Κύριε διευθυντά
Ο πρόσφατος τραγικός θάνατος της τρομοκρατημένης Αρμένιας νοσοκόμας στο Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας καθιστά «ηλίου φαεινότερον» τις μέγιστες διαφορές ανάμεσα στους μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα για να προκόψουν, συμβάλλοντας με την εργασία και τη μόρφωσή τους στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, και στους μετανάστες που καταφθάνουν καθημερινά, ανήμποροι και απαιτητικοί, εκμεταλλευόμενοι την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων», θύματα διακρατικών συμμοριών διακινητών, με σκοπό να κερδίσουν παροχές και οφέλη. Χώρες προέλευσης των πρώτων είναι οι χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, η Αλβανία, η Τουρκία (Πόντος, Κουρδιστάν), εν μέρει οι Φιλιππίνες και η Ινδία. Χώρες προέλευσης των δευτέρων είναι το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Σομαλία, η Ανγκόλα, οι υποσαχάριες χώρες και άλλα υποβαθμισμένα κρατίδια της Αφρικής. Και όμως, παρά τις προφανείς δυνατότητες μιας νοσοκόμας από την Αρμενία με άμεση προσφορά σε αντιπαράθεση με μια αμόρφωτη και ανεκπαίδευτη μετανάστρια από την π.χ. Μπουρκίνα Φάσο, της οποίας μοναδικό αίτημα είναι η παροχή κοινωνικών πλεονεκτημάτων (κατά προτίμηση εντός της Ε.Ε., αλλά εκτός Ελλάδος), το κράτος μας δεν έχει κατορθώσει μέχρι σήμερα να διαφοροποιήσει ποιοτικά τη μεν από τη δε. Η Αρμένια νοσοκόμα ζητάει να ενταχθεί επάξια στην ελληνική κοινωνία, με τη δουλειά της και τη μόρφωσή της – δεν ζητάει στέγη, τροφή, επιδόματα, δεν «εισβάλλει» ανώνυμα ή κρυφά. Φωνάζει την ταυτότητά της και ζητάει να εκτιμηθεί και να εργαστεί. Αντίθετα, η μετανάστρια από την Μπουρκίνα Φάσο εισέρχεται κρυφά, επαιτεί και απαιτεί τον βιοπορισμό της, δεν προσφέρει καμιά κοινωνική συμμετοχή ή υπηρεσία, ατενίζει το μέλλον παθητικά, όπως παθητικά υφίσταται τις απάνθρωπες συνθήκες της Μόριας.
Ποιους μετανάστες θέλουμε στην Ελλάδα; Ποιοι μετανάστες δικαιούνται να ενταχθούν στην κοινωνία μας; Ποια είναι, επιτέλους, τα εθνικά κριτήρια επιλογής και πότε θα τα εφαρμόσουμε ως κράτος σθεναρά και δίκαια, είτε αυτά συμπίπτουν με τα κριτήρια της Ε.Ε. είτε όχι;
Ας ελπίσουμε ότι η νέα κυβέρνηση θα μπορέσει να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό, καθώς συνεχώς γιγαντώνεται και αλλοιώνει τις ζωές μας.
Μιχαλης Μοσχος, Χίος