριτός διαχωρισμός της «φιλίας» μεταξύ απλών πολιτών και της «φιλίας» με τον εκάστοτε πρωθυπουργό της χώρας, η τελευταία ονομάζεται «χορηγία». Εδώ ο Αλέξης την πάτησε, γιατί δεν γνώριζε ή μάλλον έκανε λανθασμένο υπολογισμό του κινδύνου, παραβαίνοντας τον βασικό κανόνα που διέπει αυτούς που έχουν επιλέξει την ενασχόλησή τους με τα κοινά. Ο πολιτικός δεν έχει φίλους, έχει μόνο ψηφοφόρους!
Ο συγχρωτισμός του Αλέξη με την οικονομική και κοινωνική ελίτ έχει μία και μόνη λεζάντα: «Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι», που κάτω από ψυχολογικό πρίσμα σημαίνει ότι ο Αλέξης δεν πάει να λέει σε όλους τους τόνους ότι πολεμάει τους ολιγάρχες, τους γόνους, τους διαπλεκόμενους, τους ολίγους. Το βασικό του ένστικτο δεν μπορεί να αποκρυφτεί. Η γοητεία της μπουρζουαζίας είναι για αυτόν ο όμορφος, απαγορευμένος καρπός!
* Στον ισπανικό εμφύλιο οι Δημοκρατικοί έλεγαν: «Οταν ο Θεός θελήσει να αλλάξει η δικαιοσύνη, οι φτωχοί θα φάνε ψωμί και οι πλούσιοι σκ@@@»
** Στη στερεομετρία ή τρισδιάστατη γεωμετρία ασύμβατες ευθείες είναι δύο ευθείες που μεταξύ τους δεν είναι παράλληλες αλλά και ούτε τέμνονται στο ίδιο επίπεδο.
Γ.Δ. Κανακης, Μηχανολόγος Μηχανικός