Kύριε διευθυντά
Ενα μείζον θέμα έλλειψης αισθητικής στον τόπο μας είναι τα ημιτελή κτίρια (οικοδομές στα μπετά) που παραμένουν σε κοινή θέα για δεκαετίες, ακόμη και σε περιοχές μοναδικού φυσικού κάλλους, όπως αιγιαλοί ή δάση. Και αίφνης, λοιπόν, η ομορφιά του περιβάλλοντος χώρου διαταράσσεται βάναυσα από έναν αποκρουστικό σκελετό κτιρίου από οπλισμένο σκυρόδεμα, ακόμη και πολυώροφου.
Παραδείγματα άπειρα σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, ακόμη και σε τουριστικές περιοχές. Ειδικά εκεί. Οχι μόνο το Σκυλίτσειο παρ’ ολίγον Δημαρχείο Πειραιά, που καλύπτεται με μουσαμάδες ακόμη και σήμερα, πλάι στο υπέροχο νεοκλασικό Δημοτικό Θέατρο της πόλης. Στον αστικό ιστό, μια και το ανέφερα, η εικόνα αυτή δίνει το τελειωτικό χτύπημα στην πολεοδομική κακοποίηση που ακολούθησε τις δεκαετίες μετά τον πόλεμο λόγω της καταχρηστικής εφαρμογής της βενιζελικής αντιπαροχής από την ΕΡΕ και τους διαδόχους της έως σήμερα.
Δεν φτάνουν τα κακόγουστα πολυώροφα τσιμεντόκουτα, που αντικατέστησαν θεσπέσια νεοκλασικά, έχουμε και την εικόνα των οικοδομών στα μπετά, πολλές απ’ αυτές από την εποχή της χούντας. Σαν να βλέπεις έναν σκελετό έξω από τον τάφο του. Είναι τραγικό ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ε.Ε. όπου δεν τίθεται αυστηρό χρονικό όριο για την αποπεράτωση μιας οικοδομής μετά την έκδοση της οικοδομικής άδειας, με ρήτρα κατεδάφισης αν αυτό παραβιαστεί. Κρίμα μια χώρα με μοναδικές φυσικές ομορφιές όπως η δική μας να πάσχει από ανόσιες ανθρωπογενείς επεμβάσεις στο αστικό και μη περιβάλλον της, που διαρκώς εξαπλώνονται επικίνδυνα σαν μεταστάσεις της «κακιάς» αρρώστιας. «Με το τι και με το πώς, σαν καρκίνος θα με τρως» (Δ. Σαββόπουλος).
Σ. Γιακουμακης