Κύριε διευθυντά
Στο κείμενο του Χρήστου Γιανναρά (1/9/19), που επικυρώνεται στο σύνολό του, από τον Ευάγγελο Μαμά (19/9/19), θα ήθελα να σχολιάσω το σημείο που αναφέρουν επικριτικά και οι δύο αρθρογράφοι σχετικά με την περιβολή των μητροπολιτών στην ιερουργία (πολυτελή άμφια, μίτρα, ποιμαντορική ράβδος).
Η αμφίεση αυτή επικρίνεται αυστηρά και από τους δύο, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι αποτελεί ένδειξη ισχύος, χλιδής, πλούτου και απόλυτης εξουσίας των ιεραρχών, άποψη, κατά τη γνώμη μου, εξεζητημένη και «λαϊκίστικη».
Αντίθετα, η ιερατική ενδυμασία συνάδει απόλυτα με την όλη τελετουργία, σεβαστή έκφραση πολιτισμού, από αρχαιοτάτων χρόνων, προσδίδοντας λαμπρότητα και επισημότητα στην τέλεση της θείας λειτουργίας, χωρίς να προκαλεί το θρησκευτικό αίσθημα των πιστών.
Προς επίρρωση, αναφέρω ενδεικτικά το ποίημα του Αλεξανδρινού ποιητή μας Κ. Π. Καβάφη, «Στην Εκκλησία».
Την εκκλησίαν αγαπώ – τα εξαπτέρυγά της, τ’ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της, τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.
Εκεί σαν μπω, μες σ’ εκκλησία των Γραικών· με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες, με τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες, τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίεςκαι κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό –λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό– ο νους μου πιαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας, στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.
Των Γραικών: των ελληνορθοδόξων, όπως ήταν και ο Καβάφης· μια πόλη σαν την Αλεξάνδρεια έχει πολλές εκκλησίες διαφόρων αιρέσεων και εθνοτήτων. (Σημ. του Γ. Π. Σαββίδη).
Αναστασιος Αγγ. Στεφος, δ. φ., Ειδικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων