Κύριε διευθυντά
Πολλές γαλλικές λέξεις έχουν πολιτογραφηθεί στη νεοελληνική γλώσσα και χρησιμοποιούνται αυτούσιες και άκλιτες στο γραπτό και προφορικό λόγο. Αναφέρω ενδεικτικά: πλαφόν (plafond), γκαζόν (gazon), ζαμπόν (jambon), καρμπόν (carbon), ταμπόν (tambon), πλονζόν (plongeon), ακορντεόν (accorteon) κ.ά. Ειδικότερα, όμως, η λέξη πλαφόν, που δηλώνει το ανώτατο όριο και σημείο, την ανώτατη τιμή αντιστοιχεί με την εύχρηστη αρχαιότατη ελληνική λέξη οροφή από το ρήμα ερέφω = σκεπάζω (παράγωγα: όροφος, ορόφωμα, μονώροφος, διώροφος κ.ά.) και χρησιμοποιείται, ενίοτε, εύστοχα, για να δηλώσει την ανώτατη βαθμίδα, π.χ. οροφή της δημοσιοϋπαλληλικής ιεραρχίας – καθιέρωση οροφής στις αυξήσεις των τιμών, των αποδοχών. Για το λόγο αυτό μας εκπλήσσει δυσάρεστα η καθιέρωση, τον τελευταίο καιρό, ενδεχομένως επί το λαϊκότερον, της άκομψης λέξης ταβάνι και δημ. νταβάνι π.χ. η ανεργία έφτασε στο ταβάνι, η οποία, άλλωστε, είναι τουρκική (tavan) και δεν αποδίδει τη σημασιολογική χροιά της αντίστοιχης ελληνικής.
Αναστάσιος Αγγ. Στέφος, δ.φ.
Ειδικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων