Kύριε διευθυντά
Σχετικά με τις φήμες για την αλλαγή ηγεσίας στο Πολεμικό Μουσείο, συγκεκριμένα την αντικατάσταση του προέδρου και αντιπροέδρου του με κάποιο πολιτικό πρόσωπο, επιτρέψατέ μου να εκφράσω τη βαθιά μου απογοήτευση και τις απόψεις μου:
1. Στη δύσκολη –πολύπλευρα– εποχή που διανύουμε, η πρόθεση αυτή είναι μια δημόσια απαξίωσις, ένα «χαστούκι» στο πρόσωπο των Ενόπλων Δυνάμεων, το ηθικό των οποίων, πιο πολύ παρά ποτέ, πρέπει να διατηρείται αλώβητο.
2. Στον πόλεμο, οι στρατιωτικοί είναι στις επάλξεις και γνωρίζουν τα θέματα καλύτερα από όλους. Πόσο μάλλον σε καιρό ειρήνης, με το υψηλό επίπεδο εμπειρίας των σπουδών που αποκτούν πλέον όλοι οι αξιωματικοί και των τριών όπλων. Πολεμικό Μουσείο χωρίς στρατιωτική ηγεσία; Παράλογο.
3. Ως γνωστόν, τα οικονομικά της χώρας είναι θλιβερά, όπως και αυτά των Ενόπλων Δυνάμεων – και δεν υπάρχουν πλέον οι δωρεές που γίνονταν παλιά.
Οταν λοιπόν, π.χ. το πολεμικό πλοίο στο Καστελλόριζο, τόσο κοντά στην απέναντι Τουρκία, κάνει λιγότερες περιπολίες από αυτές που θα έπρεπε, λόγω οικονομίας, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αντικατασταθεί ένας άμισθος πρόεδρος και αντιπρόεδρος με έναν έμμισθο!
4. Και επιτυχημένος πρόεδρος, κατά κοινή ομολογία. Το Πολεμικό Μουσείο έχει βελτιωθεί πάρα πολύ, συναγωνίζεται επαξίως τα αντίστοιχα στο εξωτερικό και είναι ο αξιοπρεπέστατος πρεσβευτής της ελληνικής Ιστορίας, όχι μόνον στις πολλές ξένες στρατιωτικές αποστολές που το επισκέπτονται συχνότατα, αλλά και στα αναρίθμητα παιδιά που, μέσα από τις σχολικές επισκέψεις, ζουν την ελληνική Ιστορία από πολύ κοντά .
5. Τέλος, τόσο ο ναύαρχος Παναγόπουλος όσο και ο υποστράτηγος Καμνής, και όλο το διοικητικό συμβούλιο, με την έκδηλη αγάπη τους για το μουσείο το οποίο όντως έχουν τόσο πολύ βελτιώσει, με τον πατριωτισμό τους αλλά και με την επαγγελματικότητα, την ακεραιότητα και τις ειδικές γνώσεις τους, κατάφεραν, με προσωπικό αγώνα και πολύ πρόσφατα, να εμπλουτίσουν τη συλλογή του Πολεμικού Μουσείου με έναν μοναδικό πίνακα ενός πολύ γνωστού και εξαιρετικού ζωγράφου, πίνακα-σταθμό στην πρόσφατη ελληνική Ιστορία, που διεκδικούσαν και άλλα μουσεία.
Ως Ελληνίδα, δημότης ακριτικού νησιού (Καστελλόριζο), όπου καθημερινά βιώνουμε τις προσπάθειες των Ενόπλων Δυνάμεών μας και των προβλημάτων σε καθημερινή βάση, ως στέλεχος και ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας από την αρχή της υπάρξεώς της (κολλούσα αφίσες της ΟΝΝΕΔ με πρώην πρωθυπουργό, αργότερα δε ως μέλος της ΟΚΕ Εθνικής Οικονομίας) και, τέλος, ως κόρη αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού, βετεράνου του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν μπορώ να κατανοήσω πώς οι προτεραιότητες έχουν τόσο πολύ αλλάξει στη χώρα μας. Μήπως το υπουργείο Εθνικής Αμύνης θα πρέπει να επανεξετάσει τις δικές του;
Κωνσταντινα Αγαπητου Crowley, Δημότης Καστελλόριζου